Την Πέμπτη το απόγευμα πολλοί από εμάς βρεθήκαμε στη Χριστουγεννιάτικη βραδιά του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης και την απολαύσαμε από την αρχή ως το τέλος.
Ακούσαμε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια από την χορωδία και καμαρώσαμε τα παιδιά, καθώς έπαιζαν διάφορα μουσικά όργανα. Έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Το ίδιο και οι καθηγητές.
Συνάδελφος είμαι και εγώ και γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο κοπιαστικό είναι ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Μάλιστα, ο διευθυντής μας πληροφόρησε, ότι όλη αυτή η έντονη προσπάθεια γίνεται με φτωχά μέσα σε ένα κτίριο προκάτ.
Έχω δει φωτογραφίες και διάβασα για αυτό στα social media. Έχω προσέξει πρόσφατα και την πορεία του σχολείου, το οποίο διαδηλώνει για την άθλια αυτή κατάσταση.
Ως φορολογούμενη πολίτης, λοιπόν, εύλογα ρωτώ, γιατί ένα σχολείο αναγκάζεται να κάνει πορεία για κάτι τόσο αυτονόητο; Φυσικά, γιατί θέλει ένα κατάλληλο κτήριο και τα απαραίτητα μουσικά όργανα για να καλύψει τις ανάγκες των παιδιών μας.
Οι σκληροί φόροι που πληρώνουμε σε όλους τους τομείς, θα έπρεπε να τις είχαν διασφαλίσει.
Πολύ συχνά, εμείς οι πολίτες, βλέπουμε να βρίσκονται κονδύλια για διάφορους σκοπούς. Γιατί δεν βρέθηκαν και στην περίπτωση του Μουσικού Σχολείου; Ποιό είναι το πρόβλημα ακριβώς;
Το σχολείο ανήκει στο Υπουργείο Παιδείας, όπως με έχουν πληροφορήσει. Προφανώς, ανήκει με λόγια μόνο, γιατί στην πραγματικότητα θα μπορούσε να ανήκει και στο φεγγάρι.
Έχει καμιά σημασία;
«Ανοίγουμε πανιά για… ένα μουσικό ταξίδι… Αφήστε τα παιδιά να ζήσουν τη μαγεία της μουσικής. να μάθουν πώς να εκφράζονται και να δημιουργούν», διαβάζω στην ελκυστική ιστοσελίδα του σχολείου.
Σε μια εποχή, όπου η τεχνολογία έχει κατακλύσει μέχρι και την ψυχή μας, ένα τέτοιο σχολείο είναι η όαση στην έρημο των παιδιών μας. Δεν θα έπρεπε εμείς οι πολίτες να σιγουρευτούμε, ότι αυτή η όαση μπορεί να γίνει πραγματικότητα και να είναι διαθέσιμη στα παιδιά μας;
Και έρχομαι στη δεύτερη ερώτηση του ενός εκατομμυρίου:
Γιατί εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες επιτρέπουμε τέτοιες καταστάσεις ανάμεσά μας; Τι συνέβη με τη φωνή μας; Γιατί δεν απαιτούμε, ώσπου να δούμε τα αποτελέσματα που ονειρευόμαστε; Αυτονόητα πράγματα είναι, ούτως ή άλλως. Δεν ζητάμε τα επουράνια. Θέλουμε βιβλία για τα παιδιά μας, μουσικά όργανα για τα ταλέντα τους, ένα κατάλληλο οίκημα για τον συγκεκριμένο στόχο.
Βλέπετε κάτι το ακραίο εδώ; Μιλάω για ένα άπιαστο όνειρο;
Θα απαντήσω εγώ και θα πω όχι! Σε απλά πράγματα αναφέρομαι και η απουσία τους με μεταφέρει στα δικά μου μαθητικά χρόνια, στη δεκαετία του ‘70. Θέλω να τα ξεχάσω εκείνα τα χρόνια και όχι να τα ξαναβρώ μπροστά μου.
Σαφώς και υπήρξε εξέλιξη, αλλά όχι αυτή που θα έπρεπε, όχι αυτή που εκφράζει τους καιρούς που ζούμε, όχι αυτή που αξίζουμε ως πολίτες, όχι αυτή που θα μας οδηγήσει δυναμικά στον 21ο αιώνα, σε μία «Ευρωπαϊκή πόλη».
Στην περίπτωση του Μουσικού Σχολείου, απαιτούμε ευγενικά και περιμένουμε άμεσα αποτελέσματα. Ζητάμε να ακουστούν οι φωνές μας και να χρησιμοποιηθούν οι φόροι μας σωστά επιτέλους!
Ζητάμε από τους υπεύθυνους να βρουν ένα Plan B, όπως αρμόζει και να λύσουν το πρόβλημα. Γι’ αυτό πληρώνονται.
Ζητάμε μόνο το καλύτερο για τα παιδιά μας! Θέλουμε να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τα παιδιά του εξωτερικού.
Μέσα από την δική μας προσπάθεια, μπορεί να ξαναβγεί μία σύγχρονη Gina Bahauer, την οποία είχα την τύχη και την ευτυχία να ακούσω να παίζει το «φοβερό» της πιάνο, στο Symphony Hall της Βοστόνης. Η Bahauer γεννήθηκε στην Αθήνα και εκεί έμαθε να παίζει πιάνο.
Προσωπικά, διέκρινα αρκετά ταλέντα την Πέμπτη το απόγευμα και έτσι, ένιωσα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο.
Τελειώνοντας, καλώ όλους τους συμπολίτες μας να προμηθευτούν το Χριστουγεννιάτικο CD του σχολείου. Τα χρήματα, θα διατεθούν σε βασικές ανάγκες αυτού. (Για να προμηθευτείτε το CD, μπορείτε να καλέσετε στο 6976533103. Η τιμή του είναι στα 5 ευρώ).
Eπικοινωνία με την Νένα Μεϊμάρη στο email: [email protected]
Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο Σου γράφω γιατί υπάρχεις.