Του Γ. Τεκίδη
Όσοι έτρεφαν ελπίδες για μια διαφορετική ΝΔ και ένα πρωθυπουργό που θα ανταποκρίνονταν στις σύγχρονες μεγάλες ανάγκες του τόπου, από τα πρώτα δείγματα της δίμηνης διακυβέρνησης του, μάλλον το ξανασκέφτονται με την πικρή διαπίστωση ότι έτρεφαν αυταπάτες.
Πιστή η σημερινή νεοφιλελεύθερη ΝΔ στις αναλλοίωτες διαχρονικά παρακαταθήκες της δεξιάς και με τον ζήλο ενός νεοφώτιστου φανατικού ξαναστήνει μεθοδικά και δίχως κανένα ενδοιασμό το σύγχρονο κράτος ανάλογο της αλησμόνητης για το λαό μας εποχής της ΕΡΕ. Ένα κράτος αυταρχικό, συγκεντρωτικό, αστυνομοκρατούμενο, πραγματικό φόβητρο για τον πολίτη, όπου μέγιστη αρχή και αξία αναδεικνύεται το αμφιλεγόμενο και παρερμηνευμένο «νόμος και τάξη».
Τις ανάγκες μιας τέτοιας διακυβέρνησης εξυπηρετεί και το περίφημο επιτελικό κράτος, η συγκέντρωση δηλαδή σχεδόν όλων των εξουσιών και αρμοδιοτήτων στο πρωθυπουργικό γραφείο, ο πλήρης έλεγχος και η υποβάθμιση ανεξάρτητων ελεγκτικών αρχών, η αυταρχική και χωρίς καμιά εξήγηση αντικατάσταση μη αρεστών στον Κυριάκο μελών αυτών των επιτροπών, οι χωρίς προηγούμενο μεθοδεύσεις και πρακτικές στις κρίσεις για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στην αστυνομία, η καταγέλαστη μεθόδευση απομάκρυνσης της Θάνου από επικεφαλής της ανεξάρτητης επιτροπής ανταγωνισμού με το κατάπτυστο και αναληθές επιχείρημα ότι είναι στέλεχος του Σύριζα, η καθιέρωση από τους αθεόφοβους ως κανονικότητα και δικαίωμα, των πρακτικών του «έλα εσύ, φύγε εσύ» με μοναδικό κριτήριο το «είναι η δεν είναι αυτός δικός μας».
Το κράτος της μετεμφυλιακής ΕΡΕ με δυνάστη και φόβητρο το χωροφύλακα τόσο για την ύπαιθρο όσο και για τις πόλεις, αρχίζει να αχνοφαίνεται στο σήμερα στολισμένο με κάποιες σύγχρονες επικοινωνιακές πινελιές και ρητορικές του αέρα για ασφάλεια και τάξη, για επιβολή του νόμου, στην ουσία όμως με ένα και μοναδικό στόχο, την τρομοκράτηση και την παράλυση οιασδήποτε σκέψης για αντίσταση και αγώνα κατά της αυθαιρεσίας και της κατάργησης δικαιωμάτων και αιτημάτων των εργαζομένων, την εμπέδωση μια και καλή της ιδέας σε άπαντες ότι το ιδιοκτησιακό καθεστώς της χώρας τούς ανήκει και είναι αδιαπραγμάτευτο.
Χωρίς προηγούμενο το θράσος και ο ανείπωτος κυνισμός με τον οποίο ενεργούν και στο πνεύμα του «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» μη λογαριάζοντας κοινή γνώμη, θεσμούς και το περί δικαίου αίσθημα των συμπολιτών μας. Ούτε τυχαία είναι η συμπεριφορά και ο βοναπαρτισμός του αστυνομικού στο Θριάσιο νοσοκομείο όταν εκνευρισμένος και… θιγμένος από την παρατήρηση της δ/ντριας της ψυχιατρικής κλινικής ότι απαγορεύεται η οπλοφορία στην συγκεκριμένη πτέρυγα για ευνόητους λόγους, με την συνδρομή και δύο άλλων συναδέλφων του απαίτησε την σύλληψή και παραπομπή της στο αυτόφωρο.
Όπως επίσης δεν είναι τυχαία η απάνθρωπη δημόσια δήλωση, δήλωση ενός συνδικαλιστή των αστυνομικών για τα σκουπίδια στα Εξάρχεια και στις άλλες λαϊκές γειτονιές, τα οποία θα σαρώσει η αστυνομία, μια και τώρα… επιτέλους πήρε σαφείς εντολές από την πολιτική ηγεσία. Φυσικά εννοούσε την χολιγουντιανή επιχείρηση της αστυνομίας στα Εξάρχεια κατά των… εγκληματιών καταληψιών-σκουπιδιών, που δεν ήσαν άλλοι από κάποιες οικογένειες προσφύγων με τα παιδιά τους που είχαν βρει καταφύγιο στις εγκαταλειμμένες αυτές οικοδομές λόγω της κρατικής ανεπάρκειας. Τις κατατρεγμένες προσφυγικές οικογένειες με τα ανήλικα παιδιά τους που έσερναν στις κλούβες, γεμάτα περηφάνια και αυταρέσκεια τα όργανα της τάξης.
Πίσω από τις αποτρόπαιες και προκλητικές αυτές συμπεριφορές και την συγκεκριμένη νοοτροπία υφέρπουν οι επικίνδυνες ακροδεξιές και φασιστικές ιδεοληψίες περί επιβολής των πολιτικών που αντιστρατεύονται τα λαϊκά συμφέροντα, όχι μόνο με την πειθώ αλλά και τη βία. Τότε στην ένδοξη βασιλική χωροφυλακή είχαν αναθέσει οι νικητές του εμφυλίου την διαπαιδαγώγηση και εθνική ανάταση του λαού και ιδιαίτερα εκείνων που δυστροπούσαν με τα κελεύσματα των υγιώς εθνικά σκεπτόμενων. Και αν αυτοί αποτύγχαναν την σκυτάλη παραλάμβανε το παρακράτος ντυμένο για την περίσταση με στολή επίσημου κράτους.
Σήμερα ο Κυρ. Μητσοτάκης με τους ακροδεξιούς συνεργάτες του επιχειρεί κάτι ανάλογο. Η καταργημένη εν πολλοίς φράση «το κράτος είμαι εγώ», που αφορούσε κυρίως τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της εξουσίας και τους υπηρετούντες σε αυτό, από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα από την πρώτη κυβερνητική περίοδο του αείμνηστου Α. Παπανδρέου, επανέρχεται δριμύτερη στο προσκήνιο, με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Η υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών, των εργατικών δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου, είναι από τα ζητήματα άμεσης προτεραιότητας. Οι ευθύνες του Σύριζα – προοδευτική συμμαχία και κάθε δημοκρατικής συλλογικότητας για τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού και με σαφές προγραμματικό σχέδιο μετώπου, είναι μεγάλες και αμετάθετες.
ΥΓ . Περιμένουμε να δούμε πότε θα δεήσει κάποιος η κάποιοι στη βουλή να ρωτήσουν το μοιραίο δίδυμο Κυριάκο και Φώφη αν θα πληρώσουν και με ποιο τρόπο τα δανεικά φέσια που έβαλαν στον κρατικό κορβανά τα κόμματα τους.