Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μείνουν. Άλλοι νομίζουν πως μας αγαπούν πραγματικά όμως μπερδεύουν την αγάπη με την τοξικότητα, άλλοι μας δίνονται απλόχερα και τσαλακώνονται σαν σωστά παιδιά μπροστά μας μα δε μας “κάνουν”, άλλους ερωτευόμαστε εμείς όμως αυτοί οι άλλοι είναι “αλλού” και εν ολίγοις άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μείνουν. Φιλίες ετών και υποσχέσεις περί αιωνιότητας φθείρονται με τον καιρό, σχέσεις φαινομενικά αψεγάδιαστες βουλιάζουν εν μια νυκτί, άνθρωποι που στο κάποτε τους θεωρούσες το “για πάντα” σου έχουν γίνει ήδη χτες και όλα διαρκώς αλλάζουν και αυτό δεν είναι κακό.
Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μείνουν. Έρχονται να μας διδάξουν την αγάπη, τον έρωτα, τα χρώματα, το φως, το απολαμβάνειν, την ακεραιότητα, το ήθος, την ηθική, το ψέμα, τα στραβά, το δόλο, τη ζήλια, το φόβο, το χειρισμό, το μέσα τους. Έρχονται με το χαμόγελο, ή και τα νεύρα τους, με το δάκρυ, ή τη μιζέρια τους, με το είναι τους κατεστραμμένο και βουβό, με την όποια αλήθεια τους.
Από όλους αυτούς, κράτα τη δική σου αλήθεια. Δώσε απλόχερα ό,τι σου βγαίνει να δώσεις, μα μην πιέζεσαι. Μη ξεχνάς πως όσο δίνεις περισσότερα και περισσότερα διαρκώς, παντού και σε όλους χωρίς φίλτρο, χωρίς κρίση, χωρίς καν δεύτερη σκέψη, κομματιάζεσαι, αναλώνεσαι, εν τέλει διαλύεσαι και μένεις μόνος να αναρωτιέσαι “Γιατί;”. Και ύστερα πια αμφιβάλλεις για όλα. Αμφιβάλλεις για σένα, για εκείνον, για αυτή.