ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΠΙΕΡΙΑΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΟΥ 2ου ΓΕΛ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
Όταν η ευαισθησία μετουσιώνεται σε λόγο, τότε συγκινεί και παρασύρει και άλλους στα μονοπάτια της. Αυτό είναι το γνώρισμα που χαρακτηρίζει τη Μαρία Θεοχάρη, μια μαθήτρια που πολλές φορές έχει αποδείξει πόσο ώριμη είναι παρά το νεαρό της ηλικίας της και που έχει αποσπάσει αρκετά βραβεία έως σήμερα σε όποιον λογοτεχνικό διαγωνισμό κι αν έχει λάβει μέρος.
Τη φορά αυτή έλαβε μέρος στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του Συνδέσμου Φιλολόγων Πιερίας με θέμα «προσφυγιά και μετανάστευση» και κατάφερε να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές της κριτικής επιτροπής και να κερδίσει το 1ο βραβείο ποίησης με το ποίημά της με τίτλο «Εξ αποστάσεως».
Την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου έλαβε χώρα στην Εκάβη η τελετή απονομής των βραβείων όλων των κατηγοριών. Στη μαθήτρια του 2ου ΓΕΛ είχε τη μεγάλη χαρά και τιμή να απονείμει το βραβείο η διευθύντρια του σχολείου κ. Δημητρούλα Αναγνώστη.
Οι συμμαθητές της, οι καθηγητές του Λυκείου και η διεύθυνση συγχαίρουν τη μαθήτρια και της εύχονται να παραμείνει αγνή και ευαίσθητη, καθώς και να συνεχίσει να εκφράζει τα συναισθήματα τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της με τρόπο δημιουργικό, με τρόπο που να μας συμπαρασύρει και να μας οδηγεί σε ένα κόσμο καλύτερο, πιο ανθρώπινο.
Παρατίθεται το ποίημα:
Εξ αποστάσεως
Για όσων τα κορμιά τα γάζωσε το βλέμμα των ανθρώπων
και για όσων η καρδιά δεν έμαθε να φεύγει.
Για όσους έτρεχαν λειψοί αφού η ψυχή δεν κουβαλιέται.
Για όσους πρόλαβαν και έκρυψαν στην τσέπη τους λίγη πατρίδα
και για όσους ακούμπησαν όλο τον πόνο του κόσμου σε δυο χούφτες δάκρυα.
Για τους γονείς που κρέμασαν το ρούχο τους
μπροστά στον ξένο ήλιο , μην τύχει και τυφλώσει τα μωρά τους.
Για τις μάνες που ξάπλωσαν για να ’χουν λίγο δρόμο
να πατήσουν τα παιδιά τους.
και γι’ αυτές που έσκισαν τα στήθη τους βαθιά
να τα ταΐσουν με αγάπη.
Για όσους κολύμπησαν στα ματωμένα νερά της ματαιότητας
στο όνομα μιας επιστροφής
και για όσους δεν τα καταφέραν και ξεβράστηκαν
στην ακτή αγκαλιά με μιαν ελπίδα.
Για όσους άφησαν την ευκολία τους για το δύσκολο κάποιου άλλου
και για όσους πάλι σάπισε η ελευθερία τους μπροστά στην αλήθεια του κόσμου.
Για όλους αυτούς και για άλλους τόσους,
που δεν φτάνουν οι λέξεις να χωρέσω, παρακαλώ τον άνθρωπο
να μάθει ν’ αγαπά.
Ξέρεις, η αγάπη δεν είναι εξ αποστάσεως.
Ή αναδιπλώνεις τους ουρανούς να ’ρθουνε όλοι κοντά σου
ή ζει ο καθένας στο δικό του σύννεφο.
Θεοχάρη Μαρία, Β2