Αναντίρρητα άλλαξε ο κόσμος ριζικά μετά την διάλυση του “σοσιαλιστικού ” στρατοπέδου στις αρχές της δεκαετίας του 90. Οι ισορροπίες, έστω του τρόμου, η πολιτική και στρατιωτική εγκράτεια ανάμεσα στους δυο πολιτικοστρατιωτικούς συνασπισμούς σε μια ιδιόμορφη αλλά σταθερή σχέση ανοχής και αναγνώρισης των συμφερόντων εκατέρωθεν, προκειμένου να συνυπάρξουν, ερμητικά κλείστηκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, έφερε τα πάνω – κάτω. Το πιο σημαντικό το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και η νέα τάξη πραγμάτων, εξοστράκισαν σε σημαντικό βαθμό από το προσκήνιο και από τους χώρους λήψης των μεγάλων αποφάσεων την πολιτική και τους πολιτικούς, αναλαμβάνοντας αυτά τον κρίσιμο αυτό ρόλο. Ρόλο που σε πρώτη μοίρα έθετε και θέτει τα συμφέροντα οικονομικά και πολιτικά της γνωστής διεθνούς κάστας, της οικονομικής ολιγαρχίας. Όχι πως και στο παρελθόν και πριν την κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού, οι παραπάνω δεν εξυπηρετούσαν τους σκοπούς τους δια της πολιτικής οδού. Με τη διαφορά ότι η ανεύρεση πειθήνιων και προθύμων πολιτικών προσωπικοτήτων εκείνης της εποχής για την εξυπηρέτηση τους, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.
Τα άχρωμα και άοσμα πολιτικά λουλούδια άνθισαν δυστυχώς με την αμέριστη βέβαια φροντίδα και κάλυψη των παραπάνω συμφερόντων, με τα γνωστά αποτελέσματα. Και λέμε άχρωμα και άοσμα, όσον αφορά την πολιτική τους συγκρότηση, την προσέγγιση σε κρίσιμα διεθνή ζητήματα, την σταθερή πορεία και τις ξεκάθαρες θέσεις που άπτονται της διεθνούς ειρήνης και της ευμάρειας οικονομικής και κοινωνικής των λαών τους. Ακόμη και της δυνατότητας για κατανόηση του σημερινού πολυπολικού κόσμου και των γεωπολιτικών συμφερόντων των ισχυρών σήμερα χωρών. Το έλλειμμα αυτό πολιτικών προσωπικοτήτων είναι εμφανές και κραυγαλέο τις τρείς τελευταίες δεκαετίες στην ήπειρο μας, ιδιαίτερα. Κατώτερες των περιστάσεων και για τον περίγυρο τους, μα και για τους ίδιους τους λαούς τους, προσωπικότητες όπως ο Μπάρμπι για μεγάλο διάστημα στην Τσεχία, οι αδελφοί Κατσίνσκι στην Πολωνία, ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, ο ανεκδιήγητος ηθικός αυτουργός της Ουκρανικής δυστυχίας σήμερα, πρωθυπουργός Ζελένσκι, ακόμη και ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, όπως η Γαλλία η Βρετανία. Προσωπικότητες κατά κανόνα δίχως ιδιαίτερο κύρος, σταθερή άποψη και όραμα για ένα κόσμο απαλλαγμένο από τον βραχνά του πολέμου, της ανέχειας και του μαρασμού. Προσωπικότητες με κατασταλαγμένες, αδιαπραγμάτευτες θέσεις για την παγίωση της ειρήνης, της διεθνούς νομιμότητας, της κατανόησης των ιδιαιτεροτήτων και των συμφερόντων και των γειτόνων και των άλλων λαών. Έτσι που να αναπολούμε μελαγχολικά προσωπικότητες του παρελθόντος, που παρά τις όποιες πολιτικές επιμέρους διαφωνίες και ενστάσεις, δεν μπορεί να μη παραδεχτούμε ότι και κύρος και σοβαρότητα και σταθερή πολιτική πλεύση διέθεταν, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα τους, λαμβάνοντας όμως πάντα υπόψη και αυτά των υπολοίπων. Γι αυτό και μπροστά στην τωρινή Ουκρανική φρίκη, την εγκληματική ρωσική εισβολή και την μετατροπή της Ευρώπης σε ένα σύγχρονο πολεμικό πεδίο, προσωπικότητες όπως του Βίλλυ Μπράντ, του Χέλμουτ Σμίτ, του Πάλμε, του Μιτεράν και άλλων, έρχονται νοσταλγικά στο νου μας. Ιδιαίτερα γιατί υπήρξαν και οραματιστές αυτοί και οι προκάτοχοι τους, μιας διαφορετικής Ευρώπης. Μιας Ευρώπης της ειρήνης, της συνεργασίας, της οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας. Μιας Ευρώπης πραγματικά ενωμένης, με κοινή άμυνα και εξωτερική πολιτική, μακριά από στρατιωτικούς συνασπισμούς τύπου ΝΑΤΟ, προστάτη και προωθητή των Αμερικανικών και μόνο συμφερόντων και σκοπιμοτήτων.
Από την μια, λοιπόν, όλοι οι παραπάνω που μπορούσαν να διαφεντέψουν τις τύχες του κόσμου με σιγουριά και ασφάλεια, και από την άλλη οι τρισάθλιοι, ανίκανοι και άσχετοι Ζελένσκηδες. Τι να συγκρίνεις;
Δυστυχία.