Η εργασία / πρότζεκτ του με τίτλο: «Κρύωσαν ποτέ οι Θεοί του Ολύμπου;» βραβεύτηκε στις 19 Δεκεμβρίου από την Ακαδημία Αθηνών. Ο γεωλόγος και ορειβάτης Μιχάλης Στύλλας μελέτησε τους παγετώνες που υπήρχαν στον Όλυμπο και μέσω αυτών την κλιματική αλλαγή από την εποχή των δώδεκα θεών μέχρι και σήμερα στο μυθικό βουνό. Και ως ερευνητής στο Πολυτεχνείο της Λωζάνης συμμετέχει στο φιλόδοξο, παγκόσμιο πρότζεκτ «Vanishing Glaciers» (Παγετώνες που εξαφανίζονται).
Ταξιδεύοντας στις «απάτητες» κορυφές του κόσμου μας, ο Μιχάλης και η ομάδα των συνεργατών του συλλέγουν δείγματα βακτηρίων και μικροοργανισμών που ζοyν κάτω απ’ τους πάγους. Πως άντεξαν σε τόσο extreme περιβάλλοντα για εκατομμύρια χρόνια, πόσο έχουν επηρεαστεί από την κλιματική αλλαγή και πως μπορούν αυτοί οι αόρατοι μικροοργανισμοί να φανούν χρήσιμοι στην ανθρωπότητα;
«Μεγάλωσα κάτω απ’ τον Όλυμπο, είμαι ορειβάτης από πολύ μικρή ηλικία», λέει ο Μιχάλης Στύλλας. «Οι γονείς μου ασχολούνταν κι αυτοί με την ορειβασία, εννιά χρονών ήμουν όταν ανεβήκαμε πρώτη φορά στον Μύτικα».
«Είχα λοιπόν συναίσθηση και δεσμό με το βουνό από πολύ μικρός- κι αυτό με οδήγησε να σπουδάσω γεωλογία να σου πω την αλήθεια… Τη δεκαετία του ’90, όταν όλοι ήθελαν να γίνουν μηχανικοί για να αναλάβουν μεγάλα έργα και να βγάζουν λεφτά, εγώ έλεγα όχι, θα μάθω την επιστήμη και τα μυστικά της γης για να είμαι στα βουνά».
«Σπούδασα στο Α.Π.Θ. στο Τμήμα Γεωλογίας- και, τότε, σαν φοιτητής άρχισα να κάνω τις πρώτες σοβαρές αναβάσεις και αναρριχήσεις στον Όλυμπο. Μετά έφυγα στις ΗΠΑ- έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Oregon State University, στην ωκεανογραφία αλλά εντοπισμένο στις μεταβολές των ακτών και στις φερτές ύλες των ποταμών, δηλαδή από την κορυφή των βουνών μέχρι την παράκτια ζώνη. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα και η ωκεανογραφία της βαθιάς θάλασσας, όμως ήθελα να διατηρήσω τη σύνδεση με τα βουνά…».
Θάλασσα μεν, όσο πιο κοντά στο βουνό δε. Κάπως έτσι;
Ακριβώς (γελάει). Το Oregon είναι εξαιρετικός τόπος όσον αφορά τις σπουδές γιατί το ακαδημαϊκό επίπεδο είναι υψηλό- δεν ήταν μόνο αυτό οι τυπικές σπουδές αυτό που κέρδισα. Εκεί δούλεψα σαν δόκιμος οδηγός βουνού πρώτη φορά, στο όρος Rainier, από εκεί έκανα τα πρώτα μου ταξίδια στην Αλάσκα και τελειώνοντας το μεταπτυχιακό, κέρδισα το πρώτο μου εισιτήριο για τα Ιμαλάϊα με αμερικανική αποστολή.
Ναι, το 2003- 2004 και μάλιστα με μεγάλη χαρά γιατί συμμετείχα στην πρώτη αποστολή αμιγώς ελληνικής ομάδας στο Έβερεστ. Εκείνη την περίοδο ανέλαβα με τον αδερφό μου, Αλέξανδρο, το καταφύγιο «Χρήστος Κάκαλος» στον Όλυμπο- αυτό έγινε η «βάση» μας και παράλληλα συνέχισα τη διδακτορική μου διατριβή στο Α.Π.Θ.. Με ορμητήριο τον Όλυμπο και παράλληλα με την άνοδο του ορειβατικού τοθρισμού και του ορειβατικού σκι το χειμώνα, διοργανώσαμε δικές μας πλέον αποστολές- επισκεφτήκαμε τα Ιμαλάια έξι φορές, κάναμε πιο τεχνικές αναβάσεις στις Άλπεις και πραγματοποιήσαμε και καταβάσεις με σκι από κορυφές των Ιμαλαίων.
«Το 2016, αναζήτησα μεταδιδακτορικό (post doc) και κάποια χρηματοδότηση για να μελετήσω τις κλιματικές αλλαγές στον Όλυμπο. Όπερ και εγένετο- η χρηματοδότηση δόθηκε από το Ίδρυμα Λάτση και σε συνεργασία με το Γαλλικό Εθνικό Ινστιτούτο Ερευνών (CNRS) μελέτησα τις κλιματικές αλλαγές μέσω της εξέλιξης των παγετώνων (που κάποτε υπήρχαν στον Όλυμπο) από την παλαιολιθική εποχή μέχρι και σήμερα. Για αυτή την εργασία βραβεύτηκα από την Ακαδημία Αθηνών».