Ο Λορέντζο Νεράντζης θα πραγματοποιήσει το τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη- «Διός θέλοντος και καιρού επιτρέποντος» όπως μου λέει ο ίδιος γελώντας- μια πεζοπορική διαδρομή που θα ενώνει 12 καταφύγια του Ολύμπου, του βουνού των 12 θεών.

Σκοπός του εγχειρήματος του Λορέντζο είναι η ενίσχυση της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης μέσω crowdfunding (https://gogetfunding.com/olympus-12-refuge-trail/?lang=el) στο οποίο όλοι μπορούμε να συμμετάσχουμε με τον «οβολό» μας.

 

Μικρός κόπος, καλός ο σκοπός

«Είμαι βέρος Σαλονικιός με Ιταλίδα μαμά», λέει ο Λορέντζο. «Ο πατέρας μου ήταν για πολλά χρόνια πολεμικός ανταποκριτής της ΕΡΤ και κάπως έτσι κόλλησα από μικρός το «μικρόβιο» του ταξιδευτή. Έζησα αρκετά χρόνια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής και μου αρέσει να αποτυπώνω τις εμπειρίες μου σε κείμενα αλλά και να φωτογραφίζω: τοπία και ανθρώπους από χώρες μακρινές».

 

Ο Λορέντζο Νεράντζης μαζί με τον Διευθυντή Εκπαίδευσης, Ζαφείρη Τρόμπακα, στην κορυφή του Μυτικα

 

– Να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας από αυτά τα μακρινά μέρη πριν καταλήξουμε στον Όλυμπο;

– Η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου ήταν σίγουρα το Μαλάουι, γιατί άλλαξε παντελώς την οπτική μου για το τι είναι σημαντικό στην ζωή. Έζησα ενάμιση χρόνο σε μια χώρα ανέγγιχτη από τον δυτικό πολιτισμό, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις φτωχότερες του κόσμου- το 75% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, χωρίς βασικά αγαθά, όπως ρεύμα και τρεχούμενο νερό. Μπορεί οι περισσότεροι να φτιάχνουν στο μυαλό τους εικόνες δυστυχίας και μιζέριας, όμως το Μαλάουι είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που έρχεται να αποδομήσει αυτή την ιδέα.

«Παρά τον καθημερινό Γολγοθά των κατοίκων του για τα στοιχειώδη, οι ίδιοι δε χάνουν ποτέ το χαμόγελό τους, την καλή τους διάθεση και, κυρίως, μια περήφανη, αγέρωχη στάση μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Οι Μαλαουϊανοί είναι άνθρωποι τόσο ευγενικοί και καλοσυνάτοι που έχουν δώσει στη χώρα το προσωνύμιο «Η Ζεστή Καρδιά της Αφρικής». Και ό,τι κάνουν, το πετυχαίνουν σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον, μιας και τα σύνορα μεταξύ ανθρώπου και φύσης είναι απολύτως δυσδιάκριτα- οι άνθρωποι αυτοί μου έδωσαν ένα πολύτιμο μάθημα ζωής».

– Βρέθηκες εκεί για λόγους δουλειάς;

– Ναι, έχω σπουδάσει Οικονομικά στο ΑΠΘ και Ανθρώπινα Δικαιώματα στη Βενετία και τη Βουδαπέστη. Ο εργασιακός μου βίος περιστρέφεται γύρω από ανθρωπιστικά και αναπτυξιακά προγράμματα: έχω δουλέψει σε κοινότητα ιθαγενών στην Βραζιλία, σαν projectmanager στο Εκουαδόρ, ως οικονομικός ελεγκτής ευρωπαϊκού προγράμματος για την υποστήριξη φτωχών οικογενειών στο Μαλάουι.

«Στην Ελλάδα επέστρεψα το 2016, έχοντας κατά νου να μείνω μερικούς μήνες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πολιτισμικό σοκ που βίωσα όταν έφτασα Θεσσαλονίκη. Από μια χώρα που ζούσαν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι που γνώρισα ποτέ μου, ακόμα και αν είχαν ελάχιστα υλικά αγαθά, γύρισα στην Ελλάδα, λίγους μήνες μετά το δημοψήφισμα, για να διαπιστώσω ότι οι άνθρωποι εδώ είχαν χάσει κάθε ελπίδα και θετική διάθεση».

– Τότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης;

– Όχι, την ΕΟΔ την πρωτογνώρισα το 2005 όταν συμμετείχα ως κάμεραμαν σε μια κοινή ελληνοτουρκική άσκηση στην Αδριανούπολη. Το 2006 παρακολούθησα το σχολείο βασικών γνώσεων της ομάδας και από τότε ασχολούμαι ενεργά, όσο βρίσκομαι στην Ελλάδα, με τις τηλεπικοινωνίες και την ορεινή διάσωση. Έχω πάρει μέρος σε πολλές ασκήσεις και επιχειρήσεις διάσωσης σε διάφορα πεδία στην Ελλάδα. Πριν από 3 χρόνια πήρα την άδεια του ραδιοερασιτέχνη κι έτσι ασχολούμαι πιο εντατικά με τον ασύρματο και τους ραδιοσταθμούς, ενώ είμαι εκπαιδευτής στο Τμήμα Έρευνας, Τεχνολογίας και Τηλεπικοινωνιών. Τα τελευταία χρόνια εργαζόμουν στην ΕΟΔ ως υπεύθυνος προώθησης και αξιοποίησης ενός ευρωπαϊκού έργου.

 

Διακομιδή με ελικόπτερο στο Οροπέδιο των Μουσών με φόντο το Στεφάνι του Δία

 

– Το τωρινό σου πρότζεκτ; Να μιλήσουμε για αυτό;

– Το «Ενώνοντας 12 καταφύγια του Ολύμπου» είναι μια πεζοπορική διαδρομή που περνάει από τα 12 γνωστότερα οργανωμένα καταφύγια και καταφύγια ανάγκης του Ολύμπου σε μια ενοποιημένη πορεία που θα διαρκέσει 10 ημέρες. Στις 22 Σεπτέμβρη θα ξεκινήσω από το καταφύγιο του Μπουντόλα που βρίσκεται πάνω από το Λιτόχωρο στα 1.000 μέτρα και θα καταλήξω ξανά εκεί, Διός θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, την 1η Οκτώβρη. Το συνολικό μήκος της διαδρομής είναι 86,5 χιλιόμετρα και τα συνολικό θετικό υψόμετρο που θα διανύσω είναι περίπου τα 5.000 μέτρα.

Αναγκάστηκα να αφήσω δυο καταφύγια του Ολύμπου (Άνω Πηγάδι και ΚΕΟΑΧ) εκτός πορείας, γιατί απαιτούσαν επαναλαμβανόμενες διαδρομές με μεγάλες υψομετρικές διαφορές.

– Πως σου ήρθε η ιδέα αυτού του εγχειρήματος; Υπάρχουν αντίστοιχα παραδείγματα από το εξωτερικό;

Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα ξεκίνησε σαν ένα σόλο ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης. Μετά τον εγκλεισμό της καραντίνας είχα πραγματικά την ανάγκη να ζήσω μια δυνατή εμπειρία μόνος μου και να έρθω σε επαφή με τα βουνά και τη φύση. Σαν μια γενική ιδέα, όμως, ήταν κάτι που δούλευα για αρκετά χρόνια στο μυαλό μου. Στην Ισπανία είχα γνωρίσει αρκετούς περιπατητές που έκαναν το φημισμένο SantiagodeCompostela και μου εξηγούσαν πόσο όμορφη πνευματική εμπειρία είναι να περπατάς για εβδομάδες ώστε να φτάσεις σε ένα προορισμό. Αλλά και στις Άνδεις, συνάντησα πεζοπόρους που βάδιζαν τα αρχαία μονοπάτια των Ίνκας από την Κολομβία μέχρι τη Βολιβία- ενώ στην Αφρική «πέτυχα» ένα παλικάρι που έκανε τον γύρο του κόσμου με το ποδήλατο.

«Εδώ στη Θεσσαλονίκη, όταν έχει καθαρή ατμόσφαιρα, έχουμε σε ένα μαγευτικό φόντο το πιο μυθικό βουνό του κόσμου. Το φαντάζεσαι ότι εκτός Ευρώπης υπάρχει πολύς κόσμος που νομίζει ότι ο Όλυμπος υπάρχει μόνο στην φαντασία των Ελλήνων, ότι είναι ένα φανταστικό μέρος όπου ζούσαν οι 12 Θεοί, κάτι σαν την Βαλχάλα των Βίκινγκς; Έχουμε ένα βουνό που συνδυάζει μύθο, ιστορία, φύση, μαγευτικά τοπία και σχετικά βατές διαδρομές. Γιατί να μην έχουμε και εμείς ένα δικό μας SantiagodeCompostela;».

 

 

Διαβάστε τη συνέχεια στο huffingtonpost.gr