Του Δημητρίου Δημηνά – Δικηγόρου
Βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου χρόνου, του οποίου η είσοδος γιορτάστηκε παγκοσμίως με χιλιάδες πυροτεχνήματα, κωδωνοκρουσίες και πολυδάπανες πανηγυρικές εκδηλώσεις. Με τα βαρύγδουπα μηνύματα τους οι πολιτικοί αρχηγοί των κρατών επιχείρησαν για μια ακόμη φορά να δώσουν μια νότα αισιοδοξίας για ειρήνη, αλληλεγγύη και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των δεινοπαθούντων ανθρώπων του ταλαιπωρημένου από την άγρια εκμετάλλευση πλανήτη μας. Ψεύτικα λόγια υποκρισίας και παρηγοριάς χωρίς ίχνος αιδούς και αξιοπρέπειας, αφού από τη επόμενη κιόλας της φαντασμαγορικής φιέστας συνέχισαν την πολική των απειλών, των εξοπλισμών, των εχθροπραξιών, της καταπίεσης και ύψωσης τειχών κατά των αδύναμων κρατών.
‘Έτσι οι ευχές των ημερών για «αίσιον και ευτυχές νέον έτος», που κάποτε στέλνονταν με περίτεχνες κάρτες και στις μέρες μας με ηλεκτρονικά μηνύματα μέσω των κινητών και του Facebook, κατάντησαν κενό γράμμα χωρίς ουσιώδες περιεχόμενο και αξία, αφού είναι πια δεδομένο ότι η αριθμητική αλλαγή του χρόνου δεν πρόκειται να φέρει καμιά βελτίωση στη διαβίωση του μεγαλύτερου μέρους των λαών, των οποίων οι τύχες διακυβεύονται από την ολιγαρχία των «αγορών» και των οικονομικά ισχυρών της γης.
Ωστόσο ο μέσος σκεπτόμενος άνθρωπος προσβλέπει σαν σταθμό και ορόσημο την ημερολογιακή αλλαγή του χρόνου για να κάνει έναν απολογισμό των πράξεων και παραλείψεων του της χρονιάς που πέρασε και να θέσει στόχους για επωφελή εκμετάλλευση και διαχείριση του νέου έτους. Καθώς δε η διάρκεια του πολύτιμου κεφαλαίου του χρόνου που διαθέτει ο άνθρωπος είναι απολύτως αβέβαιη η σωστή οριοθέτησή του και ο καθημερινός εμπλουτισμός του με πράξεις ανθρωπισμού και διαχρονικές πνευματικές αξίες νοηματίζουν την ζωή του και δίνουν διέξοδο στα υπαρξιακά προβλήματα και τις παντοειδείς αγωνίες επιβίωσης του.
Η περιρρέουσα καταθλιπτική ατμόσφαιρα της δυστυχίας, της ανέχειας, της προσφυγιάς, της ανεργίας και της εγκληματικότητας, που την επισκιάζει ο φόβος πολεμικών συγκρούσεων και φυσικών καταστροφών απογοητεύουν και αγχώνουν τον ανερμάτιστο σύγχρονο άνθρωπο και τον οδηγούν κάποιες φορές να αναζητήσει διέξοδο στην αυτοχειρία ή τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, εκμηδενίζοντας την αξία του δυσαναπλήρωτου κεφαλαίου του χρόνου.
Ο στοχαστικός άνθρωπος όμως δεν αυτομολεί. Χτίζει τείχη και οπλίζεται με τα αντισώματα της πίστης και της χριστιανικής ελπίδας, που αποτελεί «άγκυρα βεβαία και ασφαλή» κατά τον Απόστολο Παύλο. Αντιμετωπίζει με αισιοδοξία το μέλλον με την προσδοκία ότι θα έλθουν καλύτερες ημέρες. Πιστεύει συνειδητά στις ευχές των ημερών για «αίσιο και ευτυχές νέο έτος» και εναποθέτει κάθε βιοτική του μέριμνα στον Θεό, καθώς «Αυτός μέλει περί υμών» [Α΄Πετ.5,7].