Του Γ. Τεκίδη
Συνήθιζαν οι παλαιότεροι να λένε αυτή την φράση, προκειμένου να περιγράψουν τα δεινά και τη δυστυχία των περισσότερων σε αυτόν τον κόσμο, μα και των λιγότερων των τυχερών αυτού του ντουνιά που τύχαινε να περνούν μια χαρά μέχρι το τέλος του βίου τους. Φράση, διαπίστωση που ερωτοτροπούσε με την αμαρτία για τους θρησκευόμενους ιδιαίτερα, μια και έμμεσα αμφισβητούσε κατά κάποιο τρόπο την μετά θάνατον ορθόδοξη πεποίθηση περί επουρανίου ζωής. Τι να σκέφτονται όμως όλοι αυτοί οι κυνηγημένοι, οι ξεσπιτωμένοι, οι διωκόμενοι από την παγκόσμια κοινότητα δίχως οι ίδιοι να έχουν φταίξει στο παραμικρό;
Άραγε θα συμφωνούσε με την παραπάνω ρήση η προσφυγιά που παραδέρνει χωρίς ελπίδα και προοπτική, η διαγραμμένη από τα κιτάπια της οικουμένης ως ανύπαρκτη, ως σκιά που δεν θυμίζει ανθρώπινη υπόσταση, που της έχει αφαιρέσει σιωπηλά η παγκόσμια υποκρισία κι αυτό ακόμη το δικαίωμα της ύπαρξης; Τι να απαντήσει ο αναίτια καταδικασμένος πρόσφυγας στα διάφορα Καρά-Τεπέ που βιώνει την επίγεια κόλαση, ξεχασμένος στη λάσπη, το κρύο, αντιμέτωπος με την διεθνή αδιαφορία, την εγχώρια γραφειοκρατία και το αντιπροσφυγικό μένος της σημερινής μισαλλόδοξης κυβέρνησης; Μπορεί ο προφήτης, ο Ιησούς, και όποιος άλλος Θεός να πείσει τον δεκαπεντάχρονο, τον δεκαοχτάχρονο πρόσφυγα, τον μαντρωμένο στις θλιβερές ψυχαποθήκες που ονομάζονται καταυλισμοί, για την άλλη, την μετά θάνατο ζωή στην οποία θα ανταμειφτεί για την υπομονή και καρτερία του στην επίγεια; Την επίγεια κόλαση που βιώνει χωρίς προοπτική και κανένα αύριο που να τον περιμένει, έρμαιο των διαθέσεων αυτών που αποφασίζουν αδίστακτα και ανάλγητα για το ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν.
Αυτή η ανελέητη αδιαφορία, η απανθρωπιά και ο κυνισμός των φυσικών και ηθικών αυτουργών των παθών τους, γεννά τον ανείπωτο πόνο, την αγανάκτηση, τον θυμό, την οργή και τέλος το μίσος. Ένα ασύλληπτο μίσος, δηλητήριο της ψυχής και του μυαλού, μίσος τυφλό που υπόσχεται εκδίκηση – δικαίωση για τα επί της γης δεινά τους. Έτσι πολλοί από τους σύγχρονους κολασμένους, αυτούς που περισσεύουν και δεν χωρούν στον καθώς πρέπει κόσμο, στρατολογούνται από τους επιτήδειους, τους φανατικούς σχιζοφρενείς τρομοκράτες με τα γνωστά αποτελέσματα. Αποτελέσματα για τα οποία η διεθνής υποκρισία χύνει κροκοδείλια δάκρυα, καταδικάζει απερίφραστα και υπόσχεται να πατάξει αμείλικτα, επικαλούμενη το λαστιχένιο κατά το δοκούν διεθνές δίκαιο και την ηθική τάξη.
Αντίβαρο αυτής της προκλητικής διεθνούς και εγχώριας συμπεριφοράς και στάσης απέναντι στην σύγχρονη προσφυγική δυστυχία, υπήρξε και συνεχίζει μια άλλη παρηγορητική και ως ένα βαθμό αποφασιστική συμβολή για την ανακούφιση της, κι αυτή είναι η άμεση και άδολη έμπρακτη συμπαράσταση μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας. Οι πρωτοβουλίες των απλών και ανώνυμων συμπολιτών μας, η κινητοποίηση ΜΚΟ, γιατρών και νομικών, φορέων και μέρους δυστυχώς μικρού της εκκλησίας πιστό στα λόγια Εκείνου «Ξένος ήμην και ου συνηγαγετέ με, γυμνός και ου περιεβάλετέ με, ασθενής η εν φυλακή και ου διηκονήσαμέν σοι».
Θα ζει η ελπίδα, όσο θα υπάρχει η ανθρώπινη ευαισθησία και η συμπόνια.