Με μια «πολιτική» απόφαση κομμένη και ραμμένη στη γενικότερη επιδίωξη της αστικής τάξης, να φιμωθεί
το εργατικό-λαϊκό κίνημα και οι διαδικασίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων να υπόκεινται σε face
control, ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος της δίκης που αφορούσε την προσπάθεια της Διοίκησης του
Εργατικού Κέντρου Κατερίνης (ΕΚΚ) να διεξάγει ένα νόθο συνέδριο το 2018.
Πως όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Με τη γνωστή τακτική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», η τότε
απερχόμενη Διοίκηση του ΕΚΚ, χωρίς να λογαριάζει τίποτα και κανέναν, απέκλεισε 6 αντιπροσώπους του
ΣΙΥΝΠ από το Συνέδριο του Οκτώβρη του 2018 με στόχο να πραγματοποιηθεί ένα συνέδριο
κεκλεισμένων των θυρών μην τυχόν και αλλοιωθεί ο συσχετισμός που εξυπηρετεί τη μεγαλοεργοδοσία.
Μια απόφαση που αφενός παραβίαζε το ίδιο το καταστατικό το οποίο μιλάει για “επικύρωση του όποιου
αποκλεισμού αντιπροσώπων από το Σώμα του Συνεδρίου”, αφετέρου αποκάλυπτε το φόβο τους μην
τυχόν και εκλεγεί αντιπρόσωπος του ΣΙΥΝΠ στη νέα Διοίκηση. Τέτοια ήταν η πρεμούρα τους να μην
υπάρχει διαφορετική φωνή μέσα στο νέο ΔΣ που θα προέκυπτε από εκείνο το συνέδριο, που επιδόθηκαν
σε σωρεία μηνύσεων έναντι συνδικαλιστών και εργαζομένων και ταυτόχρονα έδειξαν σε πόσο μεγάλη
υπόληψη έχουν τις συνδικαλιστικές διαδικασίες.
Το αρμόδιο δικαστήριο, αποδεχόμενο πλήρως τους ισχυρισμούς της Διοίκησης του ΕΚΚ οτι στα συνέδρια
συμμετέχουν μόνο όσοι αντιπρόσωποι είναι του «γούστου» της, χωρίς να δίνει το δικαίωμα στη Συνέλευση
των Αντιπροσώπων (Συνέδριο) να εκφέρει άποψη, έκρινε οτι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, μέλη του
ΣΙΥΝΠ, αλλά και αλληλέγγυοι άλλων Σωματείων και Συλλόγων έπρεπε να αποδεχθούν σιωπηρά και
αδιαμαρτύρητα τη βούληση της ομάδας της Διοίκησης του ΕΚΚ.
Βαρέλι δίχως πάτο..
Στην προσπάθεια που έγινε να φορτωθεί στους αντιπροσώπους του ΣΙΥΝΠ μέχρι και το προπατορικό
αμάρτημα, ακούστηκαν αθλιότητες τόσο από τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ όσο και από τους
συνηγόρους τους μέσα στη δικαστική αίθουσα. Σκοταδιστικές και άκρως επικίνδυνες αντιλήψεις όπως οτι
«απαγορεύονται οι διαδηλώσεις», «οι εργαζόμενοι που διαδηλώνουν είναι μπράβοι”, ή “το ΠΑΜΕ
διαδήλωνε ενάντια σε υπουργό εργασίας του ΠΑΣΟΚ» είναι μόνο ένα μικρό δείγμα της γύμνιας της
μονοπαραταξιακής Διοίκησης του ΕΚΚ. Δείγμα οτι οποιαδήποτε φωνή αντίθετη στα συμφέροντα των
μεγαλοεργοδοτών και των κυβερνήσεών τους πρέπει να φιμώνεται.
Την ώρα που ο εργαζόμενος λαός στενάζει κάτω από το ζυγό της πολιτικής που εφάρμοσαν όλες οι μέχρι
σήμερα κυβερνήσεις, που η οργάνωση του αγώνα για τα δικαιώματά μας είναι μονόδρομος, το ΕΚΚ
στήνει στον τοίχο τις διαδηλώσεις, τα Συνδικάτα που έχουν άλλη άποψη από τη δική τους και το ίδιο το
ΠΑΜΕ. Δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση η στάση τους. 11 νοματαίοι έχουν αυτοπροσδιοριστεί
εκπρόσωποι των εργαζομένων της Πιερίας και αποφασίζουν για τις τύχες μας με συνοπτικές διαδικασίες.
Κάθε κατάκτηση των εργαζομένων κερδήθηκε με τους αγώνες και την αλληλεγγύη. Τίποτα δεν μας
χαρίστηκε. Δηλώνουμε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε με περισσότερο πείσμα τον αγώνα μας μέχρι την
τελική δικαίωση όλων των εργαζομένων. Το οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα ακόμα δεν έχει πει την
τελευταία του λέξη.
Δικαστικές αποφάσεις σαν αυτήν το μόνο πράγμα που αποδεικνύουν είναι οτι το αστικό κράτος επιδιώκει
να επιβάλει ως κανονικότητα την παρέμβαση της δικαιοσύνης στο κίνημα και να υποβαθμίσει τη
συζήτηση μέσα στα συλλογικά όργανα. Εν ολίγοις οι συνδικαλιστικές παρατάξεις να λύνουν τις διαφωνίες
τους στα δικαστήρια και όχι στις Συνελεύσεις τους.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, κάθε τίμιο συνδικαλιστή να προβληματιστεί και να επαγρυπνεί. Δεν
θα χαρίσουμε τα Σωματεία μας στους νόθους εργατοπατέρες. Να μην επιτρέψουμε να γίνονται οι
συνδικαλιστικές διαδικασίες κεκλεισμένων των θυρών. Παλεύουμε για ζωή και δουλειά με δικαιώματα, για
συνδικαλιστικές ελευθερίες, για κατακτήσεις που θα κινήσουν προς τα εμπρός τον τροχό της ιστορίας.
