Η γνωστή ψυχοθεραπεύτρια και αρθογράφος της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» κ. Μαριαλένα Σπυροπούλου σε άρθρο της με τον τίτλο «Περί θανάτου και άλλων δαιμονίων» που δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Τέχνες και γράμματα» της 29-6-2018 καταγράφει τις απόψεις της για την μεταχείριση των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Συγκεκριμένα αναφέρεται η κ. Σπυροπούλου σε κάποιες περιπτώσεις αντιμετώπισης ασθενών γερόντων από συζύγους και παιδιά, υπογραμμίζοντας τις δυσχέρειες και τα προβλήματα που προκύπτουν από το δύσκολο πράγματι έργο της συμπαράστασης ατόμων της κατηγορίας αυτής, ιδίως όταν είναι άτομα δύστροπα και δεν είχαν καλές σχέσεις με τα άτομα τους περίγυρου τους όταν ήταν υγιείς.
Η προτεινόμενη από την έγκριτη ψυχαναλύτρια λύση του κλεισίματος των γερόντων σε οίκους ευγηρίας, προς αποφυγή, όπως υπογραμμίζει, του μεγάλου υλικού και ψυχικού κόστους των συγγενών, κρίνεται απρόσφορη και απαξιωτική για τα ελληνικά δεδομένα, καθόσον εκτός του ότι οι εγχώριοι οίκοι [γηροκομεία] είναι οικονομικά απρόσιτοι στους πτωχοσυνταξιούχους Έλληνες, πόρρω απέχουν από τα ανάλογα ιδρύματα του εξωτερικού.
Περαιτέρω η άποψη ότι τα παιδιά θα εύχονται να πεθάνουν το γρηγορότερο οι ασθενείς γέροντες γονείς προς λύτρωση τους, [«ο θάνατος είναι δώρο των γονιών προς τα παιδιά», όπως αναφέρει η αρθρογράφος], πέραν του ότι είναι αντιχριστιανική, θεωρώ ότι απάδει προς τις αρχές και τα ήθη της ελληνικής παραδοσιακής οικογένειας, που ανέκαθεν περιέθαλπε το γήρας με αυταπάρνηση και αγάπη.
Δεν γνωρίζω σε ποιο στάδιο της ηλικίας της βρίσκεται η συγγραφέας. Πιστεύω, όμως, ότι αν βίωνε την τραγικότητα των προχωρημένων γηρατειών και της ασθένειας δεν θα προέβαινε στις προαναφερόμενες προτάσεις, που καταλήγουν με την παρεξηγήσιμη επισήμανση: «Συμβολικά, άλλωστε, για να βρει το δρόμο του ένα παιδί πρέπει να «σκοτώσει» τον πατέρα».