Η πρόσφατη οικογενειακή τραγωδία στην Ηλιούπολη με την αυτοκτονία του 14χρονου μαθητή έφερε για μια ακόμη φορά στην επικαιρότητα το σοβαρό πρόβλημα της αυτοχειρίας ανήλικων παιδιών, που τα τελευταία χρόνια πήρε ανησυχητικές διαστάσεις.
Προφανώς η ενδοσχολική βία και ο εκφοβισμός [bullying] ήταν η βασική αιτία που εξώθησαν τον ατυχή έφηβο να θέσει τέρμα στη ζωή του, όπως τουλάχιστον προκύπτει από τα στοιχεία που περιήλθαν στις αρμόδιες αρχές μέχρι σήμερα. Η πράξη όμως της αυτοκτονίας, που απαιτεί παράτολμο θάρρος και αποφασιστικότητα, δεν ήταν αποτέλεσμα της στιγμής, αλλά προϊόν μακράς διεργασίας ,όπως τεκμαίρεται και από το ημερολόγιο που άφησε ο ατυχής νέος.
Απορίας άξιο πάντως είναι το πώς οι καθηγητές και ιδιαίτερα οι γονείς δεν αντιλήφτηκαν εγκαίρως την άσχημη ψυχολογική κατάσταση την οποία βίωνε ο μαθητής, ώστε να επικοινωνήσουν μαζί του και να φροντίσουν να λυθούν οι συγκρούσεις και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τους συμμαθητές του, ώστε να αποτραπεί το αποτρόπαιο γεγονός.
Στα 35 χρόνια της παράλληλης άσκησης του λειτουργήματος του Επιμελητού Ανηλίκων, αντιμετώπισα τέσσερις αυτοκτονίες ανηλίκων αγοριών και τρεις απόπειρες αυτοκτονίας κοριτσιών. Οι δύο, μαθητές, εκ των οποίων ο ένας αριστούχος, αυτοκτόνησαν μετά αποτυχία τους στις Πανελλαδικές εξετάσεις, ο τρίτος δεν άντεξε τον χωρισμό των γονιών και τον αλκοολικό πατέρα του, που τον εξέθετε στην κοινωνία και ο άλλος είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά, οπότε σε κάποια φάση στέρησης αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή του. Τα κορίτσια έκαναν απόπειρα με χάπια και κόψιμο φλεβών από ερωτική απογοήτευση και αυταρχική συμπεριφορά των γονιών τους.
Όπως προκύπτει από τα προαναφερόμενα τα αίτια που μπορούν να οδηγήσουν έναν ανήλικο σε αυτοχειρία εκτός από τον εκφοβισμό[Bullying], είναι το δυσλειτουργικό και διαταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον που δημιουργεί δυσφορία και απομάκρυνση των παιδιών από το σπίτι, το συναισθηματικό κενό που βιώνουν πολλοί νέοι από την έλλειψη επικοινωνίας και διαλόγου με τους γονείς, καθώς και η απογοήτευσή τους από αποτυχίες στην επίτευξη των στόχων που είχαν θέσει για το μέλλον τους. Από την άλλη η απουσία καλλιέργειας ανασταλτικών βασισμένων σε ηθικές και πνευματικές αξίες σε αντιπαράθεση με τον καταιγισμό απαξιών, βίας και μεθόδων τερματισμού της ζωής που εισπράττουν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης , η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας από το σύγχρονο τεχνοκρατικό σχολείο και γενικότερα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ανομίας, του εγκλήματος, της φτώχειας και της ανεργίας αποτελούν πρόσθετούς παράγοντες που συμβάλλουν στο να ωθήσουν απροετοίμαστους ψυχολογικά έφηβους να θέσουν τέρμα στη ζωή τους.
Για την αντιμετώπιση του τραγικού φαινομένου της πρώιμης απώλειας των νεαρών τους έθνους βλαστών σε μια χώρα που φθίνει δημογραφικά τον λόγο έχουν οι ευαισθητοποιημένοι εκπαιδευτικοί, οι ευσυνείδητοι και άγρυπνοι γονείς και η Εκκλησία, η οποία εκτός από το φιλανθρωπικό πρέπει να δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στο ποιμαντικό και αγιαστικό της έργο.
Δημήτριος Δημηνάς, Δικηγόρος