Του Δημητρίου Δημηνά, Δικηγόρου
Στην περίφημη «Επί του Όρους ομιλία» ο Χριστός, παρομοίωσε τους μαθητές του με το αλάτι, που έχει την ιδιότητα να νοστιμίζει και να συντηρεί τα τρόφιμα, υπό την έννοια ότι η αποστολή των οπαδών του είναι η συντήρηση από την σήψη της αμαρτίας της κοινωνίας και η νοηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου, τονίζοντας « Εάν το άλας μωρανθεί, εν τίνι αλισθήσεται; εις ουδέν ισχύει ει μη βληθείναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων» [Μτ.5,13]. Δηλαδή, εάν το αλάτι χάσει την ιδιότητα του δεν μένει παρά να πεταχτεί έξω και να καταπατηθεί από τους ανθρώπους.
Ποιοι όμως αποτελούν το «αλάτι» συντήρησης της σημερινής καταρρέουσας κοινωνίας μας; Μήπως οι πάσης φύσεως «δάσκαλοι» στους οποίους εμπιστεύονται οι γονείς τα παιδιά τους για μόρφωση, άθληση, ψυχαγωγία ή καλλιτεχνική σταδιοδρομία και οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την απειρία ή την ανάγκη τους για επαγγελματική αποκατάσταση τα κακοποιούν αναίσχυντα βιάζοντας και τραυματίζοντάς τα ψυχοσωματικά; Ή μήπως οι αργυρώνυτοι γιατροί, δικαστικοί, δικηγόροι, αστυνομικοί, κρατικοί λειτουργοί και εθνοπατέρες που κάθε τόσο αποκαλύπτεται η εμπλοκή τους σε παράνομες δραστηριότητες και διάπραξη κακουργηματικών πράξεων; Τι να πει όμως κανείς και για κάποιους ιερωμένους, για να αναφερθούμε στα πρόσφατα, σαν τον Ιερομόναχο που προκάλεσε επικίνδυνες σωματικές βλάβες στους Συνοδικούς Ιεράρχες, ή τον 50χρονο Εφημέριο που κατηγορείται για βιασμό ανηλίκου και κατοχή πορνογραφικού υλικού;
Πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, προικισμένων με αρετές και πνευματικές αξίες, που ζουν παραγκωνισμένοι στην αφάνεια, καίριες θέσεις στους διάφορούς τομείς της κοινωνίας μας κατέχουν οι επιτήδειοι στην «αρπακτή» και τη διαπλοκή ανάξιοι άνθρωποι. Ποια πρότυπα και τι είδους παραδείγματα προς μίμηση παρέχουν στους πολίτες και ιδίως στους νέους οι διεφθαρμένοι ηθικά ηγήτορες , οι οποίοι είναι καμουφλαρισμένοι με την μάσκα της υποκρισίας;
Στην απόγνωσή τους να βρουν πρότυπα και να λύσουν τα υπαρξιακά προβλήματα και τις πνευματικές τους ανησυχίες πολλοί καταφεύγουν στις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Δυστυχώς όμως και εκεί πολλές φορές απογοητεύονται και απομακρύνονται, όταν αντιλαμβάνονται ότι οι εκπρόσωποι τους έχουν χάσει τον στόχο τους και ασχολούνται κυρίως με τα οικονομικά τους, τις κτηριακές εγκαταστάσεις και την εξωτερική προβολή του μοναστηριού ή της ενορίας, χωρίς να αγγίζουν τα προβλήματα των πιστών που τους εμπιστεύονται. Τέτοιου είδους φορείς αποτελούν κακέκτυπα του αλατιού, που έχει χάσει τις ιδιότητες του και είναι πλέον άχρηστο και ακατάλληλο.