Υπηρέτησε τον χώρο της Υγείας με αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης. Η ακαδημαϊκή πορεία του ήταν πλούσια, ενώ κατά την ενασχόλησή του με την πολιτική πάντα συνήθιζε να λέει ότι «δεν πιστεύω στον επαγγελματία πολιτικό που αρχίζει τη συναλλαγή από τα πρώτα βήματά του».

Ο λόγος για τον Δημήτρη Κρεμαστινό, ο οποίος έχασε τη μάχη με τον κορονοϊό και άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 78 ετών. Ως καθηγητής Ιατρικής διακρίθηκε, ενώ ήταν υπουργός Υγείας στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο είχε στενή σχέση και συνεργασία. Ήταν προσωπικός γιατρός του Ανδρέα Παπανδρέου και όπως είχε γράψει ο ίδιος σε άρθρο του με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου σχετικά με το ιατρικό πρόβλημα «όταν επανειλημμένα τόνιζα στον Πρωθυπουργό ότι η απομάκρυνση από την πολιτική θα του προσέφερε επιπλέον χρόνια ζωής, το απέρριπτε αμέσως, λέγοντας ότι προτιμούσε να είναι ενεργός έναντι οποιουδήποτε τιμήματος. Την ίδια απάντηση έδωσε και όταν του επαναλάμβανα ότι ο δρόμος για την Προεδρία της Δημοκρατίας θα ήταν προτιμότερος για την υγεία και την ζωή του». Ο Δημήτρης Κρεμαστινός ήταν παντρεμένος με την καθηγήτρια Δημόσιας Υγείας Τζένη Κουρέα.

 

 

Οι κυριότεροι σταθμοί της ζωής του

Ο Δημήτρης Κρεμαστινός γεννήθηκε την 1η Μαΐου του 1942 στη Χάλκη Δωδεκανήσου και μεγάλωσε στον Αρχάγγελο Ρόδου. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετεκπαιδεύθηκε με υποτροφία του κράτους στη σύγχρονη καρδιολογία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Διετέλεσε εξωκοινοβουλευτικός Υπουργός Υγείας από τον Οκτώβριο του 1993 έως τον Φεβρουάριο του 1996. Μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1974. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ από το 1996. Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΙΣΤΑΜΕ το 2010. Επί 30 χρόνια ακολούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Διευθυντής του Καρδιολογικού Τμήματος του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών το 1985. Διευθυντής του Β’ Καρδιολογικού Τμήματος του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου το 1993. Διευθυντής της Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου «Αττικόν» το 2003.

Ιδιαίτερη ήταν η σχέση του με τον Ανδρέα Παπανδρέου.

 

 

Υπήρξε Πρόεδρος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας και Πρόεδρος του Ελληνικού Κολλεγίου Καρδιολογίας και Καρδιοχειρουργικής. Διακεκριμένο μέλος της Ευρωπαϊκής Καρδιολογικής Εταιρείας και διακεκριμένο μέλος του Αμερικανικού Κολλεγίου Καρδιολογίας. Προσκεκλημένος Καθηγητής Καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής των Πανεπιστημίων Λονδίνου και Emory της Ατλάντα – Η.Π.Α. και της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου.

Είναι συγγραφέας δύο πανεπιστημιακών συγγραμμάτων «Επίτομη Καρδιολογία» και «Εξελίξεις στην Καρδιολογία» καθώς και δύο εκλαϊκευμένων «Τα μυστικά της καρδιάς» και «Πώς θα νικήσουμε τις καρδιακές παθήσεις». Δημοσίευσε 2.550 ελληνικές και ξενόγλωσσες επιστημονικές εργασίες υψηλού κύρους σε ιατρικά περιοδικά, που θεωρούνται πρωτοποριακές και αναφέρονται από τη διεθνή βιβλιογραφία. Το επιστημονικό έργο του αναφέρεται στο επίσημο περιοδικό της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης. Επίσης έχει τιμηθεί για την έρευνά του με Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

Το 1993 ορκίσθηκε εξωκοινοβουλευτικός Υπουργός Υγείας – Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων ύστερα από πρόταση του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου υπήρξε προσωπικός ιατρός και ο οποίος εξετίμησε πέραν των ιατρικών ικανοτήτων και τις γενικότερες απόψεις του περί ενός σύγχρονου εθνικού συστήματος υγείας και πρόνοιας.

Ανήλθε όλες τις βαθμίδες της πανεπιστημιακής ιεραρχίας με συνεχές ερευνητικό και διδακτικό έργο επί 35 χρόνια. Ουδέποτε υπήρξε ούτε καν υποψήφιος για οποιαδήποτε διοικητική θέση στο Πανεπιστήμιο, γιατί πίστευε ότι η συναλλαγή ψηφοφόρων των κατωτέρων βαθμίδων και ψηφιζομένων των ανωτάτων βαθμίδων είναι καταστροφική για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Μετά το τέλος της υπουργικής θητείας επέστρεψε κανονικά στο Πανεπιστήμιο και δεν πολιτεύθηκε.

Το ερευνητικό του έργο, που έχει διεθνή αναγνώριση και βράβευση, στηρίχθηκε στην έρευνα σε βάθος και όχι σε πλάτος γεγονός που επιβεβαιώνεται από θετικές βιβλιογραφικές αναφορές και όχι απλώς αναφορές. Την άποψή του αυτή, η οποία είναι αποδεκτή για την αξιολόγηση ακόμα και των βραβείων Nobel, θεωρούσε ως το βασικότερο κριτήριο αξιολόγησης των συνεργατών του και επανειλημμένα τόνιζε κατά τις κρίσεις των καθηγητών στην Ιατρική Σχολή.

 

 

Το κύριο κοινωνικό του έργο αναφέρεται στο χρόνο της υπουργίας του. Ως Υπουργός Υγείας Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων επέτυχε να εξαιρέσει τη χώρα από τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Με αυτό τον τρόπο η χώρα απέκτησε το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αττικό και δέκα μεγάλα περιφερειακά νοσοκομεία καθώς και τα μεγάλα προνοιακά ιδρύματα (ΚΕΚΥΚΑμεΑ) για την υποστήριξη των ΑμεΑ, δεδομένου ότι οι προϋπολογισμοί των έργων αυτών ήταν αδύνατον να καλυφθούν από τον Εθνικό Προϋπολογισμό. Αυτή η εξαίρεση από τη συνθήκη του Μάαστριχτ υπήρξε τότε η πρώτη και η μοναδική για χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έδωσε την ευκαιρία της δημιουργίας του Κοινωνικού Κράτους.

Ως Υπουργός Υγείας Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων: Επεξέτεινε το ΕΚΑΒ σε όλη τη χώρα με ιατρούς καρδιολόγους και αναισθησιολόγους μέσα στις νοσοκομειακές μονάδες για πρώτη φορά. Μέχρι τότε τα ασθενοφόρα κυκλοφορούσαν μόνο με νοσηλευτές. Δημιούργησε στη χώρα μονάδες αεροπλάνων του ΕΚΑΒ για τη διακομιδή αρρώστων από τα νησιά και τις απομακρυσμένες περιοχές, με πλήρωμα εξειδικευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

Δημιούργησε και λειτούργησε για πρώτη φορά τον Οργανισμό Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) με επέκτασή του σε όλη τη χώρα και εισήγαγε για τους χρήστες ναρκωτικών τη θεραπεία με μεθαδόνη. Εισήγαγε την τηλεϊατρική στη χώρα και εγκατέστησε τους πρώτους σταθμούς στα νησιά. Αναμόρφωσε την ψυχική υγεία με πρότυπο το ψυχιατρείο Λέρου που από κοινωνικό όνειδος όπως το χαρακτήριζε τότε ο διεθνής τύπος αναγνωρίστηκε ως πρότυπο ψυχιατρικό κέντρο.

Δημιούργησε την επιτροπή των 7 ξένων εμπειρογνωμόνων από καθηγητές των μεγαλύτερων Πανεπιστημίων της Ευρώπης με επικεφαλής τον Πρύτανη του London School of Economics η οποία εισηγήθηκε το νόμο για την ανασυγκρότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας με βάση κυρίως το Σκανδιναβικό πρότυπο. Το έργο δεν υλοποιήθηκε λόγω της αποχωρήσεως του από το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας ως αποτέλεσμα της παραίτησης του Ανδρέα Παπανδρέου από τη θέση του Πρωθυπουργού για λόγους υγείας.

Από το 2009 εκλεγόταν συνεχώς Βουλευτής Δωδεκανήσου με το ΠΑΣΟΚ.

Διετέλεσε Πρόεδρος Διαρκούς Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής από το 2009 έως και το 2014. Εξελέγη Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων στις 4.10.2015.

 

 

 

Πηγή: enikos.gr