Του Γ. Τεκίδη
Το ότι έχουν ξεπεράσει τα όρια προ πολλού, φαίνεται να μην προβληματίζει κανένα στην κυβέρνηση. Αντίθετα καμαρώνουν και πιστεύουν πως η εν ψυχρώ βία, οι αναίτιοι κατά κανόνα ξυλοδαρμοί και οι πάσης φύσεως προπηλακισμοί κατά πολιτών, εμπεδώνουν κλίμα ησυχίας, έννομης τάξης και κοινωνικής γαλήνης. Γαλήνη και έννομη τάξη, ανάλογη εκείνης που εξασφαλίζουν κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις, με την ίδια συμπεριφορά προς τους υποτελείς πολίτες για τους οποίους απαγορεύεται δια ροπάλου οιαδήποτε αντίρρηση, έκφραση δυσαρέσκειας και κριτικής. Μόνο που οι σημερινοί αν και με κοινοβουλευτικό μανδύα, ξεπέρασαν σε αγριότητα και κατασταλτικό μένος ακόμα και την… εθνεγερτήρια χούντα. Το προχθεσινό κρεσέντο βίας και ο ανελέητος ξυλοδαρμός ανθρώπων στη Ν. Σμύρνη που έτυχε εκείνη την ώρα να κάνουν τον περίπατο τους στην πλατεία, δεν θα είναι ο τελευταίος. Όπως δεν είναι όχι μόνο αυτός, τυχαίος.
Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά κυβερνητικοί ιθύνοντες και σώματα ασφαλείας και ξεχύθηκαν στους δρόμους για να κυνηγήσουν και να δείρουν, όποιους αυτοί γουστάρουν, με έωλα προσχήματα και δικαιολογίες. Όσοι λησμόνησαν με σχετική ευκολία και ευτράπελη διάθεση τις Βορίδηες θεωρίες περί προβληματικών- ελαττωματικών ιδεών της Αριστεράς και με κουσούρια αντιδημοκρατικά αυτών που τις διακινούν, καθώς και την ανάγκη θωράκισης της Δημοκρατίας – της κατά Βορίδη Δημοκρατίας – με παρεμβάσεις στους θεσμούς και την λήψη και άλλων μέτρων, προς αποτροπή κάθε πιθανότητας ερχομού στην διακυβέρνηση του τόπου της Αριστεράς, μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτούν.
Στα άλλα μέτρα χωρούν και οι σημερινές βιαιοπραγίες, οι οποίες πιθανόν να φέρουν ανάλογες αντιδράσεις από αυτούς που τις υπόκεινται, αντιδράσεις επιθυμητές από το καθεστωτικό Μητσοτακικό σύστημα και επιδιωκόμενες, ώστε να ισχυριστεί ότι επιχειρείται η διασάλευση της έννομης δημοκρατικής τάξης, διασάλευση που επικροτεί και στηρίζει και η Αριστερά. Στόχος τους η κατάταξη της Αριστεράς στις ύποπτες πολιτικές δυνάμεις που απεργάζονται της άλωση της αστικής δημοκρατίας, την επικράτηση του χάους. Απόδειξη γι’ αυτούς της… αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς της Αριστεράς οι αδιαπραγμάτευτες θέσεις και αξίες της, της υπεράσπισης λόγω και έργω των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η υπεράσπιση του ίδιου του συντάγματος. Και στο πλαίσιο της… μεγάθυμης δημοκρατίας τους, το πολύ-πολύ να ανεχθούν μια αδύναμη και ψοφοδεή Αριστερά εντός και εκτός κοινοβουλίου, κομπάρσου και ουδέποτε πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων.
Γι’ αυτούς τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο λόγω και της μακράς θητεία τους στην προβοκάτσια και την μαύρη προπαγάνδα. Μια Αριστερά, λοιπόν, που θα συναγελάζεται και θα υποστηρίζει αναρχοαυτόνομους, αντιεξουσιαστές και οπαδούς κατάλυσης της Δημοκρατίας, απονομιμοποιείται του δικαιώματος να διεκδικεί την διακυβέρνηση της χώρας και καταγράφεται στη συλλογική λαϊκή συνείδηση ως αντιδημοκρατική πολιτική δύναμη. Ας θυμηθούμε το πολιτικό μότο της πρόσφατης φαιάς προπαγάνδας περί σύμπλευσης Σύριζα και τρομοκρατίας με αφορμή την υπόθεση Κουφοντίνα. Υπερβολικό και ευφάνταστο σενάριο το παραπάνω; Τίποτα υπερβολικό και ουδόλως ευφάνταστο για την κυβερνητική συμμορία που δεν θα διστάσει να επιχειρήσει και τα πιο απίθανα, προκειμένου να παγιώσει στα μυαλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων ότι η σημερινή κρατική ανομία, η βίαιη αντιμετώπιση και απαγόρευση της άλλης άποψης και ο προληπτικός ξυλοδαρμός αποτελούν την σύγχρονη, δημοκρατική κανονικότητα.
Η φράση του Τσόρτσιλ μετά τη λήξη του Β παγκόσμιου, διαστρεβλωμένη ως προς το νόημα από την σημερινή κυβέρνηση «κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια οι Γερμανοί χρειάζονται ένα βομβαρδισμό. Μη με ρωτάτε γιατί, αυτοί ξέρουν» ισχύει και για τους εγχώριους. Μόνο που αυτοί αντί για βομβαρδισμό καθιερώνουν το προληπτικό ξύλο, για να μη ξεχνιόμαστε και να μην περνούν τίποτα… τρελές ιδέες από τα μυαλά μας. Γιατί όπως είπε δημόσια και ο φέρελπις κα άξιο τέκνο της ακροδεξιάς Κυρανάκης, αυτός που εδάρη ανηλεώς από τους θεματοφύλακες της έννομης τάξης στη Ν. Σμύρνη, δεν είναι ένας απλός πολίτης, αλλά ένας ακτιβιστής, αντιεξουσιαστής. Να υποθέσουμε δηλαδή ότι ο παραπάνω δεν ήταν κατά τον κ. Κυρανάκη ένας απλός άνθρωπος, μα κάτι σαν άνθρωπος που του χρειαζόταν ένα χέρι ξύλο; Όπως ένα χέρι ξύλο χρειάζονται και όσοι δεν συμφωνούν με όσα λέει και κάνει ο Κ. Μητσοτάκης, αφού κι αυτοί κάτι σαν άνθρωποι είναι.