Του Γ. Τεκίδη
Έχουμε μια κυβέρνηση που έχει επικηρύξει τμήματα της κοινωνίας και ποσώς την ενδιαφέρει για το πώς θα επιβιώσουν, όταν την σημερινή υγειονομική πανδημία την αντικαταστήσει η πανδημία της οικονομικής ύφεσης, της ανέχειας, της ανεργίας, της εξαφάνισης και αυτού του υποτυπώδους κοινωνικού κράτους.
Έχουμε μια κυβέρνηση που στοχεύει απροσχημάτιστα και το κατάφερε να καταργήσει την πολυφωνία, την στοιχειώδη αντικειμενική ενημέρωση μετατρέποντας τα ΜΜΕ σε φανατικό κυβερνητικό προπαγανδιστικό στράτευμα.
Έχουμε μια κυβέρνηση που ψηφίζει νομοσχέδια εκμεταλλευόμενη τις επικρατούσες ειδικές κοινωνικές συνθήκες, νομοσχέδια λαιμητόμους όπως αυτό για το περιβάλλον, την παιδεία, την εργασία.
Έχουμε μια κυβέρνηση ζηλωτή και νοσταλγό του αυταρχικού μεταπολεμικού κράτους της δεξιάς με πρωταγωνιστή τα ανεξέλεγκτα σώματα ασφαλείας, στα χνάρια εκείνου της… ενδόξου βασιλικής χωροφυλακής.
Έχουμε ένα υπουργό εσωτερικών (πού είσαι νιότη που έδειχνες πως θα γινόμουν άλλος) που δηλώνει ευθαρσώς και ανερυθρίαστα σε αυτούς που αγωνιούν για το τι μας ξημερώνει αύριο ότι «καπιταλισμό έχουμε και δεν εγγυόμαστε τίποτα και για κανένα».
Τίποτα, λοιπόν, δεν εγγυάται η ψευδεπίγραφη φιλελεύθερη κυβέρνηση, αφού συνεχίζουμε να έχουμε καπιταλισμό ή μάλλον χωρίς να το ομολογεί ανοιχτά εκείνο που εγγυάται είναι τα συμφέροντα της παρασιτικής ολιγαρχίας. Παντεσπάνι για τους ολιγάρχες, ο σώζων εαυτόν σωθήτω και όποιος αντέξει για τα λαϊκά στρώματα.
Και έχουμε μια αντιπολίτευση από την οποία ο δημοκρατικός κόσμος, ο κόσμος που διαχρονικά έχει εμπεδώσει τι σημαίνει δεξιά, περιμένει με το βλέμμα στραμμένο επάνω της, την αντίδραση, το σχέδιο, το ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα, την έμπνευση, έτοιμος να στρατευτεί μαζί της για τους νέους πολιτικούς αγώνες αναχαίτισης και ανατροπής των ακροδεξιών πολιτικών.
Έλα όμως που τα σήματα που εκπέμπει στην κοινωνία ο Σύριζα-προοδευτική συμμαχία με την αντιπολιτευτική του πρακτική, μα και την στάση και συμπεριφορά στελεχών του δεν είναι ακόμη αυτά που θα κινητοποιήσουν τα σύμμαχα με αυτόν πληττόμενα κοινωνικά στρώματα.
Φαίνεται πως κάποιοι εκεί ψηλά στην κομματική πυραμίδα την ανάγκη εμπέδωσης ενός αρραγούς, αλληλέγγυου εσωτερικού μετώπου, την ανάγκη σκληρής δουλειάς και πρόταξης του συλλογικού συμφέροντος, της σοβαρότητας και παραγκώνισης του εγώ μπροστά στο εμείς, την έχουν στα ψιλά γράμματα. Την προσωπική κριτική που τους ασκείται από αρθρογράφους και άλλα μέσα ενημέρωσης, σωστή ή λαθεμένη, δίκαιη ή άδικη, των πεπραγμένων τους, την βαφτίζουν εχθρική, ηθελημένα σκόπιμη, που αποσκοπεί στον προσωπικό τους διασυρμό και στην ποδηγέτηση του Σύριζα. Η δημόσια αντίδραση τους και το μίζερο πολιτικό ξεκατίνιασμα, στοιχίζει σοβαρά.
Κάποιοι άλλοι γνήσιοι αυτοί αριστεροί, κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας και θεματοφύλακες της ιδεολογικής καθαρότητας, προβληματίζονται με τα πολιτικά ανοίγματα, τις κυοφορούμενες κοινωνικές συμμαχίες, προβάλλοντας έωλες ανησυχίες και σκεπτικισμό, πιστοί στο διαχρονικό «λίγοι και καλοί, λίγοι και καθαροί». Και κάποιων η δικαίωση προσωπικών επιλογών και στρατηγικών μετατρέπεται σε αδιαπραγμάτευτη σημαία, με ταυτόχρονη όμως ακύρωση και φαλκίδευση των συλλογικών στόχων της αριστεράς.
Και επειδή κάποιοι ή ένα μέρος των παραπάνω μπορεί να είναι αποφασισμένοι να τραβήξουν στα άκρα, μήπως είναι καιρός να μιλήσει και ο πρόεδρος του Σύριζα-προοδευτική συμμαχία; Να μιλήσει όχι μόνο με επιχειρήματα αλλά και με τη γλώσσα του αρχηγού, τη γλώσσα που χρησιμοποίησαν στο παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις τόσο ο Κων/νος Καραμανλής, όσο και ο Α. Παπανδρέου. Ύστερα και η προσφυγή στο φραγγέλιο δεν είναι πάντα κατακριτέα.