Όταν οι λύκοι οσμίζονται τα βουβάλια,  τα παίρνουν στο κατόπι κερδίζοντας ένα  βήμα τη φορά. Μικρές, στιγμιαίες νίκες, που  κανείς από την αγέλη δεν αντιλαμβάνεται  καθώς αγκομαχά στον ασταμάτητο αγώνα  για μία ακόμα μέρα επιβίωσης. Έτσι το κυνήγι  κράτα για ώρες, μέρες, μέχρι τα μικρά ή τα αδύναμα μέλη της αγέλης να ξεμείνουν  εκτεθειμένα στην απειλή. 

Η φύση όμως προβλέπει και το κοπάδι  συσπειρώνεται γύρω από όσους απειλούνται  για να εκτρέψει τον κίνδυνο. Μια  αδιαπέραστη μάζα δύναμης και θέλησης, που  αντίθετα με την δραματουργία των  ντοκιμαντέρ, τις περισσότερες φορές οδηγεί  τους λύκους στην εξάντληση και παραίτηση.  Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς φεύγουν με  σπασμένα δόντια και σαγόνια χωρίς ποτέ να  μπορέσουν να ξαναπειλήσουν την αγέλη. 

Αυτό που είδαμε στις πλατείες όλης  της χώρας, και ενδόμυχα ευχόμαστε να μην  εξασθενήσει αλλά να ενισχύεται όσο περνούν  οι μέρες αλλάζοντας τη χώρα, δεν είναι  τίποτα παραπάνω από την ενστικτώδη  αντίδραση μιας κοινωνίας που συσπειρώνεται  απέναντι στην απειλή. 

Η απειλή δεν είναι ένα ακόμα τέτοιο  ατύχημα ή τραγωδία. Αυτή ως γεγονός ανήκει  στο παρελθόν. Δεν διαδηλώνουμε ούτε από  θλίψη ούτε από λύπη. Διαδηλώνουμε από  οργή. Η απειλή είναι το ίδιο μας το μέλλον  όπως διαγράφεται από αυτούς που το  διαχειρίζονται. Από τους κοινοβουλευτικούς μας αντιπροσώπους και τους οργανισμούς  υπό την εποπτεία τους, δημόσιους ή μη. 

Πριν μπούμε βέβαια σε λεπτομέρειες  σχετικά με το που τελειώνει η ευθύνη του  κράτους και που αρχίζει η ευθύνη του ιδιώτη,  πριν παραθέσουμε συμβολαιογραφικές  ρήτρες, τροποποιήσεις νόμων από τη μία ή  την άλλη κυβέρνηση, μνημόνια καπελωμένα από τους κακούς ευρωπαίους και  εργατοπατέρες που συνδικαλίζονται στο  Χίλτον, ας παραδεχτούμε αυτό:

Τι μπορεί να είναι τόσο ανυπέρβλητο που να αφαιρεί την παντοδυναμία από τον  πρωθυπουργό, νυν, τέως ή προγενέστερο, να παύσει οποιαδήποτε διαδικασία θέτει σε  κίνδυνο τους πολίτες; Ποιο πολιτικό κόστος  είναι αυτό που θα αρνηθεί να αναλάβει η  παράταξη που έχει αναλάβει την κυβέρνηση, επιτρέποντας στον κάθε τυχοδιώκτη να δρα  σε βάρος των ψηφοφόρων χωρίς την άμεση  επέμβαση της πολιτείας; Τι μπορεί να είναι  ηθικότερο και πιο ψηλά στην κοινή λογική  από το να μην πεθαίνουν πολίτες, και  ειδικότερα νέοι! 

Εν τέλει ποιο μέτρο βρίσκεται εκεί που  να απαγορεύει την κυβέρνηση από το να  επωμιστεί το οικονομικό κόστος της άμεσης  παύσης της λειτουργίας, έστω και με την  απλή καταγγελία εργαζομένων ή πολιτών,  μιας εταιρείας που σφάλλει στο όνομα της  ασφάλειας και όπως αποδείχτηκε της ζωής  των πολιτών; Πόσο ανίκητη μπορεί να είναι  μια νομοθετική τυπολατρία όταν οδηγεί στην  εφαρμογή επικίνδυνων πρακτικών; Δηλαδή  αν οι Ευρωπαίοι το ζήτησαν, και αν εμείς το  ψηφίσαμε, τότε πρέπει να το εφαρμόσουμε  πριν καθορίσουμε το πλαίσιο εφαρμογής; 

Αναρωτήθηκε κανείς άραγε, αφού  έχουμε επανειλημμένα αποδειχθεί ως το  ικανότερο κράτος στα θέματα δημοσιοοικονομικής  

αναποτελεσματικότητας, μήπως να  φτιάχναμε πρώτα την χώρα μέσα στην οποία  θα εφαρμόζονται όσα λένε οι Ευρωπαίοι ή οι  νόμοι μας, και μετά να τα εφαρμόσουμε; 

Είδαμε στα Τέμπη τον υπουργό  ανάπτυξης, αντιπρόεδρο του κυβερνώντος  κόμματος και ένα από τα πλέον  αναγνωρίσιμα πρόσωπα στο Πανελλήνιο, να  υπερασπίζεται τον παραιτηθέντα υπουργό  μεταφορών λέγοντας ότι αν ο τελευταίος είχε  παραδεχτεί δημοσίως όσα γνώριζε για την  κατάσταση του σιδηροδρομικού συστήματος στην Ελλάδα, «δεν θα έμπαινε κανένας τα  τρένα.» 

Δικαιολόγησε με άλλα λόγια τον πρώην υπουργό υποδεικνύοντας τον  μοναδικό λόγο της απόκρυψης. Που δεν ήταν  άλλος από την προστασία της κερδοφορίας  μιας ή πολλών εταιριών. Ότι δηλαδή αν οι  πελάτες γνώριζαν, δεν θα πλήρωναν. Στην  κοινή καθομιλουμένη μεταφράζεται ως «η  εταιρεία θα έμπαινε μέσα.» 

Και παρότι επιγραμματικά κάτι τέτοιο  μπορεί να περάσει απαρατήρητο, εξάλλου  στην ελεύθερη οικονομία τέτοια πράγματα  «συμβαίνουν, δε βαριέσαι…», εδώ είναι που  κρύβεται το μεγάλο δίδαγμα που βγαίνει από  τα Τέμπη. 

Που δεν αφορά τίποτα άλλο από το  ποιόν των ατόμων που επιλέγουμε, είτε για  λόγους άγνοιας, είτε αδιαφορώντας, ίσως  λόγω τραχύτητας, είτε για λόγους ξεκάθαρης 

και ανεξάντλητης μωρίας, να  αντιπροσωπεύουν την δημοκρατία μας. Διότι όταν φτάνουμε στο σημείο ο ένα  από τα σημαντικότερα πρόσωπα της κυβέρνησης της ελληνικής Δημοκρατίας να  θεωρεί προτεραιότητα του την αποσιώπηση  των παραλείψεων μιας εταιρείας που  προσφέρει υπηρεσίες στους πολίτες, όταν  συνεχίζει να επιτρέπει την λειτουργία της  συγκαλύπτοντας τις τραγικές συνθήκες υπό  τις οποίες προσφέρει αυτές τις υπηρεσίες,  όταν φτάνουμε στο σημείο ο ίδιος άνθρωπος  να αναφέρεται έμμεσα στους πολίτες ως  «πελάτες» υπεύθυνους για κερδοφορία, τότε  πραγματικά πρέπει να αναρωτηθούμε αν η  κυβέρνηση βρίσκεται εκεί για να  προστατεύσει τον ελληνικό λαό και όχι κάτι  άλλο.  

Με άλλα λόγια όταν ψηφίζουμε  αντιπροσώπους, που αποσιωπώντας μεταξύ  τους, πολιτευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι, λειτουργούν εναντίον μας, μιας και η  συμπεριφορά που δεν προάγει αλλά  διακινδυνεύει την ζωές μας μόνο εναντίον  μας μπορεί να είναι, τότε αφενός τίθεται θέμα  δικής μας ανοχής σε μια λανθάνουσα  εφαρμογή της εκλογικής διαδικασίας, που  επιτρέπει σε ανόητους και επιστήμονες, σε  μωρούς και φιλοσόφους, σε πανηλίθιους και  διανοούμενους, σε ειδικούς και ανειδίκευτους,  να θεωρούνται ισότιμοι ως προς την εν δυνάμει προσφορά τους στα κοινά που  καθορίζουν την πορεία του τόπου, και  αφετέρου και πιο κρίσιμα προδίδει τις  ειλικρινείς απαιτήσεις του εκλογικού  σώματος από τους αντιπροσώπους του και  κατ’επέκταση από την κυβέρνηση και την  αντιπολίτευση. 

Απαιτήσεις που καμία σχέση δεν έχουν  με τα «προσχήματα» της ασφάλειας των  τρένων, των αυτοκινητοδρόμων ή αεροδρομίων, ή την αποτελεσματικότητα του  δημόσιου τομέα ή των εποπτευόμενων από  αυτό οργανισμών, ή την αξιοκρατία που  επαίρονται οι μεν, ή την ισότητα που  χαίρονται οι άλλοι, ή την «αξιοδικαιότητα»  που συνεπαίρνονται και οι παράταιροι, παρά  μόνο έχουν να κάνουν με την επόμενη  εξάμηνη σύμβαση, την μετάθεση στην  κοντινότερη πόλη, τον φωτογραφικό  διαγωνισμό, την ανάθεση του έργου, το νόμο  ρύθμιση της παρανομίας, την πρόσληψη του  ανιψιού του μπατζανάκη και γενικότερα την  απρόσκοπτη από συστάσεως του εθνικού μας  έθνους λειτουργίας του Νεοφιλελεύθερου  Ραγιαδισμού. Γαλάζιου, πρασίνου ή ροζακίου. 

Θα μου πεις, βέβαια, είναι άλλο  πράγμα να μένουμε συντετριμμένοι σε μια  μεμονωμένη σειρά λαθών και παραλείψεων  και είναι τελείως διαφορετικό να κάνουμε  αδιάκριτα κριτική σε κάθε πτυχή της  νεοελληνικής πραγματικότητας.  

Μη τα ισοπεδώνουμε και όλα! 

Δε σημαίνει ότι τα πάντα σε αυτή τη  χώρα είναι διαλυμένα ή πρωτόγονα και στην  ίδια κατάσταση με τον ΟΣΕ! Δε σημαίνει ότι  όποια πέτρα του κράτους και αν  δειγματοληπτικά σηκώσουμε θα βρούμε  ακριβώς την ίδια απελπιστική και ανεύθυνη  κατάσταση είτε σε επίπεδο εφαρμογής είτε σε  επίπεδο ελέγχων! Δε σημαίνει ότι μόνο οι ψηφιακοί φωτορεαλισμοί και διαφημίσεις δείχνουν μια σύγχρονη Ελλάδα ενώ η φυσική  υπόσταση της κρατικής και θεσμικής μας  πραγματικότητας είναι πιο κοντά στην  νεολιθική εποχή! Δε σημαίνει ότι η χώρα μας  βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο πύκνωσης του  κοινωνικού ιστού και εφαρμογής θεσμών που  προάγουν την ασφάλεια του πολίτη αντί του  ανεξέλεγκτου επιχειρηματικού συμφέροντος λες και είμαστε μαφιόζοι ή κοινοί κοπρίτες!  Μην τα βάζουμε λοιπόν όλα στο ίδιο  τσουβάλι! Δεν είναι δα ότι στην Ελλάδα μας, ξέραμε, βλέπαμε και στείλαμε τα παιδιά μας  στο στόμα των λύκων! 

Ή μήπως όχι; 

Δ. Καρκάνης, 3/2023