Από conceptual έργα τέχνης μέχρι εφαρμογές για τον στρατό και μεγάλης κλίμακας αρχιτεκτονήματα με αεροσυμπίεση, η έκθεση «Aerodream» ταξιδεύει τον επισκέπτη στην «τρέλα με τα φουσκωτά» των δεκαετιών 1960 και 1970, μέσα από εγκαταστάσεις, σχέδια, αφίσες, φωτογραφίες και κινηματογραφικά πλάνα.
Τη γοητευτική ιστορία της αρχιτεκτονικής και του ντιζάιν με αεροσυμπίεση ιχνηλατεί η έκθεση «Aerodream» την οποία φιλοξενεί το Centre Pompidou στο Μετς της Γαλλίας.
Από conceptual έργα τέχνης μέχρι εφαρμογές για τον στρατό και μεγάλης κλίμακας αρχιτεκτονήματα με αεροσυμπίεση, η έκθεση ταξιδεύει τον επισκέπτη στην «τρέλα με τα φουσκωτά» των δεκαετιών 1960 και 1970, μέσα από εγκαταστάσεις, σχέδια, αφίσες, φωτογραφίες και κινηματογραφικά πλάνα.
Σε επιμέλεια των Frédéric Migayrou and Valentina Moimas, η έκθεση στο Centre Pompidou-Metz θα ολοκληρωθεί στις 23 Αυγούστου και στη συνέχεια θα μετακομίσει στη Cité de l’Architecture στο Παρίσι, όπου θα παραμείνει από τις 6 Οκτωβρίου έως τις 14 Φεβρουαρίου 2022.
Η έκθεση όπως αναφέρει σχετικά το ΑΠΕ, είναι οργανωμένη σε επτά ενότητες.
Στην πρώτη εξερευνάται το θέμα «Αέρας στην Τέχνη»· από τους πρωτοπόρους, όπως ο Ιταλός καλλιτέχνης Piero Manzoni, ο οποίος χρησιμοποίησε αέρα για να ασκήσει κριτική στην κατάσταση της τέχνης τη δεκαετία του 1960, μέχρι το πιο πρόσφατο έργο «Leviathan» του Anish Kapoor, έργο του 2011.
Ακολουθεί ματιά στις βιομηχανικές καινοτομίες των δομών με αεροσυμπίεση.
Το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, φουσκωτές δομές χρησιμοποιήθηκαν σε στρατιωτικές εφαρμογές – αερόπλοια και ζέπελιν – έως την τραγωδία του Hindenburg, το 1937.
Επιπλέον, παρουσιάζεται η δουλειά αρχιτεκτόνων και μηχανικών σαν τον Buckminster Fuller (το 1954, πατεντάρισε τον γαιωδαιτικό θόλο) και τον Frei Otto (βραβείο Pritzker, το σημαντικότερο στην αρχιτεκτονική, για τις καινοτόμες δομές του με αεροσυμπίεση).
Στην «Aerodream» εξερευνάται επίσης και το πώς φουσκωτές δομές χρησιμοποιήθηκαν ως μέσον για να οραματιστούμε ουτοπικό τρόπο ζωής ή σχέσεις διάδρασης στο αστικό περιβάλλον· στη δεύτερη και τέταρτη ενότητα, ιχνηλατείται το πώς καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες όπως οι COOP HIMMELB(L)AU και Franco Mazzucchelli διεύρυναν τα όρια με πειραματικές φουσκωτές δομές με στόχο να εξετάσουν το πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν τη σχέση του κόσμου με το περιβάλλον του.
Στις τελευταίες ενότητες η ματιά στρέφεται στην άνοδο, την πτώση και τελική αναβίωση των πλαστικών και φουσκωτών.
Η πέμπτη ενότητα δείχνει πώς η μαζική παραγωγή πλαστικών τη δεκαετία του 1960 οδήγησε ντιζάινερ σαν τον Quasar Khan και τον A.J.S Aérolande να εγκαταλείψουν τα παραδοσιακά υλικά και να κατασκευάσουν φουσκωτά έπιπλα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τα πλαστικά και τα φουσκωτά χάνουν, στη διάρκεια της πετρελαϊκής κρίσης, τη γοητεία τους.
Ωστόσο, η έκθεση παρουσιάζει το πώς σύγχρονοι αρχιτέκτονες όπως ο Kengo Kuma και οι Diller Scofidio and Renfro επανασυνδέονται διστακτικά με τους πιονέρους του φουσκωτού, τόσο σε μικρής κλίμακας πρότζεκτ όσο και σε μεγάλες δομές που έχουν χαρακτήρα τοπόσημου.
Πηγή: in.gr