Παρά τις άσχημες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, ο Κολινδρός τίμησε την Επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1878, με πρωτεργάτη τον Επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο Λούση.Το πρωί στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Κολινδρού τελέσθηκε Δοξολογία, ενώ αμέσως μετά ο Εκπαιδευτικός και τέως Δήμαρχος Κολινδρού Θωμάς Σολοποτιάς, στον πανηγυρικό λόγο της ημέρας, εξήρε την προσωπικότητα του Επισκόπου Ν. Λούση, σημειώνοντας τον καθοριστικό ρόλο της Επανάστασης του 1878 στον Όλυμπο, με πρωτεργάτη τον Καραβάγγο στο Λιτόχωρο, και στα Πιέρια όρη με τον Επίσκοπο Λούση, για την Απελευθέρωση της Μακεδονίας, τονίζοντας, παράλληλα, και τη στάση που κράτησαν ευρωπαϊκές χώρες απέναντι στον αγώνα που έδινε η πατρίδα μας. Στη συνέχεια ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στην προτομή του Επισκόπου Λούση από την Αντιπεριφερειάρχη Πιερίας Σοφία Μαυρίδου, τον Εκπρόσωπο της Αξ. Αντιπολίτευσης, Γρ. ΝΟΔΕ Πιερίας Ξενοφώντα Μπαραλιάκο, τον Δήμαρχο Πύδνας Κολινδρού Βαγγέλη Πολύζο, τον Υποδιοικητή της 24ης ΤΘ Ταξιαρχίας Λιτοχώρου, τον Υποδιοικητή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πιερίας Αθανάσιο Μαντζούκα, τον Διοικητή Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κολινδρού, από εκπρόσωπο των εκπαιδευτηρίων Κολινδρού και τον Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ν. Λούση.
Οι υπόλοιπες προγραμματισμένες εκδηλώσεις ακυρώθηκαν, λόγω του χιονιού. Ο Δήμαρχος Πύδνας Κολινδρού Βαγγέλης Πολύζος σημείωσε τη συμβολή της Επανάστασης που έγινε στον Κολινδρό το 1878 για τη μετέπειτα απελευθέρωση της Μακεδονίας.
Η Επανάσταση του 1878
Το 1878 σχηματίσθηκε η ανεξάρτητη Μακεδονική Επιτροπή Αγώνα, η οποία οργάνωσε επαναστατικό κίνημα και ενίσχυσε τις κινήσεις ανταρσίας στην περιοχή του Ολύμπου και των Πιερίων. Στις 22 Φεβρουαρίου, και στη θέση «Φούντα» του Κολινδρού, ο επίσκοπος Κίτρους Νικόλαος Λούσης, κηρύσσει την επανάσταση. Η τουρκική επίθεση ανάγκασε τους επαναστάτες να εγκαταλείψουν τη θέση και να φυγαδευθούν με τα γυναικόπαιδα στη Μονή των Αγίων Πάντων. Ο Ασάφ Πασάς, αφού κατέλαβε τον Κολινδρό, κινήθηκε προς την Κατερίνη και στη συνέχεια πυρπόλησε το Λιτόχωρο.
Ο επίλογος της ανταρσίας γράφηκε στη Μονή Αγίων Πάντων, δίπλα στη Βεργίνα, όπου γυναίκες ρίχτηκαν στον γκρεμό για να μην πέσουν στους Τούρκους. Ο Νικόλαος Λούσης, πικραμένος από την αποτυχία της επανάστασης, μετέβη στη Θεσσαλία, όπου συνεργάστηκε με τους επαναστάτες και στη συνέχεια στη Λαμία, όπου οι κάτοικοι τον υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό. Ύστερα από τις ενέργειες αυτές, ο Νικόλαος δεν γύρισε στον Κολινδρό, όπου ήταν η έδρα του, αλλά πήγε στον Πειραιά, όπου πέθανε από φυματίωση το 1882, σε ηλικία μόλις 42 ετών.