Οι οδικοί φωτεινοί σηματοδότες ρύθμισης κυκλοφορίας έχουν τρία βασικά χρώματα, τα οποία χρησιμοποιούνται στις περισσότερες (σχεδόν) χώρες του πλανήτη, προκειμένου να ρυθμίσουν την κυκλοφορία.
Η σημασία του κόκκινου και του πράσινου χρώματος αναφορικά με τη χρήση του στη ρύθμιση της κυκλοφορίας γίνεται γνωστή στον άνθρωπο από την παιδική του ηλικία και στην Ελλάδα.
Συγκεκριμένα, το πράσινο σημαίνει «κινούμαι» και το κόκκινο «σταματάω» και αυτό ισχύει τόσο για τα οχήματα όσο και για τους πεζούς και λοιπούς χρήστες του δρόμου, ενώ το κίτρινο χρώμα αποτελεί και εκείνο που προειδοποιεί ή/και υποχρεώνει, ανάλογα με τη διάρκεια και τη συχνότητα που λειτουργεί.
Έχοντας τις ρίζες τους στη ρύθμιση της κυκλοφορίας των τρένων, οι φωτεινοί σηματοδότες για οδικά οχήματα έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στις ΗΠΑ τη 10ετία του 1910. Το 1920 εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι τρίχρωμοι ηλεκτρικοί σηματοδότες και λίγα χρόνια αργότερα, το 1923 άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους και επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Η τοποθέτηση των φωτεινών σηματοδοτών είχε φυσικά σαν στόχο να γίνει ευκολότερη η ρύθμιση της κυκλοφορίας των οχημάτων στους δρόμους και να βελτιωθούν τα επίπεδα ασφάλειας αφού πλέον ο αριθμός των οχημάτων που κυκλοφορούσαν είχε αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που η χρήση φαναριών ήταν επιβεβλημένη.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούνται στα φανάρια κυκλοφορίας και στην Ελλάδα καθορίζονται από τη διεθνή Σύμβαση της Βιέννης του 1968, την οποία και έχουν υπογράψει 71 συνολικά κράτη.
Πού θα συναντήσουμε το μπλε φανάρι
Ανάμεσα στις χώρες που έχουν υπογράψει δεν βρίσκεται η Ιαπωνία, η οποία και αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα που αναφέραμε αρχικά όπου το πράσινο χρώμα στα φανάρια που βρίσκονται στους δρόμους της χώρας παρουσιάζεται περισσότερο ως μπλε ή πράσινο-μπλε για λόγους που δύσκολα μπορεί να πιστέψει αρχικά ένας Ευρωπαίος.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα carandmotor.gr, ο λόγος λοιπόν που η Ιαπωνία χρησιμοποιεί και το μπλε ή του πράσινο-μπλε αντί για το πράσινο χρώμα στα φανάρια της, αν και σε γενικές γραμμές συγκλίνει με τα πρότυπα της Σύμβασης της Βιέννης, ήταν η… έλλειψη ξεχωριστής λέξης στην ιαπωνική γλώσσα για το πράσινο χρώμα με τους Ιάπωνες να χρησιμοποιούν την ίδια λέξη (ao) για το μπλε και το πράσινο!
Ακόμη και η λέξη «midori» που έκανε την γραπτή εμφάνισή της στο τέλος της πρώτης χιλιετίας μ.Χ., για να περιγράψει το πράσινο χρώμα, αναφερόταν επί της ουσίας σε μια διαφορετική χροιά του μπλε.
Σήμερα φυσικά για πολλά πράγματα και αντικείμενα πράσινου χρώματος εξακολουθεί να χρησιμοποιείται η λέξη «ao», όπως είναι για παράδειγμα για τα κυριολεκτικά καταπράσινα… «μπλε» μήλα (ao-ringo).
Η λέξη «ao» χρησιμοποιήθηκε και στα επίσημα έγγραφα του ιαπωνικού κράτους για τις προδιαγραφές των φαναριών κυκλοφορίας και ως εκ τούτου θα έπρεπε να εφαρμοστεί και στην πράξη. Έτσι τα φανάρια της Ιαπωνίας χρησιμοποιούσαν το μπλε για πάρα πολλά χρόνια αντί για το πράσινο.
Ωστόσο η προσπάθεια της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου να έρθει πιο κοντά στα διεθνή πρότυπα άρχισε να αλλάζει το χρώμα στους φωτεινούς σηματοδότες προσθέτοντας όλο και περισσότερο πράσινο.
Έπειτα και από διαφωνίες μεταξύ γλωσσολόγων το 1973, για τη λάθος λέξη που χρησιμοποιείται στα επίσημα έγγραφα του κράτους, η ιαπωνική κυβέρνηση, έδωσε λύση με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο. Αντί να αλλάξει τη λέξη «ao» με τη λέξη «midori», για να δώσει τέλος μια και καλή στο συγκεκριμένο ζήτημα, μέσω σχετικού διατάγματος αποφάσισε να χρησιμοποιείται στους φωτεινούς σηματοδότες πράσινο χρώμα που να περιέχει όσο το δυνατό περισσότερο μπλε…
Έτσι, αν και τα φανάρια ρύθμισης κυκλοφορίας στην Ιαπωνία εμφανίζονται σε πολλές περιπτώσεις μπλε στην πραγματικότητα έχουν και πράσινο και έχουν ακριβώς την ίδια σημασία που έχει ο πράσινου χρώματος φωτεινός σηματοδότης στην Ευρώπη.
Πηγή:in.gr