Οκτώ ημέρες πριν το Πάσχα, η ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει το Σάββατο του Λαζάρου, τιμώντας έτσι την Ανάσταση του Λαζάρου.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Λάζαρος ήταν φίλος του Ιησού και όταν ασθένησε, οι αδελφές του ενημέρωσαν τον Χριστό να τον επισκεφθεί στην Γαλιλαία.
Όπως αναφέρει το ekklisiaonline.gr, ο Ιησούς άργησε σκόπιμα να πάει μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος και τότε είπε στους μαθητές του ότι θα πάει να τον ξυπνήσει.
Ζήτησε από τις αδελφές του να πάει στον τάφο του και έδωσε εντολή να βγάλουν την ταφόπλακα.
«Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, δεύρο έξω».
Ο νεκρός Λάζαρος βγήκε έξω τυλιγμένος με σάβανα και ζήτησε να πάει σπίτι του.
Τα «Λαζαράκια» και οι «Λαζαρίνες»
Σύμφωνα με την παράδοση, από το Σάββατο του Λαζάρου μέχρι και την Κυριακή του Θωμά, απαγορεύεται η τέλεση μνημόσυνου με κόλλυβα.
Εκείνη την ημέρα, φτιάχνονται τα «λαζαράκια» ή «λαζάρηδες» ή «λαζαρούδια». Πρόκειται για κουλουράκια ή ψωμάκια (ενίοτε γεμιστά με καρύδια, αμύγδαλα, σταφίδες, μέλι), στα οποία δίνεται το σχήμα ανθρώπου με σταυρωμένα τα χέρια, αναπαριστώντας έτσι τον νεκρό Λάζαρο. Μάλιστα, στη θέση των ματιών τοποθετούνται δύο γαρίφαλα.
Υπάρχουν βέβαια και τα κάλαντα του Λαζάρου, που πλέουν τραγουδιούνται σε ελάχιστες περιοχές. Τα τραγουδούσαν κοπέλες που ονομάζονταν «Λαζαρίνες».
Στην Κω γίνεται το έθιμο της αναπαράστασης, με ένα παιδί να τυλίγεται με ένα σεντόνι και να στολίζεται με κίτρινα λουλούδια. Αμοιβή της παρέας για την αναπαράσταση, ήταν τα αβγά για τον δάσκαλο.
Σε άλλες περιοχές της χώρας, έντυναν με χτυπητά πολύχρωμα υφάσματα μια ρόκα, μια κούκλα, έναν καλαμένιο σταυρό και τα στόλιζαν με κορδέλες και λουλούδια.
Στην Κρήτη, έκαναν ένα ξύλινο σταυρό και τον στόλιζαν με ορμαθούς από λεμονανθούς και αγριόχορτα με κόκκινα λουλούδια, τις μαχαιρίτσες.