Ο Πύρρος Δήμας σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για τον ρατσισμό που δέχτηκε τα πρώτα χρόνια που ήρθε στην Ελλάδα, τη Χρυσή Αυγή και τη νέα του ζωή στις ΗΠΑ.

Ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Άρσης Βαρών και πρώην βουλευτής ανοιξε την καρδιά του στη LiFO. Μάλιστα, αναφέρθηκε και σε πιο προσωπικά θέματα όπως τα τέσσερα παιδιά του, από την 21 ετών Ελένη, που κάνει μεταπτυχιακά στο Σικάγο, ως τον μικρό Νικόλα, που πηγαίνει δημοτικό, αλλά και για την πολύτιμη Αναστασία, τη σύζυγό του που έφυγε από τη ζωή τον Ιούνιο.

«Η χειρότερη μορφή του καρκίνου σε σκοτώνει, αλλά κάνει και τους δικούς σου να αργοπεθαίνουν. Κοιτάζουμε πάντα τον άνθρωπο στο κρεβάτι και καλά κάνουμε. Ας μην ξεχνάμε, όμως, κι αυτούς που είναι γύρω από το κρεβάτι. Και αυτοί με κομμάτια ζωής το πληρώνουν όλο αυτό. Με την Αναστασία, που λέτε, εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο. Γι’ αυτό και νίκησε και τη στατιστική και έζησε πέρα από τις προγνώσεις. Δοκιμάσαμε οτιδήποτε υπήρχε, ως την τελευταία στιγμή. Και μετά άρχισε να σβήνει. Εκεί, ναι, ο θάνατος προβάλλει ως λύτρωση. Όχι για σένα που κρατάς τον σφυγμό του ανθρώπου σου, αλλά για τον ίδιο. Και μετά για τους άλλους, για την αγωνία τους. Η ζωή, ούτως ή άλλως, είχε τελειώσει. Ήταν μόνο μαρτύριο».

– Βιώσατε τον ρατσισμό τα πρώτα χρόνια της πορείας σας λόγω της καταγωγής σας μέχρι να εξελιχθείτε στον εθνικό ήρωα που υψώνει την ελληνική σημαία. Αισθανθήκατε ποτέ ότι υπάρχει μια μορφή υποκρισίας σε αυτήν τη μεταστροφή της κοινής γνώμης; Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια το ζούμε με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο αυτό – αν και έχουμε τόσο πρόσφατη την κραυγή Τσουκαλά περί πιθήκων…

Εντάξει, ο Τσουκαλάς είναι για εισαγγελέα, δεν αξίζει να ασχοληθούμε παραπάνω. Ο ρατσισμός, όμως, είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Έχει να κάνει με την εποχή, τις συνθήκες υπό τις οποίες ζει κάθε κοινωνία, τον πλούτο και, κυρίως, τη φτώχεια των ανθρώπων.

Εγώ ήρθα στην Ελλάδα πριν από τριάντα χρόνια, όταν στη χώρα έφτανε ένα μεγάλο κύμα μεταναστών όχι μόνο από την Αλβανία, αλλά από ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη. Σε μια κλειστή κοινωνία σαν την ελληνική ήταν λογικό να εκδηλωθεί αντίδραση. Δεν ήταν, φυσικά, καλό, αλλά ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε. Τριάντα χρόνια μετά έχουν γίνει αρκετά βήματα προόδου, δεν γίνεται να μην το παραδεχτούμε αυτό. Όμως πρέπει να γίνουν περισσότερα. Όποιος έχει παιδιά ξέρει ότι οι κοινωνίες αλλάζουν με τις γενιές που έρχονται. Σε κάποια πράγματα πιο εύκολα φεύγουν οι άνθρωποι παρά οι ιδέες τους. Ένας Έλληνας 30 ετών έχει πάει σχολείο με παιδιά άλλων εθνικοτήτων, έχει δουλέψει, έχει κάνει σχέσεις μαζί τους. Δεν κουβαλάει τον συντηρητισμό που είχαν οι γονείς του, είναι φυσιολογικό αυτό. Τότε που ήρθα εγώ στην Ελλάδα, όμως, ήταν αλλιώς…

 

 

– Τι εννοείτε;

Εδώ ήμουν Αλβανός, στην Αλβανία ήμουν Έλληνας, μπέρδεμα. Έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά που θα μπορούσα να σας διηγηθώ, αλλά, εντάξει, εγώ, ας πούμε, ήμουν τυχερός. Άλλοι έχουν περάσει και περνάνε χειρότερα. Και ξέρετε κάτι; Το θέμα δεν είναι το κάθε περιστατικό, αλλά ο μόνιμος φόβος που βάζει μέσα σου. Εγώ έμπαινα στο λεωφορείο και πιανόμουν από την ψηλότερη λαβή για να φαίνονται τα χέρια μου. Φοβόμουν ότι έτσι και χανόταν κανένα πορτοφόλι θα κατηγορούσαν εμένα…

– Είμαστε ρατσιστές οι Έλληνες;

Νομίζω ότι οι Έλληνες είμαστε ρατσιστές προς τους αδύναμους και τους φτωχούς. Εγώ, αν δεν γινόμουν ολυμπιονίκης, δεν θα με αποδέχονταν εύκολα. Με μισό μάτι θα με έβλεπαν. Το ίδιο και ο Γιάννης. Αν είχε μείνει να πουλάει CD, θα ήταν, απλώς, ένας μαύρος που πουλάει CD. Έγινε draft και τον κάλεσε ο Σαμαράς στο Μαξίμου για να του δώσει υπηκοότητα. Ε, δεν είναι υποκριτικά όλα αυτά; Μας αγάπησαν επειδή είχαμε να δώσουμε αυτό που αγαπάει περισσότερο κάθε λαός: υπερηφάνεια.

– Tι θα λέγατε σε έναν 18χρονο που θα ψηφίσει πρώτη φορά και σκέφτεται να υποστηρίξει τη Χρυσή Αυγή;

Θα του έλεγα ότι είναι ένα από τα λάθη που δεν τα συγχωρεί ούτε η νιότη του. Θα του μιλούσα για τις πολιτικές καταβολές αυτών των ανθρώπων και γι’ αυτά που έχουν κάνει. Θα του έδειχνα τα χαμένα νιάτα του Φύσσα, θα του θύμιζα ότι οι άνθρωποι αυτοί δικάζονται με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης. Αλήθεια, ξέρετε για ποιον λόγο καθυστερεί η δίκη τους; Όμως, πάνω απ’ όλα, θα του έλεγα ότι η πολιτική είναι σύνθεση και συμμετοχή. Χρυσή Αυγή σημαίνει ύβρις και απόρριψη. Ποιος θέλει να δώσει το πρόσωπό του σε μια ύβρι;

 

 

– Αναρωτιέμαι αν μετανιώσατε που μπήκατε στην κεντρική πολιτική σκηνή, στη Βουλή;

Όχι, δεν μετάνιωσα καθόλου που μπήκα στην πολιτική, πώς σας ήρθε αυτή η ιδέα; Ήταν μια εμπειρία που ήμουν τυχερός και την έζησα, όσες πίκρες κι αν μου άφησε. Και μάλιστα, μπήκα σε μια περίοδο τόσο δύσκολη που ακόμα και η Αναστασία είχε διαφωνήσει με την επιλογή μου. Έλα όμως που εμένα με τραβάνε τα δύσκολα! Το 2012 υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ; Κάποιοι φίλοι μου έλεγαν ότι είμαι τρελός.

– Γιατί το κάνατε λοιπόν;

Εγώ αισθανόμουν ότι έπρεπε να βγω μπροστά στα δύσκολο. Όμως κατάλαβα ότι δεν το έχω, δεν είμαι για την ενεργό πολιτική. Άλλα πράγματα είχα στο μυαλό μου και άλλα βρήκα.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Πύρρου Δήμα στη LiFO