Η στρατηγική της χελώνας, η ομαδική προσπάθεια των μελισσών και το κοινόβιο των σκίουρων
Όταν ο άνθρωπος ζεσταίνεται με πουλόβερ, κουβέρτες και τη θέρμανση του σπιτιού, η άγρια ζωή παραδίδει μαθήματα επιβίωσης από το κρύο έξω στη φύση.
Επιστρατεύοντας την ανάγκη για προσαρμογή, κάθε είδος έχει αναπτύξει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης του ψύχους και τα ζώα προσφέρουν μοναδικά στιγμιότυπα στους παρατηρητές του περιβάλλοντος.
«Οι μέλισσες αγκαλιάζονται»
Στην περίπτωση των μελισσών, ακολουθείται ομαδική προσπάθεια, για να παραμείνουν ζεστές. Οι εργάτριες συγκεντρώνονται γύρω από τη βασίλισσα μέσα στην κυψέλη, συστέλλοντας και χαλαρώνοντας τους μυς τους για να παράγουν θερμότητα. Το καλοκαίρι, έχουν αποθηκεύσει αρκετό μέλι ώστε να διατηρούν την ενέργειά τους στις κρύες ημέρες. Αυτή η στρατηγική, μοναδική στα έντομα, εξασφαλίζει ότι η κυψέλη παραμένει ζωντανή και ενεργή μέχρι την άνοιξη.
Όσο για τους σκίουρους, αν και είναι από τα τυχερά πλάσματα της φύσης, δεν επαναπαύονται. Η θερμοκρασία το σώματός τους τυγχάνει να παραμένει σταθερή το περισσότερο του έτους. Ωστόσο, έχουν αναπτύξει δικό τους μηχανισμό για να μην μεταβάλλεται η καθημερινότητά τους. Τον χειμώνα, οι σκίουροι περνούν λιγότερο χρόνο αναζητώντας τροφή έξω από τις φωλιές τους και συνηθίζουν να μοιράζονται περισσότεροι από ό,τι είθισται σκίουροι, μια φωλιά.
Οι αράχνες, βρίσκουν καταφύγιο στο έδαφος, κάτω από φύλλα ή σε κορμούς δέντρων. Αυτή η «υποχιονική» ζώνη, όπου η θερμοκρασία μπορεί να είναι ελάχιστα πάνω από το μηδέν, τους προσφέρει την απαραίτητη προστασία. Κατά τη διάρκεια των ψυχρών νυχτών του φθινοπώρου, ορισμένες αράχνες παράγουν ενώσεις που μοιάζουν με αντιψυκτικά, προστατεύοντας το σώμα τους από τη δημιουργία κρυστάλλων πάγου, κρατώντας παράλληλα, τα αυγά τους ασφαλή μέσα σε μεταξωτές θήκες με μόνωση.
Από την άλλη, οι χελώνες επιλέγουν διαφορετική προσέγγιση για να αντιμετωπίσουν τον χειμώνα. Είτε με βραδινή αδράνεια στο έδαφος είτε βυθισμένες στο νερό, όπου διατηρούνται ασφαλείς -ακόμη και κάτω από πάγο- προσαρμόζονται με εντυπωσιακό τρόπο. Οι χελώνες μπορούν να αναπνέουν μέσω συγκεκριμένων αιμοφόρων αγγείων στην επιφάνεια του δέρματος, στο στόμα ή ακόμη και στην κλοάκα. Σε περιπτώσεις έλλειψης οξυγόνου, ενεργοποιούν έναν μηχανισμό που δεν απαιτεί καθόλου οξυγόνο, ουδετεροποιώντας το γαλακτικό οξύ που συσσωρεύεται μέσω του ασβεστίου από το κέλυφός τους. Έτσι, καταφέρνουν να επιβιώσουν σε συνθήκες που θα μπορούσαν να είναι θανάσιμες για πολλά άλλα ζώα.
Με πληροφορίες από National Geographic, lpzoo.org
Πηγή:lifo.gr