Όταν άκουσα την είδηση βούρκωσα. Πέρασε μπροστά από τα μάτια μου όλη η ζωή μου. Γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω θύμησες από τον Γιάννη Πόδα. Τον κ. Γιάννη. Τον ευπατρίδη από χαρακτήρα. Τον γεννημένο κοσμοπολίτη. Τον αγωνιστή, που με τη γοητεία του και τη φυσική του επιβλητικότητα, καθήλωσε συνομιλητές, επιβλήθηκε σε «επιχειρηματικά τζάκια του Κέντρου», κέρδισε τον σεβασμό, αναγνωρίστηκε και προκάλεσε πάθη, δημιούργησε τον προσωπικό του μύθο και έγινε συνώνυμο με την κοινωνική αποδοχή και έγκριση.
Η ζωή του, από το ξεκίνημά του και την οικοδόμηση της καριέρας του και του επιχειρηματικού του θριάμβου, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Στάθηκε αρχηγός και προστάτης στην οικογένειά του που ορφάνεψε από νωρίς. Πάλεψε δημιουργώντας σε συνθήκες φτώχειας, από τα νεότατά του χρόνια, κιόλας, τη δική του οικογένεια. Συνέχισε μια οικογενειακή παράδοση, σε πρώτο χρόνο, που μετέτρεψε ένα καλό ζαχαροπλαστείο, σε θεσμό της Κατερίνης. Και μέσα από την πορεία του ταυτίστηκε με τη μετεξέλιξη της πόλης από κατά συνθήκη κωμόπολη, σε σύγχρονο Αστικό κέντρο.
Ο αστικός μύθος, ήθελε το πέρασμα από το ζαχαροπλαστείο Πόδα, να είναι κέντρο διεργασιών και λήψης αποφάσεων, διαβατήριο για την κοινωνική ανέλιξη και αποδοχή. Από κοντά και τα αδέλφια του με ανεξάντλητα αποθέματα εργατικότητας και νοικοκυροσύνης. Ο ίδιος ήταν ο μπροστάρης. Με τη στάση ζωής του, τη μεγαθυμία και τη μεγαλοψυχία του επιβεβαίωνε όσο κανείς ότι «η αριστοκρατική του καταγωγή ξεκινούσε από τον ίδιο».
Πνεύμα ανήσυχο δεν επαναπαύθηκε στις δάφνες της επιχειρηματικής του επιτυχίας, που τον είχε αναδείξει σε κοινωνικό θεσμό. Διείδε τις προοπτικές της αγοράς του αυτοκινήτου και μεγαλούργησε. Δεν είναι τυχαίο πως επί δεκαετίες και όταν ακόμα είχε αποσυρθεί το όνομά του εξακολουθεί να μνημονεύεται και να αναγνωρίζεται από όλους τους ‘μεγάλους παίκτες’ της σχετικής αγοράς, σε Πανελλήνια κλίμακα.
Είχε έντονο και διαρκές ενδιαφέρον για τα κοινά. Άνθρωπος κοινωνικός και εξωστρεφής, ρέκτης και λάτρης της ζωής. Δόθηκε στον Πιερικό, όπως και σε κάθε τι που σηματοδοτούσε την εξέλιξη και την προβολή της Κατερίνης. Γιατί ο Γιάννης Πόδας, αποτελούσε τον ορισμό του Κατερινιώτη. Σπλάχνο από τα Σπλάχνα, Αίμα από το Αίμα αυτής της πόλης, που αποτελεί κράμα και συγκερασμό τόσων φυλών και ιδιωμάτων.
Ο Γιάννης Πόδας ήταν κιμπάρης και μεγαλόψυχος. Παθιάζονταν με ό,τι έκανε, αλλά δε μισούσε. Ακόμα και όσους τον εχθρεύονταν, γιατί δεν μπορούσαν να αποδεχθούν την πρόοδό του. Και ούτε λόγος να γίνεται για εχθρότητα απέναντι σε αντίθετες πολιτικές επιλογές. Μου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη η αντίδρασή του, που μου μεταφέρθηκε από τρίτους παρόντες, όταν κάποτε με πρωτοβουλία του και χωρίς κανείς να του το ζητήσει, μεσολάβησε για να διευκολυνθεί και να μην κυνηγηθεί κάποιος «πολιτικός αντίπαλος». Για να τον προστατεύσει μάλιστα δε δίστασε να πει το καταπληκτικό: «Μα καλά από αυτόν θα αρχίσουμε;».
Γιατί αυτός ήταν ο Γιάννης Πόδας. Άνθρωπος ευφυής, ζωντανός και με χιούμορ. Μεγάλος στη σκέψη και τα συναισθήματα. Εργατικός και ρομαντικός. Αριστοκράτης από επιλογή. Ανθρώπινος και τρυφερός. Λόγιος στη σκέψη. Γλεντζές και διακριτικός. Αθεράπευτα Κατερινιώτης.
Καλό κατευόδιο Κύριε Γιάννη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Πιερικής Γης που θα σε σκεπάσει.
Πολύκαρπος Αδαμίδης