Η ιστορία του Στίβεν Κάλαχαν – ο οποίος επέζησε ως εκ θαύματος 76 ημέρες χωρίς τροφή και νερό – έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς για ασκήσεις επιβίωσης, ταινίες, βιβλία και ντοκιμαντέρ.
Ο Στήβεν Κάλαχαν ήθελε απλά να ξεφύγει από τη μιζέρια του πρόσφατου διαζυγίου του κι έτσι έβαλε μπρος μια φιλόδοξη ιδέα να γυρίσει τον κόσμο με το σκάφος που σχεδίασε ο ίδιος προσωπικά και το οποίο ονόμασε «Napoleon Solo».
Το επικό ταξίδι του Κάλαχαν ξεκίνησε από το Νιούπορτ του Ρόουντ Άιλαντ το 1981 με το μικρό σκάφος του μήκους 21,3 ποδιών. Στη συνέχεια έπλευσε στις Βερμούδες και έφτασε με ασφάλεια στην Αγγλία.
Αφήνοντας πίσω του το λιμάνι της Κορνουάλης, είχε έπειτα στόχο την Αντίγκουα όπου θα κατέπλεε συμμετέχοντας σε έναν αγώνα ιστιοπλοΐας με ένα χέρι.
Δυστυχώς, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα ενώ βρισκόταν στην Ισπανία. Ένα κύμα κακοκαιρίας προκάλεσε αρκετά σοβαρές ζημιές στο Napoleon Solo. Μετά από μια σύντομη στάση κατά τη διάρκεια της οποίας ο Κάλαχαν επισκεύασε επαρκώς το σκάφος του, αποφάσισε να συνεχίσει το ταξίδι του μέσω Ισπανίας και Πορτογαλίας βγαίνοντας από τη Μαδέρα και τα Κανάρια Νησιά.
Μετά από μια εβδομάδα ταξιδιού, το σκάφος του Κάλαχαν, ωστόσο, συγκρούστηκε με ένα άγνωστο αντικείμενο, πιθανότατα μια γιγαντιαία φάλαινα. Ο Κάλαχαν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τότε το σκάφος του, το οποίο άφησε να βυθιστεί αφού διέφυγε με μια μικροσκοπική σωσίβια λέμβο.
Τότε έκανε την κίνηση που φαίνεται πως του έσωσε τη ζωή.
Πηγαίνοντας πέρα δώθε στη βάρκα που βυθιζόταν, πήρε μια σειρά από απαραίτητα αντικείμενα, όπως ένα όπλο και ηλιακούς αποστακτήρες.
Κάπως έτσι έμεινε με μια μικρή σωσίβια λέμβο, χωρίς καθόλου τρόφιμα και νερό, 800 μίλια δυτικά των Καναρίων Νήσων στη μέση του Ατλαντικού, χωρίς καμία αίσθηση προσανατολισμού.
Η καθημερινή ρουτίνα του Κάλαχαν
Το πρώτο πράγμα που αποφάσισε να κάνει ο Κάλαχαν ήταν να φροντίσει να βρει κάποιον τρόπο να αποκτήσει νερό και τροφή.
Στην αρχή, χρειάστηκε να σπάσει έναν ηλιακό αποστακτήρα μόνο και μόνο για να μάθει ολόκληρο τον μηχανισμό λειτουργίας του. Στη συνέχεια, συνέλεξε πόσιμο νερό από τους υπόλοιπους ηλιακούς αποστακτήρες, ενώ χρησιμοποίησε κι άλλες συσκευές για τη συλλογή νερού, οι οποίες μαζί παρήγαγαν αρκετό νερό για να επιβιώσει.
Η επόμενη μεγάλη πρόκληση ήταν να τραφεί, πράγμα που ο Καλάχαν πέτυχε με τεράστια επιτυχία χάρη στην αποφασιστικότητα και τη δύναμη της θέλησής του.
Κατάφερνε να πιάνει ψάρια για τροφή κυρίως σκανδαλόψαρα, αλλά περιστασιακά κυνηγούσε και πουλιά χρησιμοποιώντας το ψαροντούφεκο του. Καθώς δεν υπήρχε τρόπος να μαγειρέψει το θήραμα στη μικροσκοπική λαστιχένια βάρκα, έπρεπε να τα τρώει όλα ωμά.
Οι ατυχίες που κόντεψαν να του στοιχίσουν τη ζωή
Μετά από σχεδόν 14 ημέρες στη μέση του πουθενά και με πολύ περιορισμένα αποθέματα τροφής και νερού, ο Κάλαχαν κατάφερε να εντοπίσει ένα διερχόμενο πλοίο.
Αυτό ήταν μια αχτίδα ελπίδας γι’ αυτόν, για αυτό και χρησιμοποίησε γρήγορα το όπλο φωτοβολίδων του για να τραβήξει την προσοχή του πληρώματος.
Δεν τα κατάφερε, όμως, και το πλοίο απλά πέρασε χωρίς να τον προσέξει. Αυτό έριξε τον Κάλαχαν στην απελπισία.
Μετά από περισσότερο από ένα μήνα περιπλάνησης, ο Κάλαχαν προκάλεσε μόνος του ζημιά στη σωσίβια λέμβο του, την ώρα που προσπαθούσε να ψαρέψει για το γεύμα του. Για τις επόμενες δέκα ημέρες, πέρασε μέρες και νύχτες παλεύοντας να κρατήσει την εύθραυστη σχεδία στην επιφάνεια και τελικά κατάφερε να διορθώσει το πρόβλημα.
Σύμφωνα με τα δικά του λόγια, όταν επισκεύασε την κατεστραμμένη σωσίβια σχεδία του ένιωσε σαν το μεγαλύτερο επίτευγμα ή κάποιου είδους νίκη της ζωής του.
Την 74η ημέρα, ο Κάλαχαν είχε μόνο τρία δοχεία πόσιμου νερού και η ελπίδα επιβίωσης έσβηνε σιγά σιγά μπροστά στα μάτια του.
Του πήρε εβδομάδες… να σταθεί στα πόδια του
Την παραμονή της 75ης ημέρας που περιπλανιόταν χωρίς σχεδόν καθόλου τροφή και νερό, ο Κάλαχαν εντόπισε φώτα στο νησί Γκαλάντε, το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικά της Γουαδελούπης. Αυτό επανέφερε όλες τις ελπίδες του και του έδωσε το κουράγιο να συνεχίσει για λίγες ακόμη ώρες.
Το επόμενο πρωί μια ομάδα ψαράδων εντόπισε τον άτυχο άνδρα και τον διέσωσε στο νησί. Αφού πέρασε 76 ημέρες στον Ατλαντικό, ο Κάλαχαν τελικά διασώθηκε, αλλά του πήρε άλλες μερικές εβδομάδες μέχρι να μπορέσει να σταθεί σωστά στα πόδια του και μερικές ακόμη για να περπατήσει ξανά σωστά.
«Ήταν μία πάνω κάτω αναγκαστική και αυτόματη απόφαση. Γνώριζα πώς ήμουν καταδικασμένος. Ένα μέρος μου ήταν τρομοκρατημένο, μην ξεχνάς πώς ήμουν μόνος μου, νύχτα στον Ατλαντικό, μπήκα στον αυτόματο κι άρχισα να κάνω την ρουτίνα των εκτάκτων περιστάσεων που είχα ήδη εκπαιδευτεί».
«Με κάποιο μαγικό τρόπο την βγάζεις καθαρή»
«Στην αρχή νομίζεις πως δεν πρόκειται να την βγάλεις καθαρή αλλά μετά με κάποιο μαγικό τρόπο την βγάζεις. Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα όταν θυμάμαι τι πέρασα, έζησα κάποιες πολύ δυνατές στιγμές που είδα πράγματα που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Αυτό όμως δεν σημαίνει πώς όλα ήταν καλά. Μίλησα με κάποιους από τους επιζώντες του αεροπορικού δυστυχήματος στις Άνδεις όπου οι άνθρωποι το μόνο που είχαν να φάνε ήταν νεκρά πτώματα συνεπιβατών τους.
Όσο τρομερό κι αν ακούγεται, ένας από αυτούς μου είπε όταν τον συνάντησα στη Νέα Υόρκη πως είναι μέρες που εύχεται να μην είχε γυρίσει ποτέ από εκείνα τα βουνά, αλλά και άλλες μέρες που ευχαριστεί το Θεό που του έδωσε το δώρο της ζωής. Μόνο σε τόσο δύσκολες καταστάσεις ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το μεγαλείο της ζωής», έχει δηλώσει ο Κάλαχαν.
Πηγή: historydaily.