ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ:
“Αυτή η παράσταση είναι μία αφήγηση από τραγούδια που μας ένωσαν στη συλλογική μνήμη”
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “ΦΙΛΑ ΜΕ” ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΟΥ
Την ευκαιρία να απολαύσουν μία υπέροχη βραδιά είχαν όσοι θα βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου 30 Ιουλίου στο αρχαίο θέατρο του Δίου, όπου το Φεστιβάλ Ολύμπου φιλοξένησε την εξαιρετική παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη “Φίλα με”.
Όπως ο ίδιος ο καλλιτέχνης δηλώνει για την παράσταση που ταξιδεύει φέτος σε όλη την Ελλάδα, είναι για “όσους θέλουν να εγγράψει κάτι στη μνήμη τους. Κάτι που θα τους είναι χρήσιμο για το προσωπικό τους ταξίδι. Όσοι δεν θέλουν πια αναμνήσεις να μην έρθουν”.
Όπως χαρακτηριστικά είπε πρόκειται για “μία αφήγηση 2,5 ωρών από τραγούδια που μας ένωσαν στη συλλογική μνήμη” και ομολογεί ότι αυτή η παράσταση είναι μία από τις στιγμές στην καριέρα του που ενώνεται απόλυτα με τον κόσμο.
Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης παρουσίασε δουλειά του στο αρχαίο θέατρο του Δίου, δήλωσε εντυπωσιασμένος από το φυσικό καλλός του αρχαιολογικού πάρκου το οποίο επισκέφθηκε το πρωί της Παρασκευής 29 Ιουλίου μαζί με τους συνεργάτες του. Εκεί τον υποδέχθηκαν ο πρόεδρος του ΟΡΦΕΟ Γρηγόρης Παπαχρήστος, ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Χανδόλιας με στελέχη και εθελοντές του Φεστιβάλ Ολύμπου προκειμένου να ρυθμίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες της παράστασης. “Σε αυτό το χώρο το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ενωθείς με το σύμπαν” ήταν μία από τις πρώτες του φράσεις κάτω από τα σκιερά δέντρα όπου απόλαυσε τον καφέ και το τσιγάρο του.
Είχε πολλά να πει και πολλά να θυμηθεί με τον Γιώργο Χανδόλια ως παλιοί φίλοι αλλά και να μοιραστεί σκέψεις και προβληματισμούς του για την τέχνη, για τον πολιτισμό, για την Ελλάδα.
Ο λόγος του αποφθεγματικός που είτε συμφωνείς είτε όχι μαζί του, δεν μπορείς να του παραγνωρίσεις την αγάπη του και την προσήλωσή του στην τέχνη του.
“Ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Τελικά έγινε η αδερφή μου” θα πει κατά τη διάρκεια της κουβέντας μη κρύβοντας το θαυμασμό του για τον αρχαιολογικό πλούτο που απλωνόταν μπροστά του. Είχε μάλιστα την ευκαιρία να συνομιλήσει και με την υπεύθυνη αρχαιολόγο του χώρου, την καθηγήτρια Αρχαιολογίας Σεμέλη Πινγιάτογλου.
Σε κάθε απάντησή του υποβόσκει το σχόλιο είτε πολιτικό είτε καλλιτεχνικό. “Ζούμε σε μία εποχή όπου η τέχνη δεν συμπορεύεται με την κοινωνία. Είναι πίσω από την κοινωνία. Κατάρχας είναι η τηλεόραση που οδήγησε στην απομόνωση και στην επιβολή λάθος εικόνων” θα πει, ενώ όταν ακούει τη λέξη “κρίση” κοντοστέκεται για να δηλώσει ότι δεν πιστεύει στη λέξη “κρίση”. “Η κρίση είναι κρίση καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός περνάει τεράστια κρίση και μασάει ανθρώπινη σάρκα”. Όσο για το αν κάποτε θα τελειώσει αυτό που ζούμε και πώς θα γίνει αυτό, σημειώνει ότι “εμείς με αυτή τη δωρεά τοπίου και ενέργειας μπορούμε να παίξουμε ιστορικό ρόλο σε αυτό το καινούριο που θα “χτιστεί”. Μπορούμε να ζήσουμε με στέγη τον ουρανό της Ελλάδας. Στη ουσία αυτό χάσαμε από τα χρόνια της επίπλαστης ευζωίας”. Και καταλήγει αναφερόμενος στο κεφάλαιο Ελλάδα με τους στίχους του Σολωμού “πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδωμένοι”.
Συνεχίζει να θαυμάζει την απλότητα του τοπίου. Γι΄αυτό δεν θέλει πατάρι στη σκηνή. Τη θέλει λιτή, χωμάτινη, όπως παραδόθηκε στους αιώνες… “Η μουσική είναι η γλώσσα του Θεού” λέει κοιτάζοντας τον Όλυμπο.