Γουρλωμένα, αθώα μάτια, γεμάτα απορία και καλοσύνη. Τρεμάμενες ουρίτσες, που δεν ξέρεις αν κουνιούνται ή αν χτυπούν το πάτωμα. Σαγόνι έτοιμο να αρπάξει στον αέρα κάθε μπάλα, κλαδί ή φρίσμπι που θα φτάσει προς το μέρος του. Και φυσικά, μόνιμη διάθεση για χάδια μέχρι τελικής πτώσης. Αναμφίβολα, αυτός είναι ο τέλειος σκύλος. Δεν είναι όμως και ο πιο έξυπνος.
Φαίνεται πως αυτή η διάκριση ανήκει στα ντροπαλά σκυλάκια, που γαβγίζουν με το παραμικρό, ορισμένες φορές επιλέγουν να αγνοούν τους κηδεμόνες τους, εκνευρίζονται όταν κάποιος τα ενοχλεί και προστατεύουν με νεύρο το φαγητό τους.
Σύμφωνα με τον Δρ. Πίτερ Πόγκρας, ειδικό στις αλληλεπιδράσεις ανθρώπων-σκύλων στο Πανεπιστήμιο Eötvös Loránd της Βουδαπέστης, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά βοηθούν τα γκρινιάρικα σκυλάκια να μαθαίνουν πιο εύκολα από τα χαρωπά, αφού τους επιτρέπουν να αξιολογούν την εκάστοτε κατάσταση πριν αντιδράσουν.
Ο Πόνγκρας πραγματοποίησε ένα πείραμα, στο πλαίσιο του οποίου τοποθέτησε το αγαπημένο παιχνίδι κάποιων σκύλων πίσω από έναν φράχτη με συρματόπλεγμα σε σχήμα V. Για να πάρουν το παιχνίδι, τα σκυλάκια έπρεπε να στρίψουν και να αποφύγουν τον φράχτη. Τα χαρωπά σκυλάκια, δηλαδή εκείνα που έτειναν να είναι πιο κοινωνικά, συνήθως έτρεχαν απευθείας προς το μέρος του παιχνιδιού και… στούκαραν πάνω στον φράχτη.
Τα γκρινιάρικα σκυλάκια, από την άλλη, κατάφεραν να δώσουν λύση στον γρίφο πιο γρήγορα. Σύμφωνα με τον Πόνγκρας αιτία για αυτό ήταν ακριβώς τα πιο «εσωστρεφή» τους χαρακτηριστικά, που τα αποτρέπουν από το να προσεγγίζουν αμέσως τον στόχο τους και τους επιτρέπουν να σκεφτούν πρώτα την κατάσταση.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τους ανθρώπους: Οι απαισιόδοξοι τείνουν να υπολογίζουν περισσότερο τις κινήσεις τους, αποφεύγοντας ενίοτε και τον εκάστοτε σκόπελο, ενώ οι αισιόδοξοι ίσως έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να πέσουν αμέσως με τα μούτρα σε μια ευκαιρία χωρίς να την αξιολογήσουν.
Πηγή: in.gr