Του Γ. Τεκίδη
Για τους Μητσοτάκηδες φυσικά μιλάμε. Για τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, που με τη στάση και τη δράση του σημάδεψε την μεταπολεμική πολιτική ιστορία του τόπου μας, τραυματίζοντας βαριά την δημοκρατική παράταξη στα γεγονότα του Ιουλίου του 1965, ως αρνητικός και επονείδιστος πρωταγωνιστής της κατάπτυστης αποστασίας.
Τότε που η ανακτορική καμαρίλα, ανατριχιάζοντας και στη σκέψη ακόμη ότι τα ηνία της χώρας κρατά μια λαοπρόβλητη δημοκρατική κυβέρνηση, αυτή του Γ. Παπανδρέου, οργάνωσε με τους πάντα υπάρχοντες πρόθυμους, την ανατροπή της και τον διορισμό νέας από τον αυλόδουλο Αθανασιάδη-Νόβα.
Παλάτι και βαθύ κράτος-παρακράτος δεν ήταν διατεθειμένοι με τίποτα στο κόσμο να δεχτούν μια κυβέρνηση που δεν θα εξυπηρετούσε τα στενά και μόνο συμφέροντα τους. Διακαής επιθυμία και ασυμβίβαστος πόθος Βασιλέων, ξένου παράγοντα και παρασιτικής ολιγαρχίας, η διαιώνιση των κυβερνήσεων της ΕΡΕ, κυβερνήσεων πιστών στα κελεύσματα τους. Πρωτόγνωρος και ο λαϊκός ξεσηκωμός, οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις, μπροστά στον δίχως προηγούμενο βιασμό της λαϊκής θέλησης.
Και ενώ δονείται η επικράτεια από τη Θράκη και τη Μακεδονία έως την Κρήτη από την κατακραυγή του δημοκρατικού κόσμου, ένας νέος εφιάλτης, σύγχρονος αυτός και μάλιστα γνωστό στέλεχος του Γ. Παπανδρέου και της ΕΚ, προσφέρει χείρα βοηθείας στους παλατιανούς πραξικοπηματίες, ορκιζόμενος ως υπουργός μαζί και με άλλους συνεργάτες του στη νόθα κυβέρνηση Νόβα. Ήταν ο Κων/νος Μητσοτάκης, το συνώνυμο της πολιτικής προδοσίας, το συνώνυμο της αποστασίας.
Εργαζόμενοι, νεολαία, φοιτητόκοσμος, συνδικάτα στους δρόμους σε καθημερινή βάση. Εναντίον της λαϊκής οργής επιστρατεύεται το γνωστό και διαχρονικής αξίας όπλο της δεξιάς και του παλατιού. Το παρακράτος, ένστολο και ανεπίσημο αναλαμβάνει δράση. Εκατοντάδες οι τραυματίες, νεκρός ο Σ. Πέτρουλας. Κυνική και αμετανόητη η παλατιανή κυβέρνηση καλύπτει την παρακρατική δράση και τους δολοφόνους, απειλώντας να… πατάξει τους ταραξίες. Τελικά ένα από τα σημαντικά που κατάφερε ήταν να στρώσει το δρόμο μεταξύ των άλλων και στο στρατιωτικό παρακράτος, το οποίο βυσσοδομούσε και πριν από τα γεγονότα, προετοιμάζοντας τη χώρα για τον εφτάχρονο γύψο.
Ιούλιος 2020, ένας άλλος Μητσοτάκης, ο Κυριάκος συνειδητά η μη, ηγούμενος εδώ και ένα χρόνο μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης δείχνει με μια αξιοπερίεργη επιμονή να βαδίζει στα πολιτικά χνάρια του ’65. Μπορεί σήμερα να μην υπάρχει παλάτι, μήτε αποστασία. Υπάρχει όμως και εξυφαίνεται σε ημερήσια βάση και οργανωμένα ένα αδίστακτο και αποφασισμένο πολιτικό, δημοσιογραφικό και οικονομικό παρακράτος. Αυτό πλαισιώνεται και φάνηκε καθαρά στις προχθεσινές πορείες διαμαρτυρίας κατά του απεχθούς νόμου απαγόρευσης ουσιαστικά των συναθροίσεων και διαδηλώσεων, από την ασύλληπτη βιαιότητα της αστυνομίας κατά των διαδηλωτών. Μια βιαιότητα ανεξέλεγκτη, και άκρως επικίνδυνη, ανάλογη εκείνης δικτατορικών καθεστώτων.
Τελικά τίποτα δεν διδάσκει το παρελθόν και η ιστορία της χώρας μας στον κ. Μητσοτάκη και τους συνεργάτες του; Είναι αποφασισμένος να καταγραφεί ως ο πολιτικός που στήριξε μια καριέρα στο ψέμα, την εθνική απάτη, τον διχασμό, την ανερμάτιστη και ανεύθυνη συμπεριφορά, τις δολοφονίες χαρακτήρων πολιτικών του αντιπάλων, της εμπέδωσης κλίματος φαυλότητας και αρπαχτής, μόνο και μόνο για την καρέκλα;
Εκτός και αν είναι γραφτό για τον τόπο να πληρώσει πολύ ακριβά ακόμη μια φορά τους Μητσοτάκηδες.
ΥΓ: Ανάφερα παραπάνω τους συνεργάτες του, μάλλον εκ παραδρομής. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν και που αποσκοπούν. Το πρωί ορκίζονται στη δημοκρατία και το βράδυ πριν κοιμηθούν υμνούν τον μεγάλο τους δάσκαλο, τον Γκαίμπελς.