Του Γ. Τεκίδη
Αν υπήρχε τρόπος η κάποια μεζούρα μέτρησης της πολιτικής αθλιότητας, του ψεύδους και της απάτης, οι άριστοι του Κυριάκου και ο ίδιος προσωπικά θα είχαν καταρρίψει εδώ και καιρό τις μέχρι τώρα επιδόσεις των διαφόρων ανά τον κόσμο, σημειώνοντας οι ίδιοι νέα άπιαστα ρεκόρ. Και φαίνεται ότι οι άνθρωποι το χαίρονται και από πάνω, πιθανόν και να καμαρώνουν αυτοθαυμαζόμενοι, χώρια που δεν αποκλείεται και να απορούν για τις αντοχές και την ανεκτικότητα του κόσμου που ακόμη δεν τους πήρε στο κυνήγι.
Ο αριθμός των θυμάτων της πανδημίας έχει πάρει την ανηφόρα με τις προβλέψεις έγκυρων παραγόντων του ιατρικού κόσμου να μιλούν στην καλύτερη των περιπτώσεων για δεκαπέντε χιλιάδες ως τη λήξη της, το ΕΣΥ ανοχύρωτο με ευθύνες των ανέμελων ευτυχισμένων μιας κυβέρνησης σκιών, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το επικοινωνιακό παιχνίδι. Αυτή ακριβώς την στιγμή βγαίνει ο πρωθυπουργός Κυριάκος και δηλώνει ο αθεόφοβος ότι δεν υπάρχει καμία έλλειψη κλινών ΜΕΘ από νοσούντες πολίτες που τις χρειάζονται, όταν είναι τοις πάσι γνωστό ότι συμπολίτες μας κατέληξαν και καταλήγουν στους διαδρόμους των νοσοκομείων αφού περίμεναν να εισαχθούν σε αυτές τέσσερα και πέντε εικοσιτετράωρα πριν το μοιραίο. Πώς να αισθάνεται τελικά ο κ. πρωθυπουργός, τι να σκέφτεται – εάν φυσικά σκέφτεται – λέγοντας εν γνώσι του και συνειδητά ψέματα, παίζοντας – και εδώ ανέμελα – με τις ζωές και τον ανείπωτο πόνο των συμπολιτών μας που χάνουν τους δικούς τους, την στιγμή που κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να σωθούν, αν υπήρχε μια στάλα ευαισθησίας και υπευθυνότητας των αρίστων που βάλθηκαν άριστα να καταστρέψουν τον τόπο.
Επειδή όμως σκέφτεται και πονά για τα βάσανα και τα πάθη της πλέμπας, και μη αντέχοντας τόση έγνοια, τόση σωματική και ψυχική κούραση, εθεάθη χθες να παίζει αυτή τη φορά τένις. Δεν είναι η πρώτη φορά που δραπετεύει από την επίγεια κόλαση αυτού του κόσμου μόνο και μόνο για να ξεχαστεί λίγο, να πάρει μια ανάσα, να… πάψει να πονά με τα ανθρώπινα παθήματα – άνθρωπος είναι κι αυτός, δεν φτιάχτηκε από σίδερο – και να χει αμέσως τους αχάριστους, τους αφιονισμένους της αντιπολίτευσης να τον κακολογούν σαν ανέμελο, ανεύθυνο και κατώτερο των περιστάσεων συναισθηματικά, που διασκεδάζει την ώρα που ο τόπος έχει πάρει φωτιά. Τα ίδια δηλαδή που είχαμε στην Πάρνηθα πριν καιρό, τα ίδια και στην Ικαρία, εκεί που δεν πρόλαβε να βάλει μπουκιά στο στόμα του και πέσανε να τον φάνε λυτοί και δεμένοι. Η μικροψυχία των πολιτικών του αντιπάλων σε όλο το μεγαλείο της. Αντιπάλων με καμένα μυαλά, κολλημένα στις απαρχές του εικοστού αιώνα που μιλούν ακόμη για δημόσια παιδεία, υγεία, για δικαιώματα και για οχτάωρα. Σωστά και με περίσσευμα θάρρους ο Κούλης τους έβαλε στη θέση τους όλους αυτούς τους θιασώτες υπερασπιστές της εργασίας και των δικαιωμάτων. Αναχρονισμός και οπισθοδρόμηση το οκτάωρο, δηλώνει προς κάθε κατεύθυνση. Και δεν δηλώνει μόνο αλλά και νομοθετεί οσονούπω, αλλάζοντας τα φώτα στα εργασιακά και στους εργαζόμενους, με το βλέμμα στραμμένο προς τον Μεσαίωνα.
Ο ίδιος… σκληρά εργαζόμενος στο παρελθόν, γνωρίζει, βίωσε τον εργασιακό αναχρονισμό, τα λάθη, την γαλαντομία και μεγαθυμία της εργοδοσίας, τις απαράδεκτες απαιτήσεις και τα ανούσια αιτήματα των εργαζομένων, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά στέκονται τροχοπέδη στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας και ζημιώνουν και τους μεν και τους δε. Οι μεν, όχι και τόσο πολύ, αλλά οι δε, σίγουρα ζημιώνονται. Απλά δεν το κατανοούν ακόμη και γι’ αυτό αποφάσισε ο ίδιος να τους δώσει να καταλάβουν, καταργώντας όσα ίσχυαν μέχρι σήμερα και να τους στείλει αδιάβαστους.
Θα τα καταφέρει; Θα προλάβει; Αν ναι, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.