Του Γ. Τεκίδη
Πόσο να αντέξει κανείς το άδικο και μάλιστα το διαχρονικά άδικο σε αυτό τον τόπο. Κραυγάζει δεκαετίες τώρα σε όλους τους τόνους, με όλα τα μέσα η δεξιά σε όλες της τις παραλλαγές, ότι αυτή η χώρα με όλο της το έχει, έμψυχο και άψυχο της ανήκει, είναι δικό της, ιδιοκτησία της βρε αδελφέ και μπορεί να κάνει ότι θέλει.
Ποιοι οι λόγοι και τα επιχειρήματα της παραπάνω δεξιάς αλήθειας πάνω στην οποία στηρίζει την πέρα για πέρα δίκαιη αξίωση της; Μα οι αγώνες της, κύριε μου, ναι οι αγώνες της για αυτήν την δύσμοιρη πατρίδα όποτε αυτή κινδύνευσε από τον εξωτερικό και ιδιαιτέρως τον εσωτερικό, τον πιο ύπουλο και επικίνδυνο εχθρό. Με αίμα και ιδρώτα υπερασπίστηκε τα όσια και ιερά της φυλής και του έθνους τόσο στα ιδεολογικά όσο και στα πολεμικά πεδία, δικό της απαύγασμα σπάνιου εθνικού και ιδεολογικού μεγαλείου το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», που μάλλον εκ παραδρομής δεν έγινε τετράπτυχο, αφού έπρεπε να προστεθεί και το «περιουσία».
Αλλά έτσι συμβαίνει στη ζωή. Η αχάριστη και επιλήσμων λαϊκή πλεμπάγια, ξεχνάει εύκολα ποιος ίδρωσε και μάτωσε στους κάμπους και τα βουνά της πατρίδας υπερασπιζόμενος την… δημοκρατία και τις λαϊκές ελευθερίες, απέναντι στους ξενοκίνητους ερυθρούς Εαμοκατσαπλιάδες και την… παρασυρμένη από την δόλια προπαγάνδα τους λαϊκή πλειοψηφία που η Θεόμουρλη και ανιστόρητη ζητούσε –άκουσον-άκουσον- δικαιώματα, ισονομία, ελευθερία, λαοκρατία. Λησμονεί η αχάριστη τους υπερπατριώτες δεξιούς και ακροδεξιούς που στην κατοχή με μοναδικό κίνητρο την άδολη… αγάπη για την πατρίδα και την προστασία της από τους κόκκινους προδότες, με… πόνο ψυχής και δάκρυα στα μάτια αναγκάστηκαν να φορέσουν την Γερμανική στολή συγκροτώντας τα γνωστά σώματα των ταγματασφαληστών, που το μεγαλείο του εθνικού τους έργου αναγνώρισαν οι μετεμφυλιακοί ομοϊδεάτες τους, κυβερνήτες του τόπου. Ο επιλήσμων λαός δεν θέλει να αναγνωρίσει τους με τη Θεία θέληση ταγμένους στην υπεράσπιση του τόπου, που πρόταξαν τα στήθη τους και στα νεώτερα χρόνια, όπως το 1974 στον Τούρκο εισβολέα καταφέρνοντας να του δωρίσουν την μισή Κύπρο.
Και ύστερα μιλάμε για δικαιοσύνη για πολιτισμό και για αναγνώριση των δικαίων του άλλου, όταν ανερμήνευτα και πεισματικά η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία αρνείται να αναγνωρίσει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα της δεξιάς σε αυτό τον τόπο και ιδιαίτερα του πιο μαχητικού ακροδεξιού κομματιού της, που διαρρηγνύει τα ιμάτια του καθημερινά μπροστά στην τόση αδικία. Και να ήταν μόνο αυτό; Αυτή η ίδια η λαϊκάντζα κατά καιρούς τολμά και φέρνει στο προσκήνιο και στην διακυβέρνηση της χώρας κάτι μυστήριους λαϊκιστές, υπονομευτές των εθνικών μας συμφερόντων, όπως ο… Αμερικανοσταλμένος Α. Παπανδρέου το 1981 που… θρασύτατα, σχεδόν με υβριστικό τρόπο αμφισβήτησε το μονοπώλιο της δεξιάς εξουσίας στη χώρα, όπως και το δεξιόπνευστο δόγμα «ανήκομεν εις την δύσιν» με το «η Ελλάδα στους Έλληνες». Το χειρότερο, αυτός ο ίδιος ο αχάριστος λαός πρόσφατα ανάδειξε τους μιαρούς της αριστεράς με επικεφαλής τον ακατονόμαστο σε κυβέρνηση της χώρας, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τους οριτζιναλ δεξιούς εθνικόφρονες. Είναι να μην εξοργίζεσαι και να μην αγανακτείς από την τόση αχαριστία;
Όμως η υπομονή και η ευγένεια, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της δεξιάς λόγω και της μεγαλοαστικής της καταγωγής, σιγά-σιγά τελειώνουν. Γι αυτό φροντίζει η κυβέρνηση Κυριάκου να μας το υπενθυμίζει σε ημερήσια βάση. Τέρμα τα αστεία και η αποκτηθείσα με θυσίες και αγώνες ιδιοκτησία αυτού του τόπου, είναι ιερή και απαραβίαστη. Τέλος και για να πάψουνε οι μεμψιμοιρίες, οι αμφισβητήσεις, και προπάντων η έλλειψη σεβασμού από την ανεκδιήγητη λαϊκούρα για το αναφαίρετο ιδιοκτησιακό δικαίωμα της δεξιάς σε όλη την επικράτεια, τώρα και με αφορμή την συνταγματική αναθεώρηση, ας προστεθεί στο νέο σύνταγμα άρθρο που οριστικά και τελεσίδικα θα αναγνωρίζει αυτό το καθεστώς της πλήρους ιδιοκτησίας στη δεξιά.
Έτσι για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, που λέει και ο ποιητής, καθώς και για την αποκατάσταση της εθνικόφρονος ιστορικής αλήθειας.