Ρεπορτάζ Κωνσταντίνα Γιαννούλη
Φανταστείτε την εξής σκηνή: έξω από γνωστό σούπερ μάρκετ στην Κατερίνη, στέκει επιβλητικό ένα ΑΤΜ. Μέχρι εδώ όλα καλά, σωστά; Λάθος! Αυτό το συγκεκριμένο ΑΤΜ, προφανώς σχεδιάστηκε από κάποιον μπασκετμπολίστα ή, στην καλύτερη βολεϊμπολίστα!
Για εμάς τους υπόλοιπους, τους κοινούς θνητούς με ύψος που δεν ξεπερνάει τον μέσο όρο, η συναλλαγή μαζί του μετατρέπεται σε μια μικρή οδύσσεια. Προσπαθείς να πλησιάσεις την οθόνη και νιώθεις σαν να κοιτάζεις τον Αντετοκούνμπο!
Οι πιο κοντοί από εμάς, αναγκάζονται να επιστρατεύσουν όλο το ρεπερτόριο των ακροβατικών τους. Μικρά πηδηματάκια, στήριξη στις μύτες των ποδιών μέχρι να αρχίσουν να μουδιάζουν, λοξές ματιές στην οθόνη (η οποία είναι και λίγο «όρτσα») για να δουν αν πάτησαν το σωστό κουμπί. 
Και μην αρχίσουμε για την εισαγωγή της κάρτας! Πρέπει να σηκώσεις το χέρι σου σε τέτοιο ύψος που αρχίζει να μουδιάζει, ελπίζοντας να βρεις τη σχισμή (ή τρούπα) με την πρώτη προσπάθεια.
Στο τέλος της συναλλαγής, νιώθεις σαν να έχεις μόλις ολοκληρώσει μια επίπονη προπόνηση, οπότε όταν πιάνεις τα 20ευρα στα χέρια σου, νιώθεις σαν να έπιασες το τζόκερ. Οι μύες των χεριών και των ποδιών σου διαμαρτύρονται, αλλά τουλάχιστον έχεις πάρει τα χρήματά σου. Φεύγοντας, αναρωτιέσαι αν κάποιος υπεύθυνος θα σκεφτεί ποτέ να το… χαμηλώσει λίγο. Ή τουλάχιστον να βάλει ένα σκαμνάκι δίπλα.
Συγχωρήστε μας την… υπερβολική περιγραφή του θέματος, αλλά δεν μπορούμε εμείς οι «χαμηλομεσαίου» ύψους να κουβαλάμε μαζί μας και έναν ψηλό απολύτου εμπιστοσύνης για αυτές τις δουλειές!
