Δεν μεγάλωσε εύκολα, ούτε είχε υποδειγματικά παιδικά χρόνια, όμως γοητευόταν αδιάκοπα από τις τέχνες. Συχνά «έπαιζε» όπου βρισκόταν, ακόμη και στους δρόμους, γι’ αυτό και όλοι τον αποκαλούσαν «ο ηθοποιός».

Ο Πατσίνο είναι ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος που δεν φοβάται να γίνει ειλικρινής. Κάποτε δήλωσε στην Guardian σε συνέντευξή του το 2015 ότι έχει σκεφτεί τη θνησιμότητα. «Δεν το σκέφτεσαι συνέχεια, αλλά θα σου έρθει», είπε, προσθέτοντας ότι η συνειδητοποίηση πως τα πράγματα τελειώνουν, χτυπάει τον καθένα.

Είναι γνωστό ότι είναι ένας σκληροπυρηνικός, μεθοδικός ηθοποιός και δεν πιστεύει στο να σταματήσει ή να παραιτηθεί. Ο Πατσίνο έχει υποστηρίξει ότι, ακόμη και αν ο κόσμος αμφισβητεί τις υποκριτικές του ικανότητες καθώς η καριέρα του προχωράει, απλά δεν βλέπει το λόγο να τα παρατήσει.

Ο Αλ Πατσίνο δεν είχε εύκολο ξεκίνημα. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1940 και δεν πρόλαβε ποτέ να απολαύσει αυτή την ευτυχισμένη, οικογενειακή ζωή. Οι γονείς του χώρισαν όταν ο ίδιος ήταν μόλις δύο ετών. Οι δάσκαλοι του σχολείου του θεωρούσαν ότι χρειαζόταν μια πατρική φιγούρα στη ζωή του. «Δεν ήμουν ένας ανεξέλεγκτος έφηβος, αλλά ήμουν κοντά» εξήγησε.

Ηθοποιός από τις αλάνες
Γοητευόταν αδιάκοπα από τις τέχνες, ακόμη και από παιδί. Όπως απεικονίζεται σε ένα άρθρο του New Yorker, ο Πατσίνο συχνά έπαιζε όπου βρισκόταν, ακόμη και στους δρόμους. Στην πραγματικότητα, τον αποκαλούσαν «ο ηθοποιός».

«Παίζαμε ρόλους από βιβλία με ανέκδοτα και κόμικς» αποκάλυψε. Ο παλιός του γείτονας Κεν Λίπερ αποκάλυψε ότι ο Πατσίνο είχε πάντα αυτή τη σπίθα μέσα του και «ήταν γεμάτος δράμα».

Ήταν επίσης εμφανίσιμος. Τόσο η εμφάνισή του όσο και το ταλέντο του τον ξεχώρισαν από νωρίς, καθώς τα κορίτσια της γειτονιάς τον θαύμαζαν, αποκαλώντας τον «Σόνι Πατσίνο, ο εραστής μπαμπίνο».

Ενώ βοηθούσε τη μητέρα του στο σπίτι, ο Πατσίνο είχε επίσης την ευκαιρία να γίνει μέλος του High School of Performing Arts στο Μανχάταν, όπου και μεταγράφηκε. Αυτό ήταν κάτι με το οποίο η μητέρα του πάσχιζε να συμβιβαστεί. Όπως τονίζεται από το New Yorker, δεν ήταν ευχαριστημένη. «Η υποκριτική δεν είναι για το είδος των ανθρώπων που μας ταιριάζουν» δήλωσε. «Οι φτωχοί άνθρωποι δεν ασχολούνται με αυτό».

Ήταν 21 ετών και πάλευε να μπει στη βιομηχανία της υποκριτικής όταν έχασε τη μητέρα του όταν ήταν μόλις 43 ετών. Ήταν ένα τεράστιο πλήγμα για κάποιον που είχε μεγαλώσει γύρω από ισχυρές κυρίως μητρικές φιγούρες, τη μητέρα του και τη γιαγιά του. Πριν προλάβει να κατανοήσει πραγματικά την απώλειά της, ο Πατσίνο έχασε μέσα σε ένα χρόνο και τον παππού του. «Και δεν είχα πατέρα» θα πει. «Νομίζω ότι αυτή ήταν η πιο σκοτεινή μου περίοδος. Ένιωθα χαμένος».

Παρά τα όσα περνούσε, ο Πατσίνο δεν εγκατέλειψε το όνειρό του, καθώς έμαθε να περιηγείται σε αχαρτογράφητα εδάφη και να αντιμετωπίζει τη σκληρότητα. Συνέχισε να ψάχνει για δουλειά, να ξεπερνά τις απορρίψεις και να κάνει ό,τι μπορεί για να πάρει καλούς ρόλους.

Δεν αισθανόταν αρκετά καλός
Ο Αλ Πατσίνο επωφελήθηκε από την ένταξή του στο Actors Studio όταν ήταν 23 ετών, εξελισσόταν ως ηθοποιός και τελειοποιούσε τις ικανότητές του υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Λι Στράσμπεργκ. Ωστόσο, ο Πατσίνο ήξερε ότι δεν ήταν σαν τους συνομηλίκους του που προέρχονταν από προνομιούχα περιβάλλοντα. Ένιωθε ανεπαρκής και διαφορετικός σε εκείνο το σημείο. «Ήξερα ότι ήμουν αυτό το αλήτικο παιδί».

Ακόμη και στις οντισιόν, ο Πατσίνο συνειδητοποίησε ότι ως Ιταλοαμερικανός δεν έμοιαζε με τους ανταγωνιστές του. Ένιωθε σαν απόβλητος, αλλά δεν το άφησε να τον ρίξει, γνωρίζοντας ότι έπρεπε να κάνει υπομονή μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή.

«Ήξερα ότι, όταν θα ερχόταν η ευκαιρία, το μόνο που θα έπρεπε να κάνω θα ήταν να είμαι εκεί», δήλωσε στο New Yorker. Όταν άρχισε να δουλεύει στην παράσταση «Creditors» και βρισκόταν με ηθοποιούς που είχαν λάβει κλασική εκπαίδευση, ένιωσε ότι δεν μπορούσε να ακολουθήσει και ήθελε να φύγει από την παράσταση.

Ευτυχώς γι’ αυτόν, είχε τον σκηνοθέτη Charlie Laughton, φίλο, μέντορα και δάσκαλό του, ο οποίος του μίλησε και κατέστειλε τους φόβους και τις αμφιβολίες του. Το να παραμείνει στην ομάδα του «Creditors» ήταν τόσο μεταμορφωτικό για τον Πατσίνο, που μια εικόνα του στο Off-Off-Broadway έργο βρίσκεται ακόμα στο τζάκι του.

Πριν από το Μπρόντγουεϊ, το να φτάσει ο Πατσίνο στο σημείο να μπορεί να πάρει ρόλους σήμαινε ότι έπρεπε να αρμέξει κάθε ευκαιρία που του δινόταν, συμπεριλαμβανομένου του να είναι ένας καλλιτέχνης που δεν έκανε διακρίσεις. Έπαιζε θεατρικά σε καφετέριες με ομάδες νεαρών ηθοποιών. «Γυρίζαμε το καπέλο μετά από κάθε παράσταση. Κάποιος έριχνε κέρματα εδώ και εκεί. Έτσι τρώγαμε», θυμάται. Πρόσθεσε ότι οι εμπειρίες που έζησε τον βοήθησαν να ακονίσει τη δημιουργικότητά του και να κατανοήσει τη σημασία της καλλιέργειας της επιθυμίας να κάνεις πράγματα και να αναπτύσσεσαι.

Η πάλη με το αλκοόλ
Ο Αλ Πατσίνο κατέφευγε συχνά στο αλκοόλ για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Σαν ηθοποιός της μεθόδου που ήταν, αισθανόταν συγκλονισμένος μετά από κάθε παράσταση και ένιωθε την ανάγκη να επιβραβεύσει τον εαυτό του, σύμφωνα με τη βιογραφία Al Pacino: A Life On The Wire του Andrew Yule. Μάλιστα, ήπιε το πρώτο του ποτό όταν ήταν μόλις έφηβος. Του άρεσε ο τρόπος που τον έκανε το αλκοόλ να νιώθει, αλλά άρχισε να μπαίνει εμπόδιο στις σχέσεις του.

Ο Πατσίνο δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από τον εθισμό του για πολύ καιρό και κάποτε είπε: «Χρειάζομαι αυτό το ποτό μετά την παράσταση, το χρειάζομαι πραγματικά». Ωστόσο, οι αγαπημένοι του γνώριζαν ότι αυτό είχε αρχίσει να γίνεται πρόβλημα. Τελικά αναγνώρισε το πρόβλημα με το αλκοόλ χάρη στους φίλους του και πήρε την απόφαση να αποτοξινωθεί το 1977. «Οι φίλοι μου με έκαναν τελικά να συνειδητοποιήσω ότι το ποτό ήταν εθισμός» είπε. «Μετά από κάθε παράσταση, ένιωθα ότι δικαιούμαι μια ανταμοιβή, αλλά τώρα πλέον είναι παγωτό και μπισκότα Oreo».

Παραλίγο να χάσει τον πιο εμβληματικό του ρόλο
Είναι οκέι αν πούμε ότι ένας από τους πιο εμβληματικούς ρόλους του Αλ Πατσίνο στον κινηματογράφο είναι η ερμηνεία του ως Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία «Ο Νονός» το 1972. Ωστόσο, παραλίγο να μην καταφέρει να πάρει αυτόν τον ρόλο. Άλλοι ηθοποιοί όπως ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο Γουόρεν Μπίτι, ο Τζακ Νίκολσον και ο Ράιαν Ο’Νιλ δοκιμάστηκαν για τον ρόλο, όπως εξηγεί το The New Yorker. Ωστόσο, ο άνθρωπος που έγραψε τον «Νονό», ο Μάριο Πούζο, ήθελε να ακούσει τον σκηνοθέτη Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι ο Pacino ήταν πραγματικά καλός. Η απόφαση του Πούζο να υποστηρίξει τον Κόπολα βοήθησε τον Πατσίνο να πάρει τον ρόλο.

Ωστόσο, ο Πατσίνο παρ’ όλα αυτά παραλίγο να τον χάσει όταν εμφανίστηκε μεθυσμένος στη δοκιμαστική προβολή και δεν είχε μάθει τις ατάκες του. Χρειάστηκαν τρεις προσπάθειες για να πει τις ατάκες του, αλλά έμεινε ταραγμένος μετά την εμπειρία. Ακολούθησε ένα μικρό μπρος-πίσω και τελικά προσφέρθηκε στον Πατσίνο ο ρόλος.

«Δεν έβλεπα τον Μάικλ ως γκάνγκστερ» εξήγησε. «Είδα τον αγώνα του ως κάτι που συνδέεται με την ευφυΐα του, αυτή την έμφυτη αίσθηση του τι υπάρχει γύρω του και την ικανότητα να προσαρμόζεται στα πράγματα».

 

Χρειάστηκε θεραπεία μετά τον «Νονό»
Το να παίξει έναν τόσο εμβληματικό ρόλο όπως ο Μάικλ Κορλεόνε ήταν μια σημαντική κίνηση για τον Αλ Πατσίνο, ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά να εκτοξεύεται στο προσκήνιο. Αυτή η μετάβαση δεν ήταν ακριβώς εύκολη για τον ηθοποιό, ο οποίος δεν ήταν σίγουρος πώς να αντιμετωπίσει τη νέα του δημοτικότητα.

Μάλιστα, σύμφωνα με το Podcast Awards Chatter του Hollywood Reporter, απογοητεύτηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να ζητήσει επαγγελματική βοήθεια για να το αντιμετωπίσει. «Η φήμη είναι δύσκολο πράγμα για να το συνηθίσεις» εξήγησε ο Πατσίνο. «Θυμάμαι τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Lee Strasberg να μου λέει: ‘Αγάπη μου, απλά πρέπει να προσαρμοστείς’. Και απλά προσαρμόζεσαι. Αλλά δεν είναι τόσο απλό».

Βρέθηκε σε ψυχοθεραπεία, παρακολουθώντας τις συνεδρίες του πέντε ημέρες κάθε εβδομάδα σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί την ψυχική του υγεία. Στην πραγματικότητα, θα συνέχιζε τις συνεδρίες θεραπείας του για 25 χρόνια και επίσης επέλεξε να ηρεμήσει τη δεκαετία του 1980, επιμένοντας να κάνει μόνο πέντε ταινίες σε ολόκληρη εκείνη τη δεκαετία. «Ήθελα απλώς να απομακρυνθώ από τον ρυθμό του όλου πράγματος και αυτό μου έκανε καλό», δήλωσε ο Πατσίνο. «Ήθελα κατά κάποιο τρόπο να σβήσω το φως από το πρόσωπό μου, ώστε να μπορώ να βλέπω».

 

Επιθυμεί να είναι ελεύθερος
Όπως δήλωσε στην Guardian δεν θυμάται την τελευταία φορά που μπορούσε απλά να βγει σε δημόσιο χώρο χωρίς να αγχώνεται. «Έχω να μπω σε μπακάλικο ή μετρό εδώ και χρόνια. Είναι δύσκολο για τα παιδιά μου να βγαίνουν δημόσια μαζί μου» παραδέχτηκε, εξηγώντας ότι η φήμη ως έννοια έχει εξελιχθεί δραστικά με τα χρόνια και δεν είναι όπως ήταν πριν από δύο δεκαετίες. Αναγνωρίζει την αξία του να κυκλοφορεί κανείς και να μην τον εντοπίζουν. «Η ματαιοδοξία δεν είναι από τις αγαπημένες μου αμαρτίες».

Δείτε το βίντεο με εικόνες του Αλ Πατσίνο

 

 

Πηγή:in.gr