Ο Pierre de Coubertin αναφέρει πως ο αθλητισμός είναι παιδαγωγικά η καλύτερη μέθοδος ως θεσμός, για να μας προετοιμάσει προς αυτή την κατεύθυνση, προς τη ζωή γεμάτη μάχες, ισορροπίες και κρίσεις.
Η συμμετοχή μου σε αγώνα δρόμου σε μια από τις πιο μαγευτικές τοποθεσίες της Πιερίας, με οδήγησε και με ενέπνευσε να γράψω το παρόν άρθρο. Είναι μεγάλο ζήτημα τα κοινωνικά και ανθρωπιστικά θέματα που οδηγούν στη διεξαγωγή ενός αθλητικού γεγονότος. Ειδικά όταν γίνεται από νέους για νέους στην Ελλάδα και έχει στόχο να εμπνεύσει με αλληλεγγύη και ενεργό δράση. Τότε πραγματικά ένας αγώνας δρόμου γίνεται κάτι μαγικό. Ένας αγώνας δρόμου είναι διαφορετικός απο έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Το ποδόσφαιρο στον αιώνα που διανύουμε έχει χαρακτηριστεί ως το σημαντικότερο ασήμαντο πράγμα. Έχει εμπνεύσει και απογοητεύσει λαούς ολόκληρους. Έχει αποτελέσει καθρέφτη της κοινωνίας. Σαν κάτοπτρο, αντανακλά ό,τι γίνεται εκτός γηπέδου και καταγράφει για πάντα το πολιτικό και κοινωνικό momentum.
Γενικότερα, ο αθλητισμός είναι μια δραστηριότητα, που ειδικά για τον δυτικό κόσμο, αντιπροσωπεύει το πλέον βασικό του ένστικτο. Ενώ, η Άπω Ανατολή έχει καλλιεργήσει μία αίσθηση ισορροπίας με το περιβάλλον, τη φύση και το χώρο, η Δύση έχει σφυρηλατηθεί με την επιβολή, τα πρότυπα Ηρώων και δύναμης, τη ρώμη και το θρίαμβο.
Όμως ένας αγώνας δρόμου είναι μια μαζική αθλητική δραστηριότητα με τους αθλητές σαν μονάδα.
Ένας αγώνας δρόμου είναι ο τρόπος να νιώσουμε κοντά στη φύση μας.
Κοντά στο αθλητικό ιδεώδες των προγόνων μας.
Ειδικά όταν λαμβάνει χώρα για καλό σκοπό, ένας αγώνας δρόμου έχει μια αλλιώτικη ενέργεια που μεταδίδεται σε συμμετέχοντες και υποστηρικτές.
Με τον αθλητισμό και την επαγρύπνηση των νέων, πιστεύω ακράδαντα πως μπορούν να γίνουν πολλά.
Οι αθλητές, ιστορικά, έπαιξαν σημαντικο ρόλο σε μεγάλες εθνικές στιγμές, σε αποστολές απο τα κράτη τους και ήταν άπειρες οι μικρές ή μεγάλες αθλητικές στιγμές που έκριναν πολλά για τις σχέσεις εξουσίας και πολιτικής. Ας αφήσουμε όμως το διεθνές πολιτικό περιβάλλον, τα καθεστώτα και τις ιστορικές στιγμές όπου χρησιμοποιήθηκε ο αθλητισμός και ας γυρίσουμε στη δύναμη που ένα μικρό αθλητικό γεγονός έχει να προσφέρει.
Η έμπνευση, η δραστηριοποίηση, η ενεργός δράση και όλα αυτά μέσα από μια συμμετοχή,  καλή για την υγεία και την ψυχολογία.
Οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες πλέον συμμετέχουν συγκροτώντας ομάδες απο εργαζόμενους σε διεθνείς αγώνες ή τοπικές αναμετρήσεις. Σύλλογοι, δήμοι, σχολεία και φορείς, έχουν μπει σε μια τροχιά αθλητικού ιδεώδους με σκοπό να μεταφέρουν το μήνυμά τους προς τα έξω.
Η συμμετοχή και μόνο αρκεί. Όπως και να έχει, κάποτε οι αθλητές αυτοί, ίσως γίνουν πρεσβευτές καλής θελήσεως μεταξύ των κρατών και οι διαφορές μας να λύνονται με έναν τρόπο πιο ιπποτικό. Σε έναν αγώνα.
Η μονομαχία να αντικαταστήσει τις μάχες, όπως και το γήπεδο την αρένα των πολιτικών διεκδικήσεων. Και όλα αυτά μπορούν να αρχίσουν με νέους που διαφωνούν και ανταγωνίζονται, διεκδικούν και αριστεύουν σε μια όμορφη διαδικασία για το σώμα και την ψυχή. Έναν αγώνα δρόμου.

Δρ. Μαρία Μήτσιου
Καθηγήτρια Ειδικής Φυσικής Αγωγής,  Φυσικοθεραπεύτρια, Διδάκτωρ Αθλητιατρικής ΑΠΘ
[email protected]