Ένα είδος αλεπούς ίσως ήταν «ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου» πριν από τον σκύλο, λένε αρχαιολόγοι
Η ανάλυση σκελετικών υπολειμμάτων ηλικίας 1.500 ετών στην Παταγονία υποδηλώνει ότι το Dusicyon avus ήταν «ένας πολύτιμος σύντροφος για τις ομάδες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών»
Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ότι ένα ζώο ίσως ήταν ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου πριν να αναλάβει αυτόν τον ρόλο ο σκύλος. Ένα είδος αλεπούς στην Αργεντινή, που πλέον έχει εξαφανιστεί, μπορεί να είχε αυτό τον ρόλο και έναν «ισχυρό δεσμό» με τους ανθρώπους, σύμφωνα με έρευνα.
Η ανάλυση σκελετικών υπολειμμάτων ηλικίας 1.500 ετών σε μια τοποθεσία ταφής στην Παταγονία υποδηλώνει ότι ο Dusicyon avus – επίσης γνωστός ως «λύκος των Νήσων Φώκλαντ» – ήταν «ένας πολύτιμος σύντροφος για τις ομάδες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών». Τα οστά της αλεπούς ανήκουν σε ένα μόνο ζώο, ενώ τα ανθρώπινα υπολείμματα προέρχονται από 21 διαφορετικά άτομα, σε αυτό που οι επιστήμονες περιέγραψαν ως «ένα πολύ σπάνιο και ασυνήθιστο εύρημα».
Η ομάδα είπε ότι τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Royal Society Open Science, αντιπροσωπεύουν «μια μοναδική περίπτωση» συνεργασίας μεταξύ ενός ανθρώπου και μιας άγριας αλεπούς της Νότιας Αμερικής. Η έλλειψη σημαδιών στα οστά υποδηλώνει ότι το D. avus δεν κυνηγήθηκε από τους ανθρώπους για τροφή, είπαν οι επιστήμονες.
Η συγγραφέας της μελέτης Dr Ophelie Lebrasseur, της Αρχαιολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, δήλωσε: «Υπάρχουν αρκετοί παράγοντες που οδήγησαν στο να αναγνωρίσουμε την αλεπού ως σύντροφο ή κατοικίδιο και όχι ως μέρος της διατροφής των ανθρώπων.
«Κανένα από τα οστά του ζώου δεν παρουσιάζει ίχνη κομμένων σημαδιών, κάτι που υποδηλώνει ότι το άτομο δεν φαγώθηκε. Το δείγμα θάφτηκε σε μια τοποθεσία ανθρώπινης ταφής μαζί με άλλα 21 ανθρώπινα όντα. Αυτό είναι ένα πολύ σπάνιο και ασυνήθιστο εύρημα και υποδηλώνει ότι πιθανότατα είχε προσωπική σημασία.
Τέλος, η διατροφή του έμοιαζε πιο πολύ με αυτή των ανθρώπων που ήταν θαμμένοι στην περιοχή παρά με τη δίαιτα των άγριων κυνοειδών, συμπεριλαμβανομένου του τυπικού Dusicyon avus.
«Μια τέτοια ομοιότητα στις δίαιτες υποδηλώνει ότι τρέφονταν είτε από τους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες είτε με τα σκουπίδια της κουζίνας.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το Dusicyon avus είχε μάζα σώματος περίπου 10 έως 15 κιλά, που είναι περίπου στο μέγεθος ενός γερμανικού ποιμενικού. Ζούσε σε διάφορες ανοιχτές περιοχές – με χόρτα και χαμηλούς θάμνους – σε μεγάλες περιοχές της Νότιας Αμερικής, συμπεριλαμβανομένης της Βραζιλίας, της Ουρουγουάης και της Αργεντινής.
Το αρχαιολογικό αρχείο δείχνει ότι το Dusicyon avus εξαφανίστηκε πριν από περίπου 500 χρόνια, είπε η ομάδα, αλλά οι λόγοι για την εξαφάνισή τους είναι ασαφείς. Μια θεωρία είναι ότι η άφιξη κατοικίδιων σκύλων στην Παταγονία κάπου μεταξύ 700 και 900 ετών μπορεί να συνέβαλε στον χαμό τους.
Ωστόσο, οι ερευνητές είπαν ότι οποιοδήποτε πιθανό ζευγάρωμα μεταξύ των δύο ειδών δεν θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην εξαφάνιση του Dusicyon avus λόγω «χαμηλής πιθανότητας παραγωγής βιώσιμων και γόνιμων υβριδικών απογόνων».
Και το αν αυτές οι αλεπούδες θα ήταν καλά κατοικίδια, παραμένει άγνωστο.
Η δρ. Lebrasseur είπε: «Κάποιες αλεπούδες μπορεί να φοβήθηκαν λιγότερο τους ανθρώπους, κάτι που μπορεί να διευκόλυνε την ανάπτυξη ενός στενότερου δεσμού, αλλά δεν μπορούμε προς το παρόν να το επιβεβαιώσουμε».
Και πρόσθεσε: «Πιστεύουμε ωστόσο ότι η εύρεση ενός δείγματος Dusicyon avus με τόσο στενή σχέση με την κοινότητα κυνηγών-τροφοσυλλεκτών είναι πολύ σπάνια και πραγματικά ενδιαφέρουσα και αντιπροσωπεύει μια μοναδική περίπτωση συνεργασίας ανθρώπινης-άγριας νοτιοαμερικανικής αλεπούς».
Με πληροφορίες από Royal Society Open Science
Πηγή:lifo