Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Το 1848 κάποιος James Marshall ανακάλυψε ψήγματα χρυσού στην Καλιφόρνια. Τα νέα διαδόθηκαν πολύ γρήγορα σε ολόκληρο τον κόσμο, ξεσηκώνοντας τη φαντασία για αμύθητα πλούτη, για χρυσό που φύτρωνε μέσα από το χώμα. Τότε, γύρω στους 300.000 άνθρωποι, κυρίως από τις ανατολικές πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά και από την Ασία, την Ευρώπη, την Αυστραλία και τη Λατινική Αμερική, ταξίδεψαν με κάθε μέσο και πήγαν στην Καλιφόρνια, υπομένοντας κακουχίες και στερήσεις απίστευτες, με μοναδικό όνειρο να βρουν χρυσό και να γίνουν γρήγορα πλούσιοι.

Από όλους αυτούς ελάχιστοι έκαναν την τύχη τους. Η συντριπτική πλειοψηφία γύρισε στα σπίτια τους το ίδιο φτωχοί όπως ξεκίνησαν, ή και ακόμα φτωχότεροι.

«Άνθρακες ο θησαυρός», που λέει και η παλιά ελληνική παροιμία.

Ωστόσο, κάποιοι άλλοι που δεν έψαχναν για χρυσό, έκαναν ολόκληρες περιουσίες: Ήταν εκείνοι που πουλούσαν τα φτυάρια και τα κόσκινα που είχαν ανάγκη οι χρυσωρύχοι για να σκάψουν και να κοσκινίσουν.

Η προεκλογική μας περίοδος θυμίζει λίγο τους χρυσοθήρες της Καλιφόρνιας. Χιλιάδες υποψήφιοι ζούνε προεκλογικά το όνειρο της μεγάλης επιτυχίας.

Οι μόνοι, όμως, σίγουροι που θα πετύχουν και θα τα οικονομήσουν είναι

  • Οι τυπογράφοι, που τυπώνουν χιλιάδες κάρτες και άλλα διαφημιστικά των υποψηφίων.
  • Οι φωτογράφοι, που βγάζουν τις χαμογελαστές φωτογραφίες τους.
  • Τα καφενεία και οι καφετέριες, όπου οι υποψήφιοι κερνάνε καφέδες.
  • Οι εφημερίδες, έντυπες και ηλεκτρονικές, που δημοσιεύουν τις διαφημιστικές φωτογραφίες και τα μεγαλόπνοα προγράμματα των υποψηφίων.

Ωραίο πράγμα να ονειρεύεσαι. Όλοι, λίγο-πολύ το έχουμε το μικρόβιο της αναγνώρισης, της προβολής, της επιτυχίας.

Το ερώτημα είναι, που τα βρίσκουν οι υποψήφιοι τα λεφτά για τα μεγάλα έξοδα της προεκλογικής τους εκστρατείας;

Και τι θα κάνουν το βράδυ των εκλογών αν χάσουν και δεν εκλεγούν;