Αντώνιος Ι. Ζαρκανέλας
π. Γενικός Διευθυντής Ανάπτυξης
Νομαρχίας Θεσ/νίκης
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ερντογκάν προσπαθεί να αναστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία χωρίς καν να κρύβει τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις. (Ορισμός: Ο ιμπεριαλισμός αποτελεί πολιτική επέκτασης του ελέγχου ή της εξουσίας που ασκείται σε ξένες οντότητες ως μέσο απόκτησης, δημιουργίας και διαατήρησης μιας αυτοκρατορίας). Οραματίζεται χαμένες κτήσεις, νέα Οθωμανική αυτοκρατορία την οποία θα επανασυστήσει ο ίδιος θεωρώντας τον εαυτό του Μωάμεθ Β’.
Η σημερινή Τουρκία, όπως λέει και ίδιος, είναι μετεξέλιξη και αποτέλεσμα της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία πήρε την σκυτάλη γύρω στο 1300 μ.χ. από τους Σελτζούκους Τούρκους. Η σημερινή Τουρκία, με άλλα λόγια, είναι η συρρίκνωση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία από τον 14ο αιώνα και μέχρι το 1912-13 κατείχε ολόκληρη την Βαλκανική, – πλήν της Ελλάδος που είχε ήδη απελευθερωθεί το 1821 – την Ουγγαρία, Βεσσαραβία, Κριμαία, την Αρμενία, τη Γεωργία και μέχρι την Κασπία Θάλασσα, τη Συρία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη, την Αραβία, την Αίγυπτο, την Λιβύη, την Αλγερία.
Ολοι αυτοί οι λαοί, αδιαφόρως θρησκείας, έζησαν στο «πετσί» τους τον Τούρκο δυνάστη για περίπου 6 αιώνες. Οι Τούρκοι επέδειξαν ιδιαίτερη αγριότητα στους ομόθρησκους τους Μουσουλμανικούς λαούς στους οποίους ήθελαν να επιβληθούν και θρησκευτικά. Έτσι εξηγείται η αποστροφή, ιδιαίτερα των αραβικών λαών και κρατών στις προσπάθειες του Ερντογκάν να αναστήσει την Οθωμανική του Αυτοκρατορία. Να μην ξεχνούμε ότι η εμβληματική κινηματογραφική ταινία Λώρενς της Αραβίας αναφέρεται στις επιτυχημένες προσπάθειες ενός Βρετανού αξιωματικού να συνενώσει τις διάσπαρτες και αντιμαχόμενες αραβικές φυλές της που τις οδήγησε, τελικά, στην εκδίωξη των Τoύρκων και την απελευθέρωση της Αραβικής Χερσονήσου το 1918.
Αν θέλει ο Ερντογκάν να «αναστήσει» την «πατρίδα της καρδιάς του» την Οθωμανική Αυτοκρατορία θα πρέπει να ξανακατακτήσει τους λαούς και τις περιοχές που την αποτελούσαν, με πόλεμο, προφανώς. Δεν έχει παρά να αρχίσει την επανασύστασή της. Τον περιμένουν, με «ανοιχτές τις αγκάλες»και με, όχι ευχάριστες, αναμνήσεις οι πρώην κατακτημένοι της λαοί: Ούγγροι, οι Σέρβοι, οι Μαυροβούνιοι, οι Βούλγαροι, τα Αραβικά κράτη και λοιποί Λαοί… Και εμείς βέβαια…
Όμως από όλους τους λαούς της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο Ερντογκάν ασχολείται μόνον με την Ελλάδα. Η οποία, ως φαίνεται, του έχει γίνει και εμμονή. Υπάρχουν πολλοί ιστορικοί λόγοι γι’ αυτήν την μανιώδη εμπάθειά του εναντίον της Ελλάδος, που ίσως οφείλεται στον εμμονικό του χαρακτήρα μήπως δεν προλάβει στο «ραντεβού» του με την ιστορία. Για μία χώρα με την οποία έχει τα μακρύτερα σύνορα, είναι σύμμαχος στο ΝΑΤΟ σχεδόν από την σύσταση του, και από την οποία δεν έχει με οποιονδήποτε τρόπο απειληθεί μετά την Συνθήκη της Λωζάννης. Γιατί όμως η Ελλάδα;
Οι λόγοι είναι πολλοί και ιστορικοί που δεν ξεχνιούνται εύκολα από πολιτικούς με το «μεσσιανικό» ψυχικό προφίλ του Ερντογκάν. Εχει βαθειά ριζωμένη την πεποίθηση ότι από την μικρή, ταπεινή Ελλάδα άρχισε να ξηλώνεται η κάλτσα και να διαλύεται η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και αυτό δεν το ξεχνάει. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που με τις θυσίες και τους αγώνες του λαού της έκαμε γνωστό στους Λαούς της Ευρώπης το στυγνό πρόσωπο της οθωμανικής αγριότητας και με την Ελευθερία της από τον Οθωμανικό ζυγό έδειξε πόσον εύθραυστη και αδύναμη ήταν η αυτοκρατορία εκείνη. Σημαντικότερο και από αυτό ήταν ότι ο διάσπαρτος Ελληνισμός στην Βαλκανική μετέφερε τον σπόρο της ελπίδας και της λευτεριάς στους λαούς της. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι το 1912-1913 οδήγησαν τελικά στην εκδίωξη των Τούρκων από την Ευρώπη και τη δημιουργία των νέων Κρατών στη Βαλκανική, της Σερβίας και της Βουλγαρίας και την επέκταση της Ελλάδος στα σημερινά της όρια.
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των Δυνάμεων της Κεντρικής Ευρώπης (Αυστρο-Ουγγαρίας) και της συμμάχου τους Τουρκίας από τις δυνάμεις της Ανταντ (Γαλλίας-Αγγλίαςκλπ), στις οποίες ανήκε και η Ελλάδα, υπογράφεται η Συνθήκη των Σεβρών στην Γαλλία (Αύγουστο 1920). Ηταν η συνθήκη κατακερματισμού και διαμοιρασμού της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που οδήγησε στη δημιουργία της σύγχρονης Τουρκίας η οποία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Ευρωπαϊκό τμήμα της, της Ανατολικής Θράκης μέχρι το χωριό Τσατάλτζα, λίγο έξω από την Κωνσταντινούπολη, ενώ παραχωρούνταν στην Ελλάδα και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος.Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα. Στα πλαίσια αυτά και μετά από απόφαση των ηγετών των Μεγάλων Συμμάχων, Βρετανίας, Γαλλίας, ΗΠΑ και Ιταλίας, τον Μαϊο του 1919, δόθηκε στην Ελλάδα η εντολή κατάληψης της ζώνης αυτής, των παραλίων της Ιωνίας, οι οποίοι πείσθηκαν από τον Βενιζέλο για τα εθνολογικά και ιστορικά δικαιώματα της Ελλάδος.
Η Ελλάδα, λοιπόν, βρίσκεται μετά το 1919 να κατέχει την Ανατολική θράκη, να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Κωνσταντινούπολη, και να κατέχει με εντολή των Συμμάχων τα δυτικά παράλια της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι το 1921, οπότε για πρώτη φορά εκδηλώθηκε η σύσταση των Συμμάχων (Αγγλίας, Ιταλίας) για ειρήνευση και συνθηκολόγηση με τους Τούρκους. Η Ελλάδα κηρύσσει την Μικρά Ασία Αυτόνομη (17 Ιουλίου 1922), αφού την προηγουμένη, 16 Ιουλίου 1922, ζητάει από τους Συμμάχους, με διακοίνωση του υπουργού επί των Εξωτερικών, Γ. Μπαλτατζή, να επιτρέψουν την στρατιωτική κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως την οποία κατείχαν, προσωρινά αυτοί, με βάση της Συμφωνία των Σεβρών.
Πώς να ξεχάσει ο κ. Ερντογκάν ότι η Ελλάδα ήταν η πρώτη κατοχική δύναμη της νέας μικρής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όχι μόνον στα Ευρωπαϊκά της εδάφη αλλά και σ΄ αυτά τα Ασιατικά εδάφη της; Πώς να ξεχάσει ο κ. Ερντογκάν το αίτημά της Ελλάδας για κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως, που αν είχε γίνει δεκτό από τους Συμμάχους, τότε, σήμερα η εικόνα της ευρύτερης περιοχής και η γεωπολιτική αξία των χωρών σ’ αυτήν, θα ήταν εντελώς διαφορετική;