«Τώρα την διόρισαν, αναπληρώτρια πάντα, στο τάδε μεγάλο νησί. Ευτυχώς και της πήραμε κε Τζούμα, ένα αυτοκινητάκι μεταχειρισμένο να κινείται, εδώ και πέντε μέρες και δεν μπορεί να βρει σπίτι να  νοικιάσει».

Η επιτομή της ανοιχτής επιστολής / εξομολόγησης μητέρας αναπληρώτριας εκπαιδευτικού που δημοσιεύτηκε  στην εφημερίδα «Αλήθεια» της Χίου και δείχνει την αγωνία και την προσπάθεια που κάνει όχι μόνο η αναπληρώτρια εκπαιδευτικός αλλά και όλη η οικογένειά της… Μία προσπάθεια που είναι στα πλαίσια του λειτουργήματος που ακούει στο όνομα «Εκπαιδευτικός»…  Με την αναπληρώτρια να έχει ήδη συμπληρώσει οκτώ χρόνια, έχει γνωρίσει Αρτα, Κω, Ξάνθη και τώρα ένα μεγάλο νησί αλλά το μόνο κέρδος όλης αυτής της μάχης, είναι ένα αυτοκίνητο με δανεικά λεφτά (από την οικογένεια) για να μπορεί να κοιμάται το βράδυ…

Αναλυτικά η επιστολή /εξομολόγηση όπως έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Αλήθεια»:  «Με σταμάτησε στο δρόμο με εκείνη έμφυτη την συστολή των ευγενών ανθρώπων. Ήθελε να ξεσπάσει, να βγάλει από μέσα της τον πόνο, να εκφράσει την αγανάκτηση που την έπνιγε, ήθελε να μιλήσει εκεί που θεωρούσε πως η φωνή της μπορεί να μεγεθυνθεί.

Το παιδί μου, η κόρη μου είναι αναπληρώτρια Καθηγήτρια 8 χρόνια τώρα. Αγαπάει τη δουλειά της, της αρέσει το Σχολείο, τα χρήματα είναι ελάχιστα, βοηθάμε και εμείς, με την ελπίδα να ‘ρθει κάποτε στον τόπο μας.

Ξεκινήσαμε από την Άρτα, πήγαμε την άλλη χρονιά στην Κω, την επομένη στην… Ξάνθη.

Η κυρία μου αράδιαζε πρωτεύουσες Νομών ανά την Επικράτεια, μια κάθε χρόνο, μιλάμε χειρότερα και από στρατιωτικό, που σε τελική ανάλυση από την αρχή ξέρει πως αυτή είναι η ζωή του.

Όση ώρα μίλαγε, σκεπτόμουνα τα ξενύχτια εκείνης και του παιδιού, την αγωνία, τα έξοδα, τα φροντιστήρια, τη χαρά της επιτυχίας, τις σπουδές, με το όποιο οικονομικό βάρος συνεπάγονται και μετά τον πρώτο διορισμό έστω… αναπληρώτριας.

Όμως η φωνή με επανέφερε.

Τώρα την διόρισαν, αναπληρώτρια πάντα, στο τάδε μεγάλο νησί. Ευτυχώς και της πήραμε κε Τζούμα, ένα αυτοκινητάκι μεταχειρισμένο να κινείται, εδώ και πέντε μέρες και δεν μπορεί να βρει σπίτι να  νοικιάσει.

Τα μάτια της ήταν υγρά, ήταν φανερό ότι δεν μου τα έλεγε όλα και οι… εξομολογήσεις έχουν τις ντροπές τους, δεν ήταν απίθανο, που να αντέξει το κορίτσι τα έξοδα, να κοιμούνταν όλο αυτό το διάστημα στο αυτοκινητάκι!

Πείτε μου συνέχισε. Είναι παράλογο να μπει ένα πλαφόν στον χρόνο περιφοράς των αναπληρωτών; Αφού την χρειάζονται και διδάσκει, μετά από πόσα χρόνια πρέπει να διορίζεται επιτέλους στον τόπο της; Ήρθε φέτος η κόρη μιας γνωστής αναπληρώτρια από τη Δράμα. Γιατί να μην μείνει εκείνη στη Δράμα και η δική μου να ‘ρθει στη Χίο; Το παιδί μου είναι πια 30 χρόνων και δεν έχει κάνει οικογένεια, πότε θα κάνει; Εγώ τι να το κάνω το επίδομα παιδιού που έδωσε ο Μητσοτάκης, πως θα γίνουν τα παιδιά μόνα τους;

Το βλέμμα της τώρα κοίταζε το κενό, τα χείλη της σφίχτηκαν πεισμωμένα. Αυτά έβλεπε και ο γιος μου και έφυγε στο εξωτερικό. Ξαφνικά, τώρα μου έσφιγγε το μπράτσο από την ανάγκη κάπου να στηριχτεί, μείναμε χωρίς παιδιά. Και εντάξει ο γιος μου δεν τον βλέπω να γυρνάει, το κορίτσι μου όμως γιατί μου το γυρίζουν σε όλη τη χώρα; Θέλω να μου πείτε είμαι παράλογη;

Έφυγα, τι να της πω, άλλοι πρέπει να μιλήσουν. Γιατί το κύριο όπως τα κάναμε σαν χώρα δεν είναι τα λεφτά. Ας πάνε στο διάολο αυτά, είναι οι ζωές των ανθρώπων. Ας της δώσει απάντηση το υπουργείο Παιδείας. Και επειδή οι… γραφικοί είναι πια παρελθόν ας της δώσει απάντηση ο Πρωθυπουργός.