ΠΡΟΕΔΡΟ της Δημοκρατίας βρίσκεις. Εύκολα. Αρχιεπίσκοπο βρίσκεις. Πρόεδρος της ΕΟΕ θα βγει ένας από τους Καπράλο-Κούβελο. Με τον Χαράλαμπο Σταύρο Κοντονή να έχει καταφέρει το εξής μοναδικό και ανεπανάληπτο: Γράφει ο Κώστας Καίσαρης

 

Επιμένοντας τόσο προκλητικά και τόσο απροκάλυπτα υπέρ του Καπράλου, να έχει συσπειρώσει όλο το (παλιό) ΠΑΣΟΚ υπέρ του Ισίδωρου. Πρόεδρο κοινής αποδοχής για την προσωρινή διοίκηση «μακράς πνοής» στην ΕΠΟ βρίσκεις; Με τίποτα. Κι έναν καλόγερο από το Αγιον Ορος να φέρει ο Κουτσοκούμνης, θα ψάξουνε να του βρούνε κουσούρι.

Θα αποκαλύψει ο Κυριάκος Θωμαΐδης στη «Δίκη» ότι όταν πήγαινε στο δημοτικό κάθε Δευτέρα πρωί μέσα στην τσάντα του μαζί με τα βιβλία είχε και το «Φως των Σπορ». Υπάρχουν τρεις μάρτυρες, μάλιστα, που είναι πρόθυμοι να το καταθέσουν ενόρκως στην αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Βιργινία Σακελλαροπούλου. Τα πράματα είναι απλά: Τέτοιο πρόσωπο από τον χώρο του ποδοσφαίρου δεν υπάρχει. Και γι’ αυτό δεν πρόκειται να βρεθεί.

Οποιος κι αν είναι αυτός, με τη μία θ’ απορριφθεί σαν λαμόγιο. Αν δεν είναι λαμόγιο και του γίνει πρόταση, δεν θα δεχτεί αυτός. Αν είσαι καθαρός και σοβαρός, τι δουλειά έχεις να μπλεχτείς για να καθαρίσεις τα σκατά; Κι εδώ είναι σαν να βλέπεις τη σκηνή από την εκπληκτική ταινία του Σταύρου Τσιώλη «Φτάσαμεε…». Κάπου στην περιοχή της Λιβαδειάς είναι να γίνει πανηγύρι, έχουν μαζευτεί μουσικοί, τσιγγάνοι στην πλειοψηφία και κουβεντιάζουνε ποιος έχει τη μεγαλύτερη (οικονομική) ανάγκη, για να πάρει τη δουλειά. Για να μην τσακωθούν μεταξύ τους, κάποιος πρέπει ν’ αποφασίσει. Ποιος μπορεί να είναι αυτός; Τη λύση βρίσκει ο Λάκης (τον ενσαρκώνει υποδειγματικά ο Μάκης Κοντιζάς) που γράφει στίχους και είναι ο πλέον έξυπνος και εγγράμματος της ομήγυρης: «Ν’ αποφασίσει ένας.

Και η απόφαση να γίνει δεκτή από όλους. Πάντως, πρέπει να μην είναι ένας από μας, να μην έχει συμφέρον και κυρίως να είναι σοβαρός». Και καθώς όλοι είναι σκεπτικοί, σε περισυλλογή, αυτομάτως προκύπτει το ερώτημα: «Ξέρουμε κανέναν τέτοιο»; Αυθορμήτως δίνουν όλοι μαζί την απάντηση: «Οοοοχι». Οπότε σαν από μηχανής θεός μπαίνει στο πλάνο ο Ζουγανέλης που υποδύεται έναν βλάκα που πουλάει βρώμικο. Ο επικεφαλής τον βλέπει σαν σανίδα σωτηρίας: Είναι ένας από μας; «Οχι». Εχει συμφέρον; «Οχι». Είναι σοβαρός; «Οχι». Δύο προς ένα, κατοχυρώνεται; «Ναι». Σε αυτήν ακριβώς την εξαιρετικά δύσκολη θέση βρίσκεται ο Κωστάκης Κουτσοκούμνης με το μωράκι. Πρέπει να βρει για προσωρινό πρόεδρο της ΕΠΟ, έναν που να μην είναι απ αυτούς, να μην έχει συμφέρον και κυρίως να είναι σοβαρός. Ξέρουμε κανέναν τέτοιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Εκατό-μηδέν, όχι.

Οπως όμως έχει πει ο Ομέρ Βρυώνης «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Υπάρχει, λοιπόν, ένας τέτοιος. Ενας εκλεκτός συμπολίτης μας που έχει όλο το πακέτο για προσωρινός πρόεδρος της ΕΠΟ: «Δεν είναι ένας απ’ αυτούς, δεν έχει συμφέρον και κυρίως είναι σοβαρός». Είναι ο ένας και μοναδικός, ο κοσμαγάπητος, Αντώνης Ρέμος. Ο Αντώνης είναι σαν τον Ασσο φίλτρο. Εχει παντού μόνο φίλους. Με τον Μαρινάκη έχει στενή προσωπική σχέση. Ο Μελισσανίδης τον είχε φωνάξει στο πάρτι της Aegean, όπου και τραγούδησε τον ύμνο της ΑΕΚ. Το ότι οι οργανωμένοι του Ηρακλή δεν θέλουν να τον βλέπουν ούτε ζωγραφιστό, αποδεικνύει ότι δεν έχει κανένα συμφέρον. Ποιος μπορεί να πει όχι; Ποιος μπορεί να φέρει αντίρρηση; Ο Ιβάν Σαββίδης επειδή έχει σε μεγάλη εκτίμηση τον Λευτέρη Πανταζή (φωτό) και θα ήθελε αυτόν για προσωρινό πρόεδρο; Δύο προς ένα, κατοχυρώνεται. Ο Ρέμος είναι η μοναδική ενδεδειγμένη επιλογή για να έχει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης το κεφάλι του ήσυχο. Αυτά.

Θα έχει ενδιαφέρον να σου λέει ο Μοράις για εξωτικά μέρη της Ανατολής
ΚΑΙ το όνομα αυτού Ζοσέ Μανουέλ Μοράις. Με προϋπηρεσία σε ιδιαίτερα προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες: όπως η Τυνησία, η Υεμένη και η Σαουδική Αραβία. Πολίτης του κόσμου μπορείς να πεις. Και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κάθεσαι να μιλάς μαζί του. Οχι για ποδόσφαιρο. Να σου λέει ιστορίες από εξωτικά μέρη της Ανατολής. Για άγνωστες χώρες, τα ήθη, τα έθιμα και τον πολιτισμό τους. Και με την ΑΕΚ, βεβαίως βεβαίως, να αποτελεί το τεράστιο άλμα στην καριέρα του: ύστερα από κάτι ψιλά στην Ευρώπη με τη Σάντα Κλάρα και την Ασιρίσκα, άρχισε το μεγάλο ταξίδι του Ζοσέ Μανουέλ στα αχαρτογράφητα νερά των ωκεανών του διεθνούς ποδοσφαίρου. Μόνο όσοι έχουν καταταχθεί στη Λε
γεώνα των Ξένων έχουν καταφέρει να αποκτήσουν τόσες πολλές εμπειρίες.

Ο Ζοσέ Μοράις έδωσε (ποδοσφαιρικές) μάχες με την Αλ Χαμζ, με τη Σταντ Τινισιέν, με την Αλ Σαμπάμπ και την Αντάλιασπορ. Οπως ο Πίτερ Ο’ Τουλ στον Λώρενς της Αραβίας. Αυτές είναι οι ομάδες που έχει δουλέψει πρόσφατα ο εν λόγω Μοράις. Συν την εθνική Υεμένης. Κι αυτή πράγματι ήταν μια καλή αφορμή για να πληροφορηθούμε ότι υπάρχει κράτος Υεμένη. Οργανωμένο κράτος, δηλαδή, κι όχι ένας ασύντακτος χώρος.

Το παγκόσμιο ρεκόρ αλαζονείας του Κοντονή
Ο Χαράλαμπος Σταύρος Κοντονής μαζεύει τα πράματά του. Εχει δώσει σχετική εντολή στον Φιλιππούση. Φεύγει από το υφυπουργείο Αθλητισμού. Ετσι λέει ο ίδιος όπου βρεθεί, δεξιά κι αριστερά. Εν όψει ανασχηματισμού. Οτι δηλαδή ό,τι ήταν να κάνει στον αθλητισμό το έκανε κι είναι έτοιμος ν ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει πιο ψηλά. Το ότι βγήκε από τους πρώτους στις εκλογές για την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει το πόσο έχει ανέβει ψηλά στα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας. Ο σύντροφος Πολάκης ήταν η Νο1 έκπληξη που κατετάγη 7ος και ο δαιμόνιος Ζακυνθινός, που κατετάγη 14ος, η Νο2. Για ν’ αποδειχθεί ότι και οι σύντροφοι στην υψηλότερη κομματική βαθμίδα του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγουν με τα ίδια ακριβώς κριτήρια που ψηφίζει ο λαουτζίκος στις εκλογές: Αυτούς που βλέπει και ξέρει από την τηλεόραση. Οπως οι ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ στέλνουν στη Βουλή τον φαλακρό ποδηλάτη Αμυρά και τον Παύλο Χαϊκάλη, επειδή είναι γνωστοί από την τηλεόραση, έτσι και οι αριστεροί επαναστάτες ψήφισαν Πολάκη και Κοντονή, που βγαίνουν και φωνάζουν στην τηλεόραση. Κάπως έτσι, λοιπόν, ο Σιορ Σταύρος έχει σηκώσει μια μύτη μεγαλύτερη από του Σιρανό ντε Μπερζεράκ (φωτό). Μιλάμε για παγκόσμιο ρεκόρ αλαζονείας. Να τρώγεται με τα ρούχα του. Να τσακώνεται με τον Καραπαπά και να βγάζει ανακοίνωση ότι «η κυβέρνηση διάλογο με ιδιωτικούς υπαλλήλους ούτε έκανε ούτε θα κάνει». Εχει συναίσθηση τι είναι αυτά που λέει; Και στην τελική πόσο αριστερή είναι η κυβέρνηση, να μην ανοίγει διάλογο με ιδιωτικούς υπαλλήλους, αλλά να ανοίγει τις πόρτες του Μαξίμου στα αφεντικά τους;

Πηγή: εφημερίδα Goal