Η συντελούμενη μεταναστευτική κρίση, με αφετηρία το Αφγανιστάν, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απλά ως μια προαναγγελθείσα τραγωδία. Και με ακραία δόση κυνισμού να την προσεγγίσει κανείς, δεν προσφέρεται για αδιάφορες αναλύσεις. Για τον απλό λόγο, ότι περιέχει όλα τα στοιχεία, που μπορούν να ‘ταρακουνήσουν΄ το ήδη δοκιμασμένο Ευρωπαικό οικοδόμημα.
Οι ευθύνες των κάθε λογής αρμοδίων, είναι πολλαπλάσιες και απείρως σοβαρότερες σε σχέση με το 2015. Τότε που εκατομμύρια τρίτων υπηκόων, εισχώρησαν στην Ευρωπαική Ένωση με πρωταρχική πύλη εισόδου τη χώρα μας και κατά δεύτερον και σε επόμενο χρόνο την Ιταλία. Λίγο ο αιφνιδιασμός, λίγο η αφέλεια, σε μεγαλύτερο βαθμό η σκοπιμότητα και η άγνοια των κινδύνων, οδήγησαν την Ευρώπη και τους λαούς της σε μια περιδίνηση διαρκείας. Υπονόμευσαν καίρια την ελευθερία των εσωτερικών μετακινήσεων (Βλ. Σέγκεν) και ενίσχυσαν όλους όσους αντιμάχονται τα Ευρωπαικά ιδεώδη και τις δεκαετίες ειρήνης και ανάπτυξης που η Ενωμένη Ευρώπη πρόσφερε.
Οι εμπειρίες ωστόσο πλέον υπάρχουν. Ακόμα και οι κατ’ επάγγελμα καλοπροαίρετοι είναι υποψιασμένοι. Ταυτόχρονα οι μάσκες έχουν πέσει για όσους ψαρεύουν στα θολά νερά του ανθρώπινου πόνου και των ψευδών προσδοκιών. Ο λόγος βέβαια είναι για τους διακινητές και τους ακούσιους και εκούσιους συνεργούς τους.
Ως αρχή εργασίας οι πρώτες αντιδράσεις από πλευράς των Ευρωπαικών οργάνων είναι ορθές. Φαίνεται να προκρίνεται η παροχή μέσων και οικονομικής ενίσχυσης για τις όμορες χώρες, που υποδέχονται και θα υποδεχτούν τα καραβάνια των Αφγανών. Κατά βάση δηλαδή για το Πακιστάν και το Ιράν.
Εδώ όμως είναι που απαιτείται να επιταχυνθούν οι διαδικασίες και οι δράσεις. Εδώ είναι που απαιτείται η ανάληψη πρωτοβουλιών. Επ’ ουδενί μπορεί να γίνει δεκτή μια αμυντική και αποστασιοποιημένη θεώρηση. Που εξαντλείται στην προσπάθεια απόδοσης ευθυνών σε τρίτους και περιχαράκωσης πίσω από το όριο των διαβόητων αρμοδιοτήτων. Κάτι που παραπέμπει στη χρυσή δεκαετία του Ελληνικού Κινηματογράφου και στις σκανδαλιάρες μαθήτριες στα ‘Χτυποκάρδια στα θρανία» , που παρέπεμπαν στη Γιαδικιάρογλου και την Παπασταύρου.
Άμεσα ως χώρα πρέπει να πιέσουμε. Και να ενεργήσουμε για τη σύμπηξη εσωτερικών συμμαχιών. Που εκ των πραγμάτων υπερβαίνουν τη βασική διάκριση μεταξύ Βορρά και Νότου. Η εξωτερική μας πολιτική, πρέπει να ενεργήσει (όταν ξεκλέψει λίγο χρόνο από την προσπάθεια περικύκλωσης της Τουρκίας!!!. Υπάρχουν εξάλλου και οι επιφορτισμένοι, σε επίπεδο εξαγγελιών τουλάχιστον, με τις Ευρωπαικές υποθέσεις) πρέπει να κινηθεί, τόσο σε διμερές επίπεδο, όσο και στη συγκρότηση άτυπης εσωτερικής ομάδας στην Ευρωπαική Ένωση. Με τις διμερείς επαφές με Ιράν και Πακιστάν, διευκολύνεται η σύναψη συμφωνιών και ενδελεχών ρυθμίσεων με τα Ευρωπαικά όργανα για τη διοχέτευση και την αξιοποίηση της ανθρωπιστικής βοήθειας. Προκειμένου πάντα να διασφαλιστεί ότι οι Αφγανοί θα παραμείνουν σε Ιρανικό και το Πακιστανικό έδαφος και δε θα μετακινηθούν.
Από κοντά πρέπει να συνδράμει και το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Με τεχνογνωσία και δικλείδες, προκειμένου οι συμφωνίες με τα Τρίτα Κράτη, να παράξουν αποτελέσματα και να μην είναι ασκήσεις επί χάρτου. Αλλοίμονο αν περιμένουν στωικά τα κύματα των μεταναστών. Θα είναι η αποδοχή μιας νέας ήττας. Για την οποία κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αιφνιδιαστήκαμε.