της Χαρούλας Κωνσταντινίδου*
1η Δεκεμβρίου σήμερα, του έτους 2022. Ξεκινώντας το άρθρο αυτό, φόρο τιμής προς τον εκλιπόντα θείο μου, Ιγνάτιο Μεϊμάρη θα σας ευχηθώ από καρδιάς καλό μήνα με υγεία ψυχική και σωματική, καθώς οδεύουμε προς τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων και την αλλαγή της χρονιάς.
Σκέφτηκα αρκετά αν θα γράψω αυτές τις γραμμές γιατί η λέξη απώλεια φέρνει σε πολλούς από εμάς επώδυνες αναμνήσεις και για τον καθένα ορίζεται διαφορετικά. Τα χρόνια που περάσαμε από το 2019 μέχρι και σήμερα έφεραν την απώλεια στο προσκήνιο και σε πολλά σπίτια οι καρέκλες φέτος θα είναι άδειες. Γι’ αυτό και γράφω τις γραμμές αυτές με απόλυτο σεβασμό προς τον καθένα και την καθεμιά που έχασε κάποιο δικό του πολύτιμο πρόσωπο.
1η Δεκεμβρίου του 2019, τρία χρόνια πριν, ο θείος μου, Ιγνάτιος Μεϊμάρης έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Ξαφνικά. Όχι ότι περιμένεις ποτέ να φύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή. Όταν, όμως, ο θάνατος επέρχεται μέσα σε λίγη ώρα, ενώ το αποτέλεσμα περίμενες να είναι διαφορετικό, είναι τουλάχιστον σοκαριστικό. Ο θάνατος, όπως και η ζωή και πώς τη ζούμε, επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την υπαρξιακή μας βάση. Πού πιστεύουμε; Πιστεύουμε σε κάτι; Σε ποιον, σε τι; Υπάρχει μετά θάνατον ζωή; Η πίστη του Ιγνάτιου Μεϊμάρη ήταν βαθιά και ακλόνητη. Συνήθιζε να λέει στη γυναίκα του, τη Νένα Μεϊμάρη, ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτα. Απλώς περνάς από μία πόρτα (και έκανε την κίνηση ότι άνοιγε μια συρόμενη πόρτα) και πηγαίνεις στην άλλη ζωή. Τόσο απλά. Λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή, της έλεγε «Θέλω να τελειώσω καλά». Σαν να ήξερε…Τι να τελειώσει, όμως, καλά;
Και μ’ αυτό μεταφερόμαστε στο μακρινό παρελθόν. Ποιος ήταν τελικά ο Ιγνάτιος Μεϊμάρης, τι έκανε και γιατί;
Ο Ιγνάτιος Μεϊμάρης γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1951. Το 1969 πήγε στις ΗΠΑ για σπουδές και απέκτησε το πρώτο του πτυχίο με ειδικότητα χημικού-μαθηματικού. Συνέχισε τις σπουδές του το 1979 με Μάστερ στη Συμβουλευτική και το 1986 πήρε το πτυχίο του από το πανεπιστήμιο Harvard στη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Οι σπουδές του έκλεισαν το 2007 με τον διδακτορικό του τίτλο στον κλάδο των Διαπολιτιστικών Μελετών από το Gordon Conwell Theological Seminary. Σπανίως έως ποτέ δεν ανέφερε ότι σπούδασε στο Harvard ούτε ότι είχε διδακτορικό τίτλο και μπορούσαν να τον αποκαλούν Dr. Ignatius Meimaris. Δεν ανέφερε επίσης ποτέ τη γνωριμία του με σημαντικά πολιτικά πρόσωπα της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στην όμορφη Βοστόνη, εργάζονταν, με τη σύζυγό του, ο καθένας στον τομέα του. Ο Ιγνάτιος Μεϊμάρης, λόγω της εργασίας του, συνεργάστηκε επί μακρόν με τις τοπικές αρχές της Βοστόνης και με ανθρώπους από διαφορετικές εθνικότητες. Το φιλανθρωπικό του έργο, παράλληλα με την εργασία του, δεν σταμάτησε ποτέ καθώς πήγαζε από την καρδιά του. Για πολλά χρόνια είχε δικό του καθημερινό ραδιοφωνικό πρόγραμμα, το οποίο στη συνέχεια έγινε βιβλίο με τίτλο Οικογένεια και σπίτι από τις Εκδόσεις Διώνη. Το 2000 ανακηρύχθηκε επίτιμος πολίτης της πολιτείας του Kentucky των ΗΠΑ από τον τότε κυβερνήτη Paul Brown.
«Η τελευταία εκπομπή του Ιγνάτιου και της Χαρούλας στις 29 Νοεμβρίου 2019».
Η γεμάτη και όμορφη ζωή του ζεύγους Μεϊμάρη στην Αμερική έμελλε να διακοπεί από την εκ βάθους καρδίας επιθυμία του Ιγνάτιου να επιστρέψει στη γενέτειρά του και να δώσει όσα έλαβε: γνώσεις, πόρους, αγάπη, χρόνο και πολλά άλλα. Λίγοι, νομίζω, μπορούν να κατανοήσουν το μέγεθος αυτής της θυσίας, η οποία έγινε συνειδητά.
Συνταξιοδοτήθηκαν από τις εργασίες τους, το 2003 μετακόμισαν μόνιμα στην Κατερίνη και το 2004 ίδρυσαν το Διαβαλκανικό Ινστιτούτο για Εκπαιδευτική και Οικονομική Ανάπτυξη. Η ίδρυση του Ινστιτούτου, θεωρώ, ήταν μια όαση μέσα στην έρημο του εδάφους της Ελλάδας και δη, της Κατερίνης. Το Ινστιτούτο δημιουργήθηκε από πόρους του Ιγνάτιου και της Νένας Μεϊμάρη και συντηρήθηκε από τους ίδιους και από δωρεές. Διοργάνωσε δωρεάν σεμινάρια και ημερίδες επιχειρηματικού περιεχομένου, πρωτοποριακά για τα δεδομένα της Κατερίνης και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Η συνεργασία του Ινστιτούτου με το Επιμελητήριο Πιερίας ήταν ιδιαίτερα στενή και το δεύτερο αποτέλεσε χώρο που φιλοξένησε και αγκάλιασε τις προσπάθειες του Ιγνάτιου για ένα ελπιδοφόρο μέλλον για όλους.
Ας μην θεωρήσουμε εύκολο το γεγονός ότι κάποιος – όσο και να το ήθελε – ήρθε από την Αμερική πίσω στην πατρίδα του για να προσφέρει. Οι πολιτισμικές διαφορές και η κουλτούρα των δύο χωρών διαφέρουν όπως η μέρα με τη νύχτα. Το έδαφος της Ελλάδας θεωρείται πολλές φορές σκληρό. Τα πρώτα χρόνια οι προσπάθειες του Ιγνάτιου (και ο ίδιος ο Ιγνάτιος) επικρίθηκαν από κάποιους, που δεν τον γνώριζαν ή δεν θέλησαν να τον γνωρίσουν όπως του άρμοζε. Πράγματι, μπορεί να φαίνεται περίεργο – ακόμη και τρελό! – το γεγονός να αφήσει κάποιος καριέρα και ζωή σε μία όμορφη και αξιοπρεπή πόλη και να επιστρέψει στην πόλη του για να προσφέρει. Αυτό, εγώ, θα το αποκαλέσω κάλεσμα γιατί ο καθένας μας έχει έρθει στον κόσμο αυτό για έναν σκοπό.
Το Διαβαλκανικό Ινστιτούτο κάλυψε, επίσης, ανάγκες ανθρώπων, υλικές και ψυχικές. Πολλές οικογένειες του νομού μας που βρίσκονται σε ανάγκη λάμβαναν τρόφιμα και θέρμανση (ξύλα ή πετρέλαιο) και έβλεπαν την όαση στη δική τους έρημο. Οι συνεργασίες του Διαβαλκανικού Ινστιτούτου με διάφορους φορείς και ιδιώτες βοήθησαν ανθρώπους και πέρα από τον νομό μας: επιχειρηματίες, μη επιχειρηματίες, μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, παιδιά. Δεν υπήρχαν εξαιρέσεις στην παρεχόμενη βοήθεια ούτε αντάλλαγμα για τον κόπο της αγάπης και της προσφοράς. Hope for the Balkans – One person at a time – έτσι και γινόταν.
Το Ινστιτούτο σταμάτησε τυπικά τις δράσεις του το 2019, οπότε και έπαυσε νομικά η λειτουργία του. Το έργο, όμως, που ξεκίνησε ο Ιγνάτιος Μεϊμάρης συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ευαισθητοποιημένοι ιδιώτες και οργανισμοί ενισχύουν με τον τρόπο τους τις οικογένειες αυτές, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιγνάτιου. Άνθρωποι, που δραστηριοποιούνται στην πόλη μας ή αλλού, έχουν επηρεαστεί θετικά από το παράδειγμα της ζωής του και το ακολουθούν για να προσφέρουν έμπρακτα στους συνανθρώπους τους. Η σύζυγος του, Νένα Μεϊμάρη, πλέον χήρα, έγραψε ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί απ’ όλους, Σου γράφω γιατί υπάρχεις από τις Εκδόσεις Μάτι. Όσα θα διαβάσετε στο βιβλίο αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινά. Το βιβλίο δεν μιλά αποκλειστικά για τη χηρεία, αλλά αποτελεί ύμνο για την αγάπη. Επίσης, η Νένα δημιούργησε το blog Είμαι χήρα, έχω φωνή στο οποίο αναρτά πολύ συχνά άρθρα, μικρές ιστορίες και αποφθέγματα που απευθύνονται σε κάθε γυναίκα, με σκοπό να βοηθήσει κάθε χήρα, καθώς γνωρίζει από πρώτο χέρι τι βιώνει.
Το έργο που ξεκινά κάποιος από την καρδιά του, άδολα και με ανιδιοτέλεια, βλέπουμε ότι συνεχίζεται και μετά θάνατον. Η απώλεια του θείου μου μού δίδαξε πολλά. Το γρήγορο του χρόνου, το πόσο ανεκτίμητη είναι κάθε στιγμή. Η καλοσύνη του που έμεινε και θα μείνει χαραγμένη στην καρδιά πολλών. Το πνεύμα της θυσίας και η διάθεση της υπηρεσίας, γιατί τα καλά είναι αυτά που μένουν. Την Αγάπη με Α κεφαλαίο και τη σκέψη, «τι τελικά αξίζει στη ζωή»; Τι ψυχή θα παραδώσω; Τι ήρθα εδώ να κάνω; Κι αν μπορώ να κάνω ένα καλό, γιατί να το αφήσω για την επόμενη ημέρα;
Η απώλεια είναι, συνήθως, μια λέξη με αρνητικό φορτίο. Κρύβει, όμως, μέσα της και ελπίδα. Ανάπαυση για τον άνθρωπο που έφυγε και εκτέλεσε με χαρά την αποστολή του ώστε να λάβει το δικό του στεφάνι της νίκης όταν θα έρθει η ώρα. Γλυκιές αναμνήσεις που φρόντισε να αφήσει. Μαθήματα ζωής από το δικό του παράδειγμα ζωής, μαθήματα υπομονής και υπέρβασης εμποδίων. Ελπίδα ότι μια μέρα θα τον δούμε ξανά, μαζί με άλλους αγαπημένους μας και ότι το ταξίδι του συνεχίζεται αλλού.
Λένε – δεν μπορώ να το γνωρίζω – ότι οι αγαπημένοι μας άνθρωποι στις πολύ σημαντικές στιγμές της ζωής μας, μας κοιτούν από ένα μπαλκόνι ψηλά, αφού δεν μπορούν να είναι μαζί μας. Ας έχουμε την ελπίδα ότι οι δικοί μας αγαπημένοι – γιατί πλούτισε ο ουρανός με πολλές ψυχές τα τελευταία χρόνια – είναι μαζί μας κάθε στιγμή και μας βλέπουν να αφήνουμε το δικό μας στίγμα αγάπης σε έναν κόσμο όπου κυβερνά το χάος. Πλέον, εκείνοι έχουν όλη την εικόνα. Κι εμείς, εδώ, βάζουμε ακόμη, καθημερινά, το δικό μας κομμάτι στο παζλ που λέγεται ζωή.
Η κηδεία του Ιγνάτιου Μεϊμάρη που έγινε στις 3 Δεκεμβρίου του 2019 είναι ίσως τα γενέθλια που γιορτάζει σήμερα στη νέα του, άφθαρτη κατοικία.
Αιωνία του η μνήμη!
ΥΓ. Στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κατερίνης υπάρχει η αίθουσα του αναγνωστηρίου με το όνομα «Ιγνάτιος Μεϊμάρης». Αν την επισκεφθείτε σήμερα, θα τη δείτε στολισμένη με όμορφες ορχιδέες.
*Μεταφράστρια, Διερμηνέας. Ανιψιά του Ιγνάτιου Μεϊμάρη