Μετά τα τελευταία γεγονότα με τα ελάφια στο πάρκο, τα αδέσποτα του πάρκου, τις μη διασταυρωμένες ειδήσεις του τύπου, και του γενικότερου κλίματος που δημιουργήθηκε σχετικά με τα αδέσποτα της πόλης μας, έχουμε να πούμε τα εξής:

Εμείς οι εθελοντές της Κατερίνης δεν προσπαθήσαμε ποτέ να κρύψουμε αληθή γεγονότα, δεν αρνηθήκαμε πότε ότι κάποια σκυλιά ήταν επιθετικά και προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν αντικειμενικοί ώστε να υπάρχει μια καθαρή εικόνα του προβλήματος. Όμως: είναι όντως αλήθεια το γεγονός ότι σκυλιά μπήκαν στον χώρο και κατασπάραξαν τα ελάφια;; Τόσα χρόνια που υπάρχει ο ζωολογικός δεν σημειώθηκε ποτέ ξανά τέτοιο περιστατικό. Γιατί τώρα; Πως μπήκαν; Κι αν είναι αλήθεια που είναι οι αποδείξεις; Είναι όντως αλήθεια ότι ένα επικίνδυνο ροτβάιλερ κυκλοφορούσε ελεύθερο; Είναι όντως αλήθεια ότι το πρόβλημα είναι τα αδέσποτα;;

Εμείς λοιπόν ως εθελοντές καταθέτουμε ότι:

Το πρόβλημα δεν είναι τα αδέσποτα αλλά αυτοί που τα δημιουργούν (όπου αδέσποτα βλέπε άνθρωπος). Το πρόβλημα δεν είναι η επίθεση στα ελάφια από αγέλη αλλά αν αυτό όντως ισχύει αποδεδειγμένα. Το πρόβλημα δεν είναι αν κάποιο επικίνδυνο ροτβάιλερ κυκλοφορεί ελεύθερο, αλλά ποιος έγραψε μια ψεύτικη είδηση και για ποιο σκοπό. Το πρόβλημα δεν είναι αν αδέσποτα κυνηγούν τα πουλιά και τις κότες του ζωολογικού, αλλά το ότι υπάρχει ζωολογικός με κακές συνθήκες για τα δύσμοιρα ζώα.

Έτσι λοιπόν όλοι όσοι σιχαίνονται, απεχθάνονται, μισούν τα ζώα, (σκυλιά, γάτες) βρήκαν πρόσφορο έδαφος να το εκφράσουν ελεύθερα με λόγια αλλά ακόμα χειρότερα και με πράξεις! Βρήκαν ευκαιρία να κάνουν πράξη αυτό που θέλανε όχι γιατί λυπήθηκαν τα ελάφια αλλά επειδή η ψυχή τους είναι ήδη μαύρη. Το κάθε αδέσποτο ζει κάθε μέρα με φόβο, πείνα, κρύο ή αφόρητη ζέστη. Ζει με την απειλή του καθενός
από αυτούς που τα φθονούν. Ζει με μια μαγκούρα προς το μέρος του ή με μια κλωτσιά κι ένα ουστ.. Δεν κοιμούνται ποτέ ήσυχα και ζουν σε ένα μόνιμο στρες.. Δεν κάνουμε επίκληση στο συναίσθημα για να τα λυπηθείτε. Ζητάμε μόνο να καταλάβετε ότι όπου υπάρχει δράση υπάρχει και η αντίδραση.

Που σημαίνει: όταν έχω σκύλο και δεν τον στειρώνω δημιουργώ κουτάβια τα οποία με τη σειρά τους καταλήγουν στον δρόμο. Όταν είμαι γείτονας και δεν καταγγέλλω τον απέναντι ή διπλανό μου γείτονα που ξέρω ότι ο σκύλος του ζευγαρώνει ανεξέλεγκτα, με την σειρά μου συμμετέχω κι εγώ στο να δημιουργώ κουτάβια/αδέσποτα. Όταν βλέπω κάποιον να χτυπάει σκύλο αλλά δν τον καταγγέλλω να ξέρω ότι ίσως ο ίδιος σκύλος αύριο να γίνει επιθετικός. Όταν σκέφτομαι γιατί δεν τα μαζεύουν αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να ενημερωθώ αν αυτό είναι εφικτό διότι το κυνοκομείο υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο περιπτώσεις άρρωστων ή υπό θεραπεία σκύλους. Ή όταν ο κάθε εθελοντής φροντίζει ήδη σκυλιά και δεν μπορεί να φιλοξενήσει στο σπίτι του αλλά τόσα. Ξέρετε έχουμε κι εμείς οικογένειες, δουλειές, υποχρεώσεις και δεν πληρωνόμαστε για τίποτα αντιθέτως ξοδεύουμε και συνδράμουμε όσο μπορούμε. Παρ όλα αυτά ακούμε την συχνή φράση «πάρτε τα σπίτια σας».

Κανένα ζώο δεν είναι απειλή εκτός αν το έχεις εκπαιδεύσει να είναι. Κανένα ζώο δεν είναι υπεύθυνο για αυτό που είναι αλλά μόνο εμείς! Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις και κάποια σκυλιά γίνονται επιθετικά αλλά γιατί κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό. Όμως δεν είναι η πλειοψηφία και δεν υπάρχει λόγος να τρομοκρατείται ο κόσμος. Το πρόβλημα δεν ήταν ο αγαθός Λόνι, ούτε η φιλική και γλυκιά Λίνα, ούτε ο παιχνιδιάρης Κούκι που πρόσφατα φολιάστηκαν και ξεψύχησαν στον δρόμο. Το πρόβλημα είμαστε εμείς!

Από τους εθελοντές Κατερίνης