Του Γ. Τεκίδη
Τέτοιο μένος, τόση αδιαλλαξία, τόση περιφρόνηση στους ίδιους τους νόμους που ψηφίζουν και πρώτοι και με χυδαίο τρόπο παραβιάζουν, τέτοια κραυγαλέα εκδικητική πρόθεση απέναντι ενός έστω και στυγερού δολοφόνου από μια κυβέρνηση που επικαλείται το κράτος δικαίου, τον νομικό και πολιτικό πολιτισμό, όσο κι αν ψάξουμε δεν θα συναντήσουμε στις δημοκρατικές πολιτικές περιόδους των μεταπολεμικών χρόνων, στο τόπο μας. Για το ποιος είναι ο εν λόγω κρατούμενος και πως έχει καταγραφεί η δολοφονική δράση του στη συνείδηση του κόσμου, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες, ούτε και μακροσκελείς αναλύσεις. Τις ατελέσφορες επαναστατικές δοξασίες, τις επενδυμένες και με ιδεολογικά μανιφέστα, την προβοκατόρικη τελικά δράση της οργάνωσης που επαγγέλλονταν μια άλλη δίκαιη κοινωνία, το λαϊκό κίνημα, τα ατομικά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες, τα πλήρωσαν ακριβά.
Ο Κουφοντίνας και οι λοιποί της 17Ν, τσαλαβουτώντας στον κυκεώνα της πολιτικής και ιδεολογικής παραφροσύνης, επέλεξαν τον δρόμο της… επανάστασης, αναλαμβάνοντας ρόλο δικαστή και εκτελεστή, όσων πίστευαν ότι ευθύνονταν για τις δυστυχίες του λαού μας. Ο Κουφοντίνας και οι λοιποί της οργάνωσης συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε μια δίκαιη δίκη, όπως επιτάσσουν οι αρχές και οι κανόνες ενός ευνομούμενου κράτους. Ο Κουφοντίνας και οι λοιποί, όσο κι αν ενοχλεί και παραξενεύει κομμάτι των συμπολιτών μας, έχουν ως κρατούμενοι πέρα από υποχρεώσεις και κάποια δικαιώματα. Δικαιώματα που προβλέπονται σε νομοθετήματα και υπογραμμίζουν την ύπαρξη του νομικού μας πολιτισμού και αφορούν δίχως εξαιρέσεις και τις πιο κακουργηματικές παραβατικότητες. Ένα τέτοιο δικαίωμα επικαλείται και αιτείται σήμερα ο κατά συρροή δολοφόνος, απεργός πείνας. Και εδώ είναι τα δύσκολα για μια κυβέρνηση που αλά καρτ επικαλείται νόμους και ευαισθησίες και στη συγκεκριμένη περίπτωση με πρωτοφανές πείσμα και γινάτι αρνείται να ικανοποιήσει κάτι που προβλέπεται από τον Νόμο πού η ίδια ψήφισε. Και αρνείται γιατί ακόμα και ένα τέτοιας σημασίας ζήτημα το ενέταξε στην μικροκομματική της ατζέντα, προσδοκώντας πολιτικά οφέλη από τον θάνατο ενός απεργού πείνας κρατούμενου.
Έτσι εν μέσω μιας ανυποχώρητης πανδημίας και μιας ανεξέλεγκτης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, επιλέγει τη δίχως όρια αντιπαράθεση, τα δηλητηριώδη σχόλια και τις ανακοινώσεις, περί δήθεν άκριτης υποστήριξης και ταύτισης με την τρομοκρατία και τον Κουφοντίνα, του Αλ. Τσίπρα και του Σύριζα-ΠΣ, κάνοντας παντιέρες λέξεις η παρερμηνευμένες φράσεις στελεχών της αντιπολίτευσης γι’ αυτό το θέμα. Ξέρει πολύ καλά και η δεξιά και ο Κυριάκος μα και σύμπας ο λαός μας, διαχρονικά την άποψη και θέση της Αριστεράς για θέματα πολιτικής βίας και τρομοκρατίας. Θέσεις και αντιλήψεις κάθετα αντίθετες σε ανάλογες δράσεις βίας και αμφισβήτησης της ίδιας της ανθρώπινης ζωής στο βωμό των όποιων πολιτικών επιδιώξεων. Της Αριστεράς που υπήρξε θύμα τέτοιων τρομοκρατικών δράσεων σε καιρούς μακρινούς μα και τωρινούς, από την κρατική και παρακρατική δεξιά. Κι όμως επιμένουν και ποντάρουν στον θάνατο ενός καταδικασμένου σε γη και ουρανό, κρατούμενου, στην κατάπτυστη προσπάθεια τους να αποκομίσουν μικροκομματικά οφέλη. Επικαλούνται υποκριτικά το κράτος δικαίου, την δημοκρατία που δεν εκβιάζεται και δεν υποκύπτει, την αποφασιστικότητά τους να μοιράσουν δικαιοσύνη στο όνομα των άτυχων θυμάτων της 17Ν. Πόσο πιο πειστικοί θα ήταν αν τα ίδια επικαλούνταν και εφάρμοζαν όταν δολοφονούνταν ο εκπαιδευτικός και αγωνιστής της Δημοκρατίας Ν. Τεμπονέρας από το νεωτερικό παρακράτος της δεξιάς πριν αρκετά χρόνια στη Πάτρα. Τότε που το κράτος δικαίου της δεξιάς και ακροδεξιάς σύσσωμο έσπευσε να υπερασπιστεί και να καλύψει τον δολοφόνο, καθότι αυτός ήταν στέλεχος της ΟΝΝΕΔ.
Η δημοκρατία δεν εκδικείται, ούτε κοχλάζει από μίσος για τους εξουδετερωμένους υπονομευτές της, ούτε επιδιώκει, γιατί δεν θεωρεί δικαίωση τον βιολογικό αφανισμό τους. Η ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη ψάχνει δικαίωση με τον φόνο του πολλάκις καταδικασμένου σε ισόβια Κουφοντίνα, πιστεύοντας ανιστόρητα ότι ισοσκελίζει τους έντεκα φόνους εκείνου.