Της Χαρούλας Κωνσταντινίδου
Χαρούλα Κωνσταντινίδου
Επίσημη Μεταφράστρια (BA, MA)
Κειμενογράφος
Το 2022 ήρθε στη ζωή μας με όμορφα και ηχηρά πυροτεχνήματα το βράδυ της Παρασκευής. Λίγο πριν τις 12 και λίγα λεπτά μετά τις 12, οι περισσότεροι από εμάς βρεθήκαμε στο παράθυρο ή στο μπαλκόνι μας, ενώ μπροστά μας εκτυλισσόταν μια σκηνή, σαν εκείνη με τη θριαμβευτική είσοδο του Gandalf με τα πυροτεχνήματα (για τους λάτρεις του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών).
Όπως κάθε αρχή της χρονιάς ή όπως συμβαίνει, θα έλεγα, και σε κάθε νέα αρχή στη ζωή μας, καλούμαστε να αναλογιστούμε τι κάναμε σωστά, τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα και πώς θα πορευτούμε. Μιλάμε για «στόχους», για “New Year’s Resolutions”, για όνειρα και για επιθυμίες. Δίνουμε και παίρνουμε πολλές ευχές, είτε τετ-α-τετ, είτε διαδικτυακές και δεν θα έλεγα ότι οι ευχές αυτές είναι τυπικές, αλλά ουσιαστικές.
Τελικά, τώρα που είμαστε ακόμη στις αρχές του Γενάρη, ακόμη υπό την επήρεια του εορταστικού κλίματος, με τη γλύκα που προσφέρουν τα μελομακάρονα και τα ωραία δώρα που δώσαμε και πήραμε, τι θα κάνουμε φέτος; Η ερώτηση αυτή είναι μια πραγματικότητα για όλους μας.
Μας χτυπά την πόρτα είτε θέλουμε να την ακούσουμε, είτε όχι. Και όσο την αποφεύγουμε, θα έχει τον δικό της τρόπο να ξαναέρχεται και να μας υπενθυμίζει την παρουσία της.
Η ερώτηση αυτή δεν γίνεται απαραίτητα επειδή μπήκαμε στη νέα χρονιά και αναγκαστικά ήρθε η στιγμή για περισυλλογή και αναστοχασμό. Πρόκειται ίσως για ένα wake-up call, μια υπενθύμιση ότι χωρίς χάρτη στη ζωή μας, στο τέλος ίσως θα χαθούμε ή θα κάνουμε κύκλους. Όσο κι αν αξίζει το ταξίδι (βλ. Ιθάκη), να έχουμε βρε παιδί μου μια χαραγμένη διαδρομή, αφού ούτως ή άλλως, ζωή είναι αυτή και θα μας αναγκάσει να παρεκκλίνουμε για να μας διδάξει κάτι νέο ή για να μας βοηθήσει να αποφύγουμε εκείνο το στραβοπάτημα το οποίο ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε, θεωρώντας το, ίσως, μια «σωστή επιλογή».
Μήπως το 2022, με όλα τα δεινά, τις δοκιμασίες, τα βάσανα, την ταλαιπωρία, αλλά και τις χαρές, τις μικρές και μεγάλες επιτυχίες, τα μικρά θαύματα της ζωής είναι η στιγμή να γίνουμε πραγματικοί θεατές της ζωής μας; Συνήθως γινόμαστε θεατές της ζωής των άλλων. Μέσα από τα social media είναι εύκολο να παρακολουθήσουμε τη ζωή των άλλων και να εξάγουμε συμπεράσματα. Είναι εύκολο να πούμε «Αχ θα μπορούσαν να είχαν κάνει εκείνο για να απέφευγαν το τάδε» ή «Κοίτα τι κάνει εκείνος/η. Εγώ πότε;». Ως ένα τρίτο μάτι, το όποιο σχόλιο γίνεται με περισσή ευκολία.
Με εμάς, όμως, τι γίνεται;
Σκεφτείτε τα βράδια ή σκεφτείτε τις ώρες που βρίσκεστε σε λεωφορείο, καράβι ή αεροπλάνο και παρακολουθείτε την αγαπημένη σας σειρά στο Netflix. Ακούτε τον χαρακτηριστικό ήχο και η μαγεία ξεκινάει. Μέσα σε λίγα λεπτά, βλέπετε τη συνέχεια μιας ιστορίας που σας ενδιαφέρει, μιας ιστορίας που γνωρίζετε καλά και την παρακολουθείτε σαν να είναι αεροφωτογραφία: από ψηλά. Γνωρίζετε όλους τους χαρακτήρες, την πλοκή, ξέρετε καλά ποιον υποστηρίζετε και ποιον όχι.
Ας κάνουμε τώρα το ίδιο και με τη δική μας ζωή. Ας γίνουμε εμείς θεατές της δικής μας ζωής. Αρχικά, τι είδος ταινίας θα ήμασταν; Περιπέτεια, μυστήριο, ρομαντική, κομεντί, κωμωδία, συνδυασμός των παραπάνω; Αν η μέχρι τώρα ζωή μας ήταν ταινία ή σειρά, ποια συναισθήματα θα μας προκαλούσε αν την παρακολουθούσαμε ως θεατές;
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, σκεφτείτε τον εαυτό σας σε διάφορες περιόδους της ζωής σας. Άλλες χαρούμενες, άλλες λυπητερές, άλλες σε κατάσταση άγχους, άλλες σε πλήρη ηρεμία. Ποιο θα ήταν το σχόλιό σας, ως θεατής, αν σας βλέπατε εκείνη τη στιγμή; Σκεφτείτε, ας πούμε, στα Φιλαράκια (Friends) τη στιγμή που η Rachel φτάνει στο σπίτι του Ross αφού κατέβηκε από εκείνο το αεροπλάνο με το χαλασμένο (και έπειτα επισκευασμένο)…φαλάντζι. “Awww” ή κάτι παρόμοιο θα ήταν το σχόλιό μας.
Πιστεύω πως μόνο αν παρακολουθήσουμε ή αναλογιστούμε τη ζωή μας ως θεατές, από την αεροφωτογραφία, θα μπορέσουμε να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασής μας ώστε να δούμε τι έχουμε κάνει σωστά (ή λάθος) μέχρι τώρα και ποιο δρόμο πρέπει να τραβήξουμε. Οι άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά είναι δίπλα μας και μπορεί να μιλούν και να συμβουλεύουν, ωστόσο οι αποφάσεις είναι πάντα στο δικό μας χέρι. Χμ. Ή, καλύτερα, στο δικό μας μυαλό.
Αναλογίσου στιγμές της ζωής σου που ένιωσες υπερηφάνεια, χαρά, θυμό με τον εαυτό σου. Τι θα έλεγες ως θεατής εκείνη τη στιγμή; Ίσως κάτι σαν «Μα εκεί μπροστά σου είναι η λύση, δεν την βλέπεις κοπέλα μου/αγόρι μου;». Αλλά ως δρων υποκείμενο, μάλλον θα πνιγόσουν σε μια κουταλιά νερό και δεν ξέρω και καλό κολύμπι για να σε βοηθήσω.
Μπορούμε να γίνουμε θεατές της ζωής μας σε κάθε ηλικία, ανά πάσα στιγμή και λεπτό γιατί κάθε καινούρια ημέρα που ξημερώνει, φέρνει μαζί της κάτι νέο. Η ζωή, ναι, είναι απρόβλεπτη, αλλά εμείς έχουμε το πλεονέκτημα να το γνωρίζουμε. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε ό,τι μας συμβαίνει, αλλά σίγουρα μπορούμε, με όσα η ζωή μας έχει έως τώρα διδάξει, να είμαστε πιο έτοιμοι και πιο προετοιμασμένοι για το μέλλον μας.
Ξέρουμε, επίσης, ότι στην ευκαιρία αυτή που μας δίνεται για νέες αρχές, θα βρεθούν 1000 + 1 λόγοι για να μην προχωρήσουμε σε αυτές. Σκέψεις και άνθρωποι που θα μας κρατούν πίσω, η γενικότερη κατάσταση, το απαισιόδοξο κλίμα, η αβεβαιότητα του μέλλοντος και [προσθέστε εσείς].
Μπορεί ο περσινός χρόνος να μας έφερε και καλά πράγματα που δεν τα υπολογίσαμε αλλά και λύπες που δεν τις περιμέναμε. Πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας είναι άδικα ή ίσως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε έτσι. Η ζωή, όμως, συνεχίζεται. Αρνείται να σταματήσει, γι’ αυτό ή θα μας πάρει μαζί της και θα μας τραβάει ή θα συμπορευτούμε.
Και επειδή καμία από τις δύο επιλογές δεν είναι εύκολη, καλύτερα να συμπορευτούμε γιατί ως γνωστόν, «οι δύο είναι καλύτεροι από τον έναν».
ΥΓ. Αν η δική μου ζωή ήταν ταινία και παιζόταν τον Δεκέμβριο, νομίζω ότι στη μέση της ταινίας το σχόλιό μου ως θεατής θα ήταν «Αχ το κοριτσάκι, γιατί έτσι; Τι σκέψεις είναι αυτές; Αφού…[και θα έβρισκα λύση]» κάτι που δύσκολα συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Βάλε, λοιπόν, κι εσύ το κανάλι της ζωής σου, γιατί είναι μόνη ταινία που μπορείς να κάνεις pause και μοντάζ σε πραγματικό χρόνο, αλλά και να αλλάξεις, ως ένα βαθμό, την πορεία της!
Και ποιος ξέρει; Μπορεί με τη δική σου ιστορία, να εμπνεύσεις και άλλους.
Καλή Χρονιά!