Οι βασικές έννοιες του «κλασσικού», το κάλλος, το υψηλό, η αρετή συλλαμβάνονται με προσφυγή στα μεγάλα καλλιτεχνήματα του παρελθόντος. Οι αξίες αυτές (πολιτικές, ηθικές, καλλιτεχνικές) καθορίζουν αιώνες τώρα τον πολιτισμό μας, την ίδια την καθημερινότητα μας αφού το «κλασσικό» δε συνιστά σε κάτι το αφηρημένο και μεταφυσικό. Είναι αυτό που καθορίζει την ποιότητα, το ήθος της κοινωνικής και πολιτιστικής συμπεριφοράς, πρακτικής και ταυτόχρονα ιδανικής.
Αυτό εξακολουθεί και προβάλλει ένας σαφές, απτό μοντέλο βίου τη σημερινή και για τις επιγενόμενες γενιές. Εξάλλου η σκέψη των αρχαίων συγγραφέων και το όραμα που μετέδιδαν στους συγχρόνους τους ήταν η συναίσθηση ότι ο άνθρωπος «δεν είναι από τη φύση του ον ταπεινό και ασήμαντο». Η φύση μας οδήγησε στη ζωή και στον σύμπαντα κόσμο σα σε γιορταστική συγκέντρωση για να παρακολουθήσουμε, με συμμετοχική διαδικασία τα επιτεύγματά της και να αγωνιούμε κι εμείς με ζήλο για διάκριση σε ό,τι καλό. Αυτές οι διεργασίες που μετέρχεται η «κλασσική» σκέψη και φυτεύει βαθιά στις ψυχές μας έρωτα ακαταμάχητο για κάθε τι που είναι πάντοτε μεγάλο και θεϊκότερο από μας. Πιστεύουμε πως το σύμπαν ολόκληρο δεν επαρκεί για τις θεωρητικές αναζητήσεις και στοχασμούς που αποτολμά ο ανθρώπινος νους.
Αυτός ο ακαταμάχητος έρωτας του θνητού ανθρώπου για πρόοδο και εξέλιξη συνιστά θα λέγαμε την έννοια του «κλασσικού».
Είναι αξιοθαύμαστο πως το εφήμερο σήμερα προβάλλει το αναλλοίωτο και αιώνιο. Είναι αξιοθαύμαστο πως αυτή η πανάρχαια και πολυσήμαντη έννοια του «κλασσικού», δηλαδή ο έρωτας του θνητού όντος για «διάκριση εν τω αγαθώ» στο παρόν, αλλά και ταυτόχρονα για υστεροφημία στο μέλλον γίνεται πλέον σε μεταφυσικό.
Ο σημερινός μας πολιτισμός ορίζεται από τις αρχές του «κλασσικού» που προτρέπει σε ανάταση του γήινου περιβλήματός μας, όπως καταδεικνύουν τα αριστουργήματα της ελληνικής τέχνης και λογοτεχνίας, το φθαρτό της καθημερινότητάς της ζωής μας εξισορροπείται μέσω της υπερχρονικής δημιουργίας.
Αθανάσιος Μπίντας
Πρόεδρος Οργανωτικής Επιτροπής
Θεατρικός Συγγραφέας