Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Μέχρι τις εκλογές οι υποψήφιοι θα μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με τα μεγαλόπνοα προγράμματα τους, γεμάτα έμπνευση, όραμα, ανάπτυξη, ανάπλαση, ανανέωση και πρωτοποριακές ιδέες.
Έχω κι εγώ μια πρωτοποριακή ιδέα: Ο Δήμος να καθιερώσει Αντιδημαρχία Ψαρέματος και να δίνει μαθήματα ψαρέματος!
Όπως γίνεται στη Σουηδία.
Πριν μερικούς μήνες επισκέφτηκα τον ξάδελφο μου τον Γιώργο, μετανάστη 30 χρόνια σε μια πόλη της κεντρικής Σουηδίας με 50.000 κατοίκους, περίπου όσο κι η Κατερίνη.Πριν μεταναστεύσει ήταν ένα φτωχόπαιδο και με το ψαροκάικο του πατέρα του έβγαζαν ένα φτωχικό μεροκάματο.Μου έκανε μεγάλη έκπληξη όταν μου έδειξε την τοπική εφημερίδα και στην πρώτη σελίδα τη φωτογραφία του. Ήταν τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών και ο Γιώργος είχε βγει πρώτος Δημοτικός Σύμβουλος!
Για να γίνει δημοτικός σύμβουλος ένας Έλληνας σε μια μεγάλη πόλη σε ξένη χώρα, και γενικά για να διακριθεί σε οτιδήποτε, είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Πρέπει να ξέρεις άριστα τη σουηδική γλώσσα, να ξεπεράσεις τη δυσπιστία που φτάνει μέχρι το ρατσισμό, να έχεις εξαιρετικές ικανότητες, γνωριμίες, οικονομική στήριξη, πολιτική στήριξη, κ.ά. Ο Γιώργος όμως είχε τελειώσει μόλις το δημοτικό. Γι’ αυτό εύλογη ήταν η απορία μου:
- Τι γίνεται εδώ, ρε Γιώργο; Από πού κι ως πού εσύ Δημοτικός Σύμβουλος, και μάλιστα πρώτος σε ψήφους προτίμησης; Εσύ εδώ που τα λέμε ούτε τα Ελληνικά δεν ξέρεις καλά – καλά…
Ο Γιώργος γέλασε. Αντί να μου απαντήσει, την άλλη μέρα με πήρε μαζί του στο Δήμο. Στο δρόμο καθώς πηγαίναμε, όλοι τον χαιρετούσαν ευγενικά, με χαμόγελο και εκτίμηση. Φτάσαμε σε μια μεγάλη αίθουσα όπου ήταν συγκεντρωμένα καμιά 40/ριά παιδιά, ηλικίας 12 – 18 ετών.
- Τους βλέπεις αυτούς τους λεβέντες; μου είπε. Δυο φορές την εβδομάδα μαζευόμαστε σ’ αυτήν την αίθουσα για μάθημα. Τους διδάσκω πώς να ψαρεύουν.
Πράγματι, η αίθουσα ήταν σαν κανονικό αμφιθέατρο πανεπιστημίου, με πίνακες, οθόνες και προτζέκτορες, με καλάμια, κουπιά και άλλα ψαρικά σύνεργα. Κι ο Γιώργος τους μάθαινε πώς να δένουν τους κόμπους στα αγκίστρια, πώς δουλεύει το καλάμι, πώς κάνουν κουπί στη βάρκα, κλπ.
- Γι’ αυτό με έβγαλαν δημοτικό σύμβουλο, μου είπε μετά το τέλος του μαθήματος.
- Καλά, ρε Γιώργο, και είναι τόσο σπουδαίο αυτό το πράγμα;
Ο Γιώργος χαμογέλασε πάλι.
- Εδώ στη Σουηδία δεν είναι όπως στην Ελλάδα. Εδώ ό,τι ικανότητα έχεις την εκτιμούν, την αναγνωρίζουν και την ανταμείβουν. Ο Δήμος μας έχει 4.500 παιδιά ηλικίας 12 – 18 ετών. Αυτά τα παιδιά εάν δεν απασχοληθούν με κάτι ευχάριστο και δημιουργικό, υπάρχει κίνδυνος να πέσουν στα ναρκωτικά και σε άλλα στραβά μονοπάτια. Γι’ αυτό και στον προϋπολογισμό του Δήμου κάθε χρόνο διατίθεται ένα σημαντικό κονδύλιο για την επιμόρφωση και την απασχόλησή τους – και, φυσικά, και για μένα που τους διδάσκω. Έχουμε 12 τμήματα και εκτός από το ψάρεμα μαθαίνουν πεζοπορία στο δάσος, κωπηλασία, πώς να μαζεύουν μανιτάρια και άγριες φράουλες, τα κορίτσια πώς να φτιάχνουν μαρμελάδες, πώς να αποξηραίνουν και να μαγειρεύουν τα μανιτάρια, έχουμε διαγωνισμούς ψαρέματος, μπάρμπεκιου, και άλλες εκδηλώσεις. Εγώ τους διδάσκω το ψάρεμα θεωρητικά εδώ μέσα και πρακτική έξω στη λίμνη και τη θάλασσα.
Ο Γιώργος δεν ήταν μόνο ψαράς, αλλά κι ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος. Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα μαζί του. Τους έμαθεκι όλα τα πρωτότυπα ελληνικά κόλπα που ήξερε, ελληνικές συνταγές, ελληνικούς χορούς, ψυχαγωγικά σκετς, πώς να ψήνουν τα ψάρια στο μπάρμπεκιου κλπ. Ένα καλοκαίρι, μάλιστα, οργάνωσε ταξίδι στη Θάσο, για να γνωρίσουν από κοντά ένα ελληνικό νησί και πώς ψαρεύουν οι Έλληνες ψαράδες. Κι όποτε γίνονται εκλογές, οι δημότες, ιδίως οι μανάδες και οι πατεράδες, τον βγάζουν πρώτο σύμβουλο παμψηφεί. Και τον πληρώνουν μια πολύ καλή αμοιβή γύρω στα 4.500 ευρώ.
Μόλις το άκουσα αυτό, αμέσως σκέφτηκα πονηρά και …ελληνικά:
- Ρε συ Γιώργο, κι εγώ είμαι ερασιτέχνης ψαράς. Δεν με παίρνεις εδώ για βοηθό σου, να διδάσκω κι εγώ αυτά που ξέρω, και να με πληρώνουν κι εμένα; Μπορούμε να συνεργαστούμε και στις εκδρομές στην Ελλάδα, να τους ξεναγώ στον Όλυμπο, στο Δίον, στη Χαλκιδική, στο Άγιο Όρος, στα Μετέωρα, στη Βεργίνα, στα μοναστήρια, ή σε όποιο νησί θέλουν. Έτσι, θα περνάμε όλοι καλά, και θα με πληρώνουν κι από πάνω!
- Γιατί όχι; Αυτό είναι πολύ εύκολο, αρκεί να μάθεις και να μιλάς σουηδικά. Εγώ θα σε προτείνω και είμαι σίγουρος ότι ο Δήμος θα το εγκρίνει.
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα μου ήλθε μια πρωτότυπη και φαεινή ιδέα. Σκέφτηκα ότι από ψάρεμα έχω κι εγώ πολύ καλές γνώσεις, τσαπαρί, πεταχτάρι, συρτή, καθετή, παραγάδι κλπ. Επίσης ξέρω πολλές ψαράδικες συνταγές, όπως ψαρόσουπα κακαβιά, ξιφία πλακί στο φούρνο, μυδοπίλαφο, μύδια σαγανάκι, γαύρο τηγανητό, σαρδέλα παντρεμένη, μπακαλιάρο και γαλέο με σκορδαλιά, κ.ά. Θυμήθηκα επίσης ότι κάθε χρόνο ανάμεσα στην Παραλία και την Ολυμπιακή Ακτή έχουμε κι εμείς εδώ έναν διαγωνισμό ψαρέματος και ότι παλιότερα οι ερασιτέχνες ψαράδες της Κατερίνης ήταν πάνω από 500.
Σκέφτηκα, λοιπόν, να πάω εδώ στο Δήμο μας να τους προτείνω να δημιουργηθεί στον Δήμο ένα Τμήμα, μια Αντιδημαρχία Ψαρέματος, και να διδάσκω κι εγώ στα παιδιά και τους νέους, όπως κάνει ο ξάδελφός μου ο Γιώργος στη Σουηδία. Ως προς τον μισθό μου, σκέφτηκα να ζητήσω ένα λογικό ποσό, λ.χ. 3.000 ευρώ το μήνα… Ετοιμάστηκα, λοιπόν, με κρυφές ελπίδες και συγκρατημένη αισιοδοξία…
Πριν φύγω όμως από το σπίτι στην τηλεόραση στις ειδήσεις είδα κάτι απεργίες, με πανό και ντουντούκες. Ήταν οι συμβασιούχοι ενός Δήμου στην Αθήνα με υψωμένες τις γροθιές και άγρια όψη. Απεργούσαν διότι ήταν απλήρωτοι τις υπερωρίες πολλούς μήνες. Άλλοι συνάδελφοι τους διαμαρτύρονταν για τη χωματερή και τα απορριμματοφόρα. Απεργούσαν επίσης και οι εκπαιδευτικοί, οι νοσοκομειακοί, οι φαρμακοποιοί και γενικά όλοι οι απλήρωτοι της χώρας. Κινητοποιήσεις ετοίμαζαν οι αγρότες, οι απολυμένοι, οι συνταξιούχοι, αυτοί που δεν πήραν τα αναδρομικά…Έτσι, μου κόπηκε η φόρα και δεν τόλμησα να συνεχίσω.
Τώρα, όμως, με τις εκλογές, που βλέπω πόσο προοδευτικές, πρωτοποριακές και εμπνευσμένες ιδέες έχουν όλοι οι υποψήφιοι στο Δήμο μας, ίσως να είναι η κατάλληλη στιγμή να πάω να κάνω την πρόταση μου. Μπορεί να υπάρχει και κανένα Ευρωπαϊκό σχετικό επιδοτούμενο πολιτιστικό και επιμορφωτικό πρόγραμμα.
Στο κάτω-κάτω, αυτό που προτείνω είναι κοινωνικό λειτούργημα, προσφορά προς τη νεολαία. Αντί να κάθονται αραγμένοι στις καφετέριες όλη μέρα, να καπνίζουν δύο πακέτα τσιγάρα και να πίνουν φραπέδες και καπουτσίνο, να μάθουν κάτι χρήσιμο και υγιεινό, επαφή με τη φύση, οξυγόνο και ιώδιο της θάλασσας. Κι αντί να τρώνε χάμπουργκερ και σουβλάκια, να μάθουν να μαγειρεύουν και να τρώνε ψαρόσουπα, γαλέο σκορδαλιά, τραχανά, ρεβίθια, σπανακόρυζο, μπάμιες…
Με προβληματίζει κάπως τι μισθό να ζητήσω. Μήπως είναι πολλά τα 3.000 ευρώ; Θα εκτιμήσουν άραγε το λειτούργημα και την κοινωνική μου προσφορά, ή θα με κοιτάζουν σαν να είμαι εξωγήινος και θα γελάνε σαν να δραπέτευσα από κανένα τρελοκομείο;