Του Γ. Τεκίδη
Δεν το κρύβουν πια. Παράτησαν προσχήματα, υπεκφυγές, λεκτικές στρογγυλοποιήσεις, τις ψευδεπίγραφες θεωρίες περί ίσων αποστάσεων και ομολογούν δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό την συμπόρευση τους με τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη και της ακροδεξιάς παρέας του. Πρώτης γραμμής στελέχη του ΚΙΝΑΛ όπως ο κ. Γρηγοράκος σήμερα ξεκαθαρίζει με δημόσιες δηλώσεις του ότι θεωρεί δεδομένη την συναίνεση του κόμματος του στην ΝΔ για να κυβερνήσει, να τεθεί εκτός ο Σύριζα και η χώρα να μπει σε μια κανονικότητα. Την κανονικότητα με Βορίδη, Αδωνι, Κικίλια, Γκιουλέκα, Σαμαρά και μια σειρά άλλων ακροδεξιών φωστήρων με κορωνίδα τους Σκαλούμπακες – για να μην ξεχνιόμαστε – οραματίζεται ο κατά τα άλλα «σοσιαλδημοκράτης» Γρηγοράκος. Μόνο που στο Κίνημα Αλλαγής δεν υπάρχει ένας, αλλά δυστυχώς αρκετοί Γρηγοράκοι που κοιμούνται και ξυπνούν με ένα και αδιαπραγμάτευτο σκοπό και στόχο, αυτόν της πολιτικής κατάρρευσης, της ταπεινωτικής εκλογικής ήττας, της μεγάλης στρατηγικής ήττας, όπως κατά καιρούς την έχουν περιγράψει βουλευτές του, αλλά και η ίδια η κ. Γεννηματά.
Εκείνο που πραγματικά προβληματίζει κάθε δημοκράτη είναι ότι η αντιπαράθεση ΚΙΝΑΛ και Σύριζα προ πολλού έχει ξεφύγει από το πλαίσιο ενός δόκιμου και γόνιμου πολιτικού διαλόγου, ενός διαλόγου στη βάση επιχειρημάτων, προτάσεων και μιας κριτικής έστω και σκληρής, αλλά έντιμης. Αντίθετα τα παραπάνω έχουν αντικατασταθεί με ευθύνη της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, με πικρόχολα σχόλια, χυδαίους πολλές φορές χαρακτηρισμούς και μάλιστα προσωπικούς, ταυτόσημους με αυτούς της ΝΔ. Το ανεξήγητο πολιτικό μένος, που αρκετές φορές αγγίζει αν δεν ξεπερνά τα όρια του προσωπικού μίσους, δεν γεμίζουν μόνο τον εγχώριο δημοκρατικό κόσμο με απογοήτευση και ερωτηματικά, μα και τα στελέχη και τα όμορα πολιτικά κόμματα της Ευρώπης. Και τούτο όταν βρίσκεται σε εξέλιξη σε πολλές χώρες της ΕΕ το ελπιδοφόρο εγχείρημα της συνάντησης για κοινή δράση όλων των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων, από τους πράσινους, τους σοσιαλδημοκράτες, την ριζοσπαστική έως και την κομμουνιστική αριστερά.
Οι μέχρι τώρα προσκλήσεις της ηγεσίας του Σύριζα για ένα ειλικρινή, απροσχημάτιστο και χωρίς προαπαιτούμενα διάλογο, έχουν πέσει στο κενό. Άλλες δε φορές έτυχαν προσβλητικής και χλευαστικής υποδοχής στα πλαίσια μιας μικρομεγαλίστικης συμπεριφοράς που αποτελεί προσβολή για την ιστορία και την προσφορά στον τόπο, του κόμματος που ίδρυσε ο αείμνηστος Α.Παπανδρέου. Να ξαναθυμίσουμε εδώ ότι η ιστορική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν θεώρησε, παρά τις πρόσκαιρες εντάσεις, την αριστερά σε όλο της το εύρος, ως στρατηγικό πολιτικά αντίπαλο. Αντίθετα την αντιμετώπιζε ως εν δυνάμει στα κρίσιμα ζητήματα πολιτικό της συνοδοιπόρο. Για το τότε ΠΑΣΟΚ και την ηγεσία του η δεξιά και οι ακροδεξιές ομάδες της ήταν ο μοναδικός και διαχρονικός μέγας πολιτικός αντίπαλος, η ήττα του οποίου ήταν το οξυγόνο για τη δημοκρατία και την προκοπή του τόπου.
Αυτή τη μεγάλη πολιτική παρακαταθήκη σήμερα λησμονά η ηγεσία και τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ που όλως παραδόξως και κόντρα στις επιθυμίες και επιδιώξεις ενός μέρους του δημοκρατικού κόσμου που τους ακολουθεί, βρίσκουν σύμπτωση απόψεων και κοινή πολιτική επιδίωξη προγραμματική και ιδεολογική με την πιο εκδικητική, ρεβανσιστική και μισαλλόδοξη δεξιά που ανέδειξε η μεταπολίτευση. Μια δεξιά που μισεί ό,τι αντιστέκεται στις άμεσες και μεσοπρόθεσμες επιδιώξεως της. Μια δεξιά που αν και επιμελώς κρύβει τις πραγματικές της προγραμματικές προθέσεις, δεν κρατιούνται τα στελέχη της και μαρτυρούν τον κοινωνικό και δημόσιο όλεθρο που σχεδιάζουν, ισοπεδώνοντας τα όποια κοινωνικά στηρίγματα έκτισε με κόπο και θυσίες αυτή η κυβέρνηση, ανακουφίζοντας τα πολύπαθα τα τελευταία χρόνια λαϊκά στρώματα.
Αν όμως η μνήμη των πρωτοκλασάτων του ΚΙΝΑΛ είναι σίγουρα ηθελημένα κοντή, αυτή του λαού είναι ακόμη ζωντανή και δεν ξεχνά εύκολα τι σημαίνει δεξιά. Δεν ξεχνά ποιοι οδήγησαν στον όλεθρο την χώρα, στην οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία, βυθίζοντας ένα λαό στην απελπισία, την απόγνωση, ακόμη και στην αυτοχειρία. Αλήθεια πόσο θράσος, πόσες οκάδες ξετσιπωσιάς και ασχήμιας μπορεί να κουβαλάει ο κάθε δεξιός μνησίκακος πολιτευτάκος, ώστε να παριστάνει τον τιμητή και σωτήρα του τόπου, τον εξ ουρανού απεσταλμένο, τον αθώο και άμωμο που θα σώσει την χώρα από την… καταστροφή;
Η κάλπη είναι ένα από τα πιο ισχυρά βήματα και όπλα του λαού. Ιδού, λοιπόν, η ευκαιρία, δίχως να αδικήσει να δώσει στον καθένα αυτό που του αξίζει.