Του Γ. Τεκίδη

Η πρόσφατη επιδημία που σύντομα μετατράπηκε σε πανδημία, εκτός από την παγκόσμια αγωνία και το άδηλο προς το παρόν μέλλον για το τι μέλλει γενέσθαι, ήρθε να καταρρίψει και τις κίβδηλες θεωρίες για τον κυρίαρχο ρόλο της ασύδοτης αγοράς που μόνη της και αυτορυθμιζόμενη είναι ικανή να δώσει λύσεις στα προβλήματα των κοινωνιών του 21ου αιώνα.

Τα ιδεολογικά λάβαρα του νεοφιλελευθερισμού, με τις μονεταριστικές οικονομικές θεωρίες της Θάτσερ (δεν υπάρχουν κοινωνίες, μόνο άτομα), των Φρίντμαν – Χάγιεκ και της σχολής του Σικάγου για τον εκτοπισμό του δημοσίου και την κυριαρχία του ιδιωτικού στην κοινωνική και οικονομική ζωή των χωρών, τώρα αναθεωρούνται και για μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης πνέουν τα λοίσθια.

Τώρα και με αφορμή τον άμεσο κίνδυνο από την πανδημία, η οποία δεν κάνει χάρες μήτε σε δεξιούς, μήτε σε αριστερούς και δεν χαμπαριάζει από ιδεολογίες και τσιτάτα, όλοι μα όλοι θυμήθηκαν το δημόσιο, τον αναντικατάστατο ρόλο του κοινωνικού κράτους και προπάντων το εθνικό σύστημα υγείας, την μοναδική μας ελπίδα για την αναχαίτιση της συμφοράς.

Τα θυμήθηκε και ο Κυριάκος και το ακροδεξιό επιτελικό κράτος που με θράσος απίστευτο, άπαικτο, έχει γίνει υμνωδός και δεινός θιασώτης του ΕΣΥ, λιβανίζοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ τους ήρωες της πρώτης γραμμής στη μάχη κατά του κορονοϊου, γιατρούς και νοσηλευτές. Αυτούς δηλαδή που πριν λίγα χρόνια και εν μέσω μνημονίων και καταρράκωσης κάθε κοινωνικής πρόνοιας και του ΕΣΥ, ο σημερινός πρωθυπουργός και οι στενοί του συνεργάτες απέλυαν μαζικά ως υπεράριθμους, ως μη χρειαζούμενους.

Τα υποκριτικά μπαλκονάτα παλαμάκια και οι υποσχέσεις του ανύπαρκτου υπουργού υγείας για ενίσχυση του ΕΣΥ με υγειονομικό υλικό και δυόμιση χιλιάδες νέες προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών (όποιος τις είδε, κερδίζει πορτραίτο του Άδωνη)  αποτελούν για ακόμη μια φορά ύβρη και προσβολή για τους ανθρώπους που δίνουν κυριολεκτικά την μάχη θέτοντας σε κίνδυνο τη δική τους ζωή. Ακόμη και μέσα σε αυτό το ζοφερό παρόν και το δυσοίωνο μέλλον η κυβέρνηση δεν ξεχνά τα ομογάλακτα ιδεολογικά αδέλφια της, τα τρωκτικά του ιδιωτικού τομέα υγείας, τα οποία φροντίζει να ενισχύσει με αρκετά εκατομμύρια, είτε πρόκειται για κλινικάρχες, είτε ιδιωτικά νοσοκομεία, εργαστήρια, ακόμη και διαφημιστές, για τις υπηρεσίες τους. Υπηρεσίες αμειβόμενες στο διπλό της αξίας τους. Και ως απόδειξη της… ειλικρινούς λατρείας τους για το ΕΣΥ και της αναγνώρισης της προσφοράς του στη κοινωνία, δεν το έχουν σε τίποτα να στήσουν και ένα ανδριάντα στον θεμελιωτή του, αείμνηστο Γ. Γεννηματά.

Αυτή η πραγματικά δύσκολη συγκυρία για όλο τον κόσμο και τον τόπο μας, να υποθέσουμε ότι μπορεί να γίνει αφορμή αναθεώρησης σκέψεων, προτεραιοτήτων, ακόμη και στρατηγικών από την πλευρά της  δημοκρατικής αντιπολίτευσης; Της αντιπολίτευσης από τον Σύριζα έως το ΚΚΕ που προς το παρόν αντιδρά τουλάχιστον υποτονικά, σπασμωδικά, απέναντι σε μια έξαλλη δεξιά η οποία δεν διστάζει να μετατρέψει και αυτή την πανδημία σε ένα ατελείωτο επικοινωνιακό σόου με φόντο ένα ακήρυχτο πόλεμο που η αντιμετώπιση του προϋποθέτει την συμμόρφωση όλων στις αποφάσεις της. Αποφάσεις που υπονομεύουν το εργασιακό μέλλον χιλιάδων εργαζομένων που απολύονται η εργάζονται εκ περιτροπής με τις μισές αποδοχές. Αποφάσεις που διαμορφώνουν ένα κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον εχθρικό για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία προς όφελος των λίγων και σε βάρος των πολλών.

Πώς να αποδεχτεί και ο τελευταίος δημοκράτης σε αυτή τη χώρα ότι οι διαφορές, πολιτικές και ιδεολογικές είναι χαώδεις και αποτρεπτικές για την οποιαδήποτε όσμωση και συμπόρευση των δυνάμεων πέραν της ακραίας και σκληρής δεξιάς; Όταν μάλιστα αυτή η συμπόρευση αφορά το μεροκάματο, τη δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, την προστασία της εργασίας, την στροφή της οικονομίας στην καινοτομία, την έρευνα και την τεχνολογία, την στήριξη και ανάπτυξη της μικρομεσαίας επιχείρησης, την γενναιόδωρη χρηματοδότησης ενός κοινωνικού κράτους, αρωγού κοινωνικών ομάδων που φυτοζωούν στα όρια της εξαθλίωσης.

Να μην αντιλαμβάνονται άραγε οι πολιτικές ηγεσίες της αντιπολίτευσης ότι η αντιμετώπιση των αυριανών δύσκολων προβλημάτων της χώρας δεν είναι αποκλειστικά υπόθεση ούτε του Σύριζα, ούτε του Πασοκ, ούτε του ΚΚΕ, ούτε του ΜΕΡΑ 25, ούτε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε κανενός θεόσταλτου σωτήρα.

Η άρση των όποιων επιφυλάξεων και καχυποψιών δεν είναι εύκολη και σύντομη υπόθεση. Η εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης απαιτεί κοινή δράση στα πλαίσια ενός συμφωνημένου προγράμματος. Προγράμματος εφικτού και ρεαλιστικού που θα ξαναδώσει όραμα και ελπίδα στην χειμαζόμενη σήμερα κοινωνική πλειοψηφία. Θα υπάρξουν δυσκολίες, αρνήσεις και επικλήσεις θεμελιωδών διαφορών και προσεγγίσεων σε αρκετά ζητήματα, από ηγετικούς παράγοντες στα κόμματα αυτά, και αυτό γιατί η πολιτική συνεργασία και οι κοινοί στόχοι δεν εξυπηρετούν προσωπικές τους στρατηγικές και στοχεύσεις. Αυτές θα ξεπεραστούν από την αδήριτη κοινωνική ανάγκη και την καθολική απαίτηση του δημοκρατικού κόσμου για συμπόρευση και συνεργασία, με στόχο την σύντομη πολιτικά μακροημέρευση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς και την αναγέννηση κοινωνική και οικονομική της χώρας.

Τώρα είναι η ώρα για την μετατροπή της πανδημίας του κορονοϊου, σε πολιτική πανδημία συνεργασίας και στράτευσης εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που ορκίζονται στη υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολλών. Γιατί αν όχι τώρα, πότε;