Σύμφωνα με το άρθρο 60 παρ. 1 του Συντάγματος «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση».
Κατόπιν αυτού είναι απαράδεκτη η προσωπική επίθεση κατά βουλευτών για το τι θα ψηφίσουν, υπακούοντας ή όχι στην κομματική γραμμή πόσο μάλλον οι απειλές, η χρήση βίας ή το κρέμασμα στα μανταλάκια πολλές φορές ανωνύμως και στο μαύρο σκοτάδι.
Ο πολίτης μπορεί και οφείλει να εκφράζει την άποψή του, να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τον βουλευτή ή το κόμμα του, μπορεί να ανοίγει διάλογο μαζί του, να ζητά εξηγήσεις, να παλεύει μέσα από κοινωνικούς αγώνες να προωθεί τις απόψεις του όλα αυτά όμως δημόσια και νομίμως. Οι απειλές, οι καταγγελίες στο σκοτάδι, η απαξίωση της άποψης του άλλου είναι σε βάρος του πολίτη σε βάρος της δημοκρατίας.
Πάντα οι βουλευτές άλλαζαν θέσεις, μετακινούντο σε άλλα κόμματα στήριξαν κυβερνήσεις ή έριξαν κυβερνήσεις. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο.
Αυτό που οφείλουμε να δούμε πόσο δημοκρατικά λειτουργούν τα κόμματα, πως λαμβάνονται οι αποφάσεις, πως οι αρχηγοί των κομμάτων επιλέγουν προωθούν ή διαγράφουν κατά το δοκούν βουλευτές.
Η ψήφος των πολιτών είναι αυτή που εκλέγει τους βουλευτές (βοηθούντος κάθε φορά και του εκλογικού συστήματος) άρα οι πολίτες έχουν την ΕΥΘΥΝΗ της εκλογής τους ή της μη εκλογής τους.
Από την άλλη καταντά αστείο και επικίνδυνο για την δημοκρατία, πολίτες να θεωρούν γενναία μια προσχώρηση βουλευτή στο κόμμα τους ή εξαγορά και εκ δόλου αν ο ίδιος βουλευτής προτιμήσει τελικά να προσχωρήσει στο αντίπαλο κόμμα.
Και ας προβληματίσει κάποιους όταν το αποτέλεσμα στη Βουλή θα είναι 151 με 149,οι μισοί βουλευτές θα θεωρούνται από τους αντιπάλους τους προδότες; Και πόσο θα μπορέσει να προχωρήσει μαι χώρα αν οι μισοί θεωρούν τους άλλους μισούς προδότες; Ποιον τελικά εξυπηρετεί αυτός ο γελοίος διχασμός αν όχι τους δυνάστες μας;
Αντώνης Δ. Μάντζιος, οικονομολόγος
πρώην δημ. σύμβουλος Κατερίνης