Καλήν εσπέραν άρχοντες
κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού την θεία γέννηση
να πω στ’ αρχοντικό σας…

Με τα κάλαντα να ηχούν σχεδόν λυτρωτικά στα αυτιά μας, φτάνουμε και φέτος στα Χριστούγεννα έχοντας διανύσει μια ακόμη δύσκολη χρονιά, πιθανότατα τη δυσκολότερη της τελευταίας εξαετίας (εδώ κάπου «κολλάει» το «κάθε πέρσι και καλύτερα»!).

Ευκαιρία είναι λοιπόν η γέννηση του Θεανθρώπου και το τέλος αυτής της χρονιάς να αποτελέσουν το έναυσμα για ενδοσκόπηση και έναν προσωπικό για τον καθένα απολογισμό των πεπραγμένων του μέσα στο 2016. Καλές ή κακές στιγμές, επιτυχίες και αποτυχίες ίσως θα πρέπει τώρα να λάβουν στα μάτια μας τις πραγματικές τους διαστάσεις ώστε να αντιληφθούμε πως ο πραγματικός σκοπός όλων όσων ζήσαμε και αυτή τη χρονιά είναι ένας: να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του Ανθρώπου, στην θετική και ευγενική του μορφή αλλά και στην αρνητική και χείριστη εκδοχή του.

Γιατί είχαμε την τύχη και την ατυχία να γνωρίσουμε και τις δύο αυτές εκδοχές και κατά τη διάρκεια του απερχόμενου 2016: Ικανός για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο ο άνθρωπος. Λες και οι καλικάντζαροι του περσινού Δωδεκαημέρου να μην μας έκαναν τη χάρη να εξαφανιστούν στα έγκατα της γης αλλά να παρέμειναν εδώ για να μας αναστατώσουν, να μας τυραννήσουν και να μας επηρεάσουν αρνητικά και φέτος. Και όσοι δεν πιστεύουν στους καλικάντζαρους του εθίμου, θα συμφωνήσουν πως υπάρχουν και οι άλλοι «καλικάντζαροι», εκείνοι που πραγματικά δυσκολεύουν την καθημερινή μας ζωή. Μπορεί κανείς να τους αναγνωρίσει σε πάμπολλα πρόσωπα που εκούσια ή ακούσια «πριονίζουν» σιγά σιγά ό,τι μας απέμεινε: την ελπίδα.

Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που φτάνουμε στο σημείο να πούμε «τετέλεσται» (ναι, αυτό προέρχεται από το Πάσχα αλλά ταιριάζει γάντι στη συγκεκριμένη περίπτωση!). Όταν βλέπουμε γύρω μας τη συνεχώς αυξανόμενη δυστυχία και τους συμπολίτες μας, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, τους γνωστούς μας, που μέχρι χθες χαρακτηρίζονταν «νοικοκύρηδες» να μετατρέπονται σε σύγχρονους άθλιους, είναι σχεδόν αδύνατο να μη λυγίσουμε και να μη μας κυριεύσει η απελπισία. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην οικονομική διάσταση, που έτσι κι αλλιώς έχει συμβάλλει καθοριστικά στην αύξηση των ψυχικών νοσημάτων. Αναφερόμαστε στην αλλοτρίωση της ανθρώπινης ύπαρξης και στην αποξένωση που έχουμε υποστεί με αφορμή τα οικονομικά προβλήματα. Στην αλλοτρίωση και στην αποξένωση που κάνουν πολλούς από μας να στρέφουν το κεφάλι αδιαφορώντας και αδυνατώντας να αφουγκραστούμε τα προβλήματα των άλλων, αλλά να χτίσουμε τείχη εγκλωβιζόμενοι στις προσωπικές μας «φυλακές».

Ευτυχώς, όσο υπάρχουν εκείνοι που αντιστέκονται (και είναι πολλοί, μην ακούτε το αντίθετο), θα συνεχίσει να υπάρχει και η ελπίδα. Συνεχίζει να υπάρχει στα αθώα μάτια και στα χαμόγελα των παιδιών που χαίρονται με τα ασήμαντα (για μας), στο χάδι και στη ζεστή αγκαλιά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, σε ένα τηλεφώνημα από μακριά που θυμίζει ευχάριστες στιγμές, στην οικονομική ή υλική βοήθεια που θα στερηθείς για να δώσεις σε εκείνον που πονά και μετά θα ξεχάσεις ότι το έκανες, σε έναν καφέ με φίλους στη χειμωνιάτικη λιακάδα…

Ας αφήσουμε λίγο πίσω τα προβλήματα, ας ανοίξουμε την καρδιά μας, ας ακολουθήσουμε το Άστρο των Χριστουγέννων και ας γίνουμε κι εμείς παιδιά. Το ζητούν οι Άγιες αυτές μέρες, που καλύτερο μήνυμα από τον ύμνο των αγγέλων δεν διαθέτουν: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Καλά Χριστούγεννα σε όλους! Χαρά, ελπίδα, αγαλλίαση και αισιοδοξία να γεμίσει τις καρδιές σας!