ΟΤΑΝ Η ΦΙΛΙΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ!
ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΘΕΝΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ
Νέος ως εκπαιδευτικός με όνειρα και πάθος να προσφέρεις «μπαίνεις» στην εκπαίδευση, στο σύλλογο διδασκόντων, στην τάξη και αρχίζεις ένα ταξίδι που μοιάζει να μην το αγγίζει ο χρόνος. Συναναστρέφεσαι με τη νεολαία και αισθάνεσαι σαν και αυτή. Μοιράζεσαι τους προβληματισμούς της, ακούς τις προτάσεις της, δέχεσαι τις διαμαρτυρίες της για όλα όσα συμβαίνουν γύρω της, χαίρεσαι με τις φιλοδοξίες της, τη στηρίζεις με τον λόγο και τα έργα σου, προσφέρεις τις γνώσεις σου… Και η ανταμοιβή σου… το χαμόγελο των μαθητριών και μαθητών σου και ένας θερμός χαιρετισμός όποτε σε συναντήσουν μετά από χρόνια και κάποιες φορές μια θερμή αγκαλιά! Συναναστρέφεσαι επίσης με συναδέλφους για μισή ημέρα και τους αισθάνεσαι σαν οικογένειά σου. Δημιουργείς δεσμούς ισχυρούς, φιλίες πραγματικές, τους έχεις για στήριγμα!
Έρχεται όμως κάποτε η στιγμή που κοιτώντας πίσω σου αντιλαμβάνεσαι ότι τα χρόνια πέρασαν και πως ήρθε η στιγμή της «σύνταξης», έφτασε και για σένα ο καιρός της αφυπηρέτησης…! Και τότε έρχεται η ώρα της αλήθειας… Παύεις να έχεις την καθημερινή επαφή με τους μαθητές, απομακρύνεσαι από το γραφείο διδασκόντων, αρχίζεις να ζεις μια νέα ζωή.
Τότε δείχνουν οι συνάδελφοι πόσο σε εκτιμούσαν και σε εκτιμούν ακόμη. Τότε είναι που η συνεργασία που οδήγησε σε αλληλεκτίμηση και αλληλοσεβασμό μετουσιώνεται σε ανάγκη να δείξουν και έμπρακτα τα αισθήματά τους απέναντί σου.
Αυτό θέλαμε να δείξουμε κι εμείς ως σύλλογος διδασκόντων του 2ου ΓΕΛ Κατερίνης (χαρακτηριστικό είναι ότι προσήλθαν και καθηγητές που πλέον δεν εργάζονται στο σχολείο μας είτε λόγω συνταξιοδότησης είτε λόγω έλλειψης θέσεων σ’ αυτό, δείχνοντας με την παρουσία τους το πόσο εκτιμούν και τον σύλλογο και τους τιμώμενους) και οργανώσαμε μια συνεστίαση προς τιμήν των πρόσφατα συνταξιοδοτηθέντων, του Γεράσιμου Σιδηρόπουλου, μαθηματικού και έως χθες διευθυντή του σχολείου, των καθηγητών Ανέστη Φωτίου, μαθηματικού, Γιώργου Μιχαηλίδη, θεολόγου και της γραμματέως του σχολείου κ. Μένης Καραβέργου.
Η συνεστίαση πραγματοποιήθηκε στις 27 Οκτωβρίου, την παραμονή της επετείου του «ΟΧΙ», σε μεζεδοπωλείο της Κατερίνης με παρουσία μουσικής κομπανίας και με κυρίαρχα όργανα την ποντική και κρητική λύρα.
Κάποια στιγμή η διευθύντρια του σχολείου κ. Δημητρούλα Αναγνώστη πήρε το λόγο και καλώντας τους τιμώμενους έναν έναν έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν υπενθυμίζοντας ωραίες στιγμές και κάποιες φορές και άγνωστες για τους πολλούς μας πτυχές.
Κάλεσε πρώτη τη Μένη Καραβέργου και την ευχαρίστησε για την προσφορά της. Μάλιστα η τιμώμενη μάς είχε και μια έκπληξη προσφερόμενη για εθελοντική εργασία όποτε χρειάζεται.
Ακολούθησε ο Ανέστης Φωτίου, ο «Αλογοσκούφης» του σχολείου, όπως τον αποκαλούσαμε στο παρελθόν και όπως τον προσφώνησε η διευθύντρια, γεγονός που έγινε αφορμή να θυμηθούμε παλιές καλές στιγμές με πειράγματα προς το πρόσωπό του.
Ήρθε η σειρά του Γιώργου Μιχαηλίδη, του παλιότερου στο σχολείο, του ανθρώπου που εκτός από τις γνώσεις του πρόσφερε και στην τέχνη πολλά με τις θεατρικές παραστάσεις που σκηνοθέτησε και με τον συντονισμό της χορωδίας και της ορχήστρας που συνόδευαν τις εορτές στο σχολείο. Και η διευθύντρια και ο Γιώργος είχαν να αναφέρουν κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από το εκπαιδευτικό παρελθόν τους.
Τελευταίος κλήθηκε ο Γεράσιμος Σιδηρόπουλος, ο «διευθυντής». Είχε τόσα να αναφέρει γι’ αυτόν η διευθύντρια που είναι σίγουρο πως κάτι θα ξέχασε. Μια φυσιογνωμία δυναμική που άφησε το στίγμα της! Παίρνοντας τον λόγο μας εκμυστηρεύθηκε ότι στο 2ο Λύκειο βρήκε μια αγκαλιά, βρήκε εμάς και ότι στο σχολείο αυτό πέρασε μερικά από τα ωραιότερα χρόνια του στην εκπαίδευση. Είχε να πει μια καλή κουβέντα για όλες και όλους μας, έκανε μια σύντομη αναδρομή στο «ταξίδι» του στον χώρο της εκπαίδευσης, τόνισε το πόσο «γεμάτος» από αναμνήσεις, αναγνώριση, σεβασμό και αγάπη φεύγει και πως πρέπει να απολαμβάνουμε το ταξίδι μας αυτό. Τελειώνοντας και με τη συγκίνηση έκδηλη στο πρόσωπο και στα λόγια του τόνισε ότι το 2ο Λύκειο Κατερίνης δε διώχνει τους ανθρώπους του και ότι ξέρει να τους ΤΙΜΑ την ώρα που «φεύγουν» από την έδρα και τη διδακτική δράση!
Το σίγουρο είναι ότι τέτοιες στιγμές μας φέρνουν ακόμη πιο κοντά!